Ξανά μαζί!

Ήταν συνάδελφος του αδερφού μου. Μπήκε στη ζωή μου και στο σπίτι μου εντελώς ξαφνικά κι ενώ ήμουν έτοιμη να παντρευτώ κάποιον άλλον. Έπεσαν όλοι πάνω μου που ανέβαλλα τον γάμο, έφαγα βρισιές κατάρες αλλά εγώ ήθελα μόνο εκείνον. Ερωτευτήκαμε τρελλά και από τον πρώτο μήνα πήγα να μείνω μαζί του. Πολύ σύντομα έμεινα έγκυος και παντρευτήκαμε. Ήμασταν ευτυχισμένοι.

Όταν η κόρη μας έγινε δύο χρονών με απέλυσαν και τότε αποφάσισα να ανοίξω δική μου δουλειά. Εκεί άρχισε η κατρακύλα. Έφτασα να δουλεύω 15 ώρες τη μέρα και να μην έχω χρόνο να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Με τον καιρό οι εντάσεις στο σπίτι μας ήταν καθημερινότητα. Για τα οικονομικά, τη σχέση μας, τον χρόνο που δεν αφιέρωνα, το ρίσκο που είχα πάρει. Η εταιρία που είχα στήσει πήγαινε καλά αλλά ήταν το μόνο που πήγαινε καλά όταν όλα γύρω μου διαλύονταν. Ένα απόγευμα πάνω στον χιλιοστό καυγά, μπροστά σε ένα παιδί που έτρεμε απ΄τον φόβο του, δεν άντεξα άλλο, πήρα τη κόρη μας και έφυγα από το σπίτι.

Πέρασα έτσι ένας μήνας. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, μόνο δούλευα και κάπου κάπου έκλαιγα. Πολλές φορές αναρωτιόμουν μήπως έφταιγε η δουλειά, μήπως αν δεν είχα ανοίξει το μαγαζί δεν θα είχαν συμβεί όλα αυτά και μετά έλεγα πως δεν ήταν μόνο το μαγαζί η αιτία. Ήταν που είχαν αλλάξει οι ανάγκες μας, οι προτεραιότητές μας, που είχαμε αλλάξει εμείς και που δεν υπήρχε χρόνος και διάθεση να γνωριστούμε απ’ την αρχή.

Ένα μήνα μετά, συμφωνήσαμε να πάμε σε δικηγόρο και βάλαμε μπρος για συναινετικό. Του ξεκαθάρισα πως δεν ήθελα λεφτά και πως δεν θα τον πίεζα ποτέ να μου δώσει συγκεκριμένη διατροφή. Του είχα εμπιστοσύνη και το είχα αφήσει εντελώς επάνω του, όχι επειδή δεν είχα οικονομικό πρόβλημα αλλά γιατί δεν ήθελα να νομίζει ότι λογάριασα το γάμο μας. Πέρασε ενάμισης χρόνος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο πόνεσα, τη μέρα που πήγα να μαζέψω τα πράγματά μου και κλαίγαμε και οι δύο στη πόρτα του σπιτιού μας. Το διαζύγιο βγήκε και ο καθένας πήρε πια και επίσημα το δρόμο του. Πλήρωνε διατροφή κανονικά και με το παραπάνω, έπαιρνε τη μικρή για διακοπές ή απλά για βόλτα και εγώ εκεί, απορροφημένη στο μαγαζί. Αλλά τη βέρα μου δεν την έβγαλα ποτέ.Το καλοκαίρι της χρονιάς που βγήκε το διαζύγιο, έκανα σχέση με άλλον.

Ο άλλος. Που δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας, που ήταν ένας άντρας μικρότερός μου, ο οποίος με έκανε απλά να νιώθω μικρότερη. Οι διακοπές που χρειαζόμουν, το διάλειμμα που έπρεπε να είχα κάνει με τον άντρα μου, όσο ήμουν παντρεμένη. Αυτό. Δεν είχα πάψει να αγαπώ τον άντρα μου αλλά δεν είχα ούτε χώρο ούτε χρόνο για άλλες εντάσεις. Μια μέρα που πέρασα από το σπίτι του, να του αφήσω τη κόρη μας και ο Νίκος περίμενε απ’ έξω μες στο αμάξι, ήταν η αφορμή για έναν τόσο γερό καυγά με τον άντρα μου, που έκανε τις σχέσεις μας πια απολύτως τυπικές.

Πέρασε άλλος ένας χρόνος και ήταν τα τέταρτα γενέθλια της κόρης μας. Τον κάλεσα σαν πατέρα στο πάρτυ γενεθλίων του παιδιού, όπως τον καλούσα κάθε χρόνο και εκείνος εμφανίστηκε με τη νέα του κοπέλα. Με πείραξε αλλά δεν είπα τίποτα. Ήταν δικαίωμά του, είχαμε χωρίσει και μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Όταν η μικρή έσβησε τα κεράκια και πήρα τη τούρτα στη κουζίνα να την κόψω, άρχισα εντελώς αυθόρμητα να κλαίω χωρίς σταματημό. Ποτάμι τα δάκρυα. Αναγκάστηκα να κλειστώ στη τουαλέτα για να μην με δούν. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει και δεν μπορούσα να το ελέγξω. Δεν ήταν ζήλια, ήταν σαν πένθος. Σαν να μην είχα προλάβει, με ολες αυτές τις υποχρεώσεις και τις γρήγορες εξελίξεις στη ζωή μου, να θρηνήσω πραγματικά για το χωρισμό μου με τον άντρα μου. Ή μπορεί και να ζήλεψα τελικά, να πίστευα πως κάποια στιγμή θα ήμασταν ξανά μαζί. Δεν ξέρω.

Στο τέλος της γιορτής, έφυγαν όλοι εκτός από εκείνον και τη κοπέλα του. Μου είπε ότι θα τη πήγαινε στο σπίτι της και θα γύριζε γιατί ήθελε να συζητήσουμε κάποια πράγματα για το παιδί. Του απάντησα νευριασμένη, πως δεν είχα όρεξη για φασαρίες ειδικά εκείνη τη μέρα και να μου κάνει τη χάρη. Δεν είπε τίποτα, έφυγε και την ώρα που μόλις είχα βάλει τη μικρή για ύπνο, χτύπησε το κουδούνι. Μπήκε μέσα, κοιταχτήκαμε και απλά κάναμε έρωτα εκεί, στην είσοδο….

Τον Γενάρη που μας πέρασε, και μετά από πολλές προσπάθειες και συνεδρίες σε σύμβουλο γάμου αλλά και αρκετό χρόνο αφιερωμένο μόνο για εμάς, ξαναπαντρευτήκαμε. Στο δημαρχείο αυτή τη φορά αλλά πιο ευτυχισμένοι από τη προηγούμενη. Γι’ αυτό θέλω να πω σε όλους τους θυμωμένους γονείς εκεί έξω, σε όλους τους πολυάσχολους και τους απόλυτους, σε αυτούς που ορκίζονται πως θα κάνουν στον άλλον τα χειρότερα, ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και καμιά φορά καλό είναι να παραδεχόμαστε τους λόγους που κάνουμε ό,τι κάνουμε. Καμιά φορά ο θυμός δεν κρύβει κάτι κακό που σου έκανε ο άλλος αλλά ένα συναίσθημα, ίσως μια βαθιά αγάπη που αν την προσέξεις μπορεί να τα μηδενίσει όλα και να τα αρχίσει απ’ την αρχή. Ή απ’ το τέλος. Τουλάχιστον όμως θα ξέρεις τι σου γίνεται. Γιατί όταν χωρίζεις, αυτό που σου συμβαίνει έντονα και σε τρομάζει πιο πολύ απ’ όλα, είναι ότι δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Σε αυτό το σημείο είναι που το χάνεις τελείως και κάνεις ό,τι να ΄ναι χωρίς να σκέφτεσαι.

Αν λοιπόν υπάρχει ακόμη αγάπη μεταξύ σας, αν κάπου απλά χάσατε τον δρόμο, ποτέ δεν είναι αργά. Το εύκολο για ένα ζευγάρι, είναι να τρώγεται από το πρωί μέχρι το βράδυ για τις διατροφές και την επικοινωνία με το παιδί. Το δύσκολο είναι να συμπορευτεί, μαζί ή χωριστά. Η επιλογή είναι δική σου.

Σοφία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.