Τρείς μόνες μαμάδες, αφηγούνται…

Μαμάδες που χώρισαν, που έχασαν τον σύζυγο, που δεν τον έχασαν αλλά νιώθουν μόνες όταν είναι μαζί του. Μαμάδες που προσπαθούν να επιβιώσουν με ό,τι επέλεξαν οι ίδιες ή επέλεξε η ζωή για εκείνες. Και μπορεί να μην είναι οι Άγγελοι του Τσάρλι όπως δείχνει η φωτογραφία, αλλά σίγουρα είναι οι φύλακες-άγγελοι των παιδιών τους. Ας δούμε τί μας είπαν η Αφροδίτη, η Ζωή και η Αγαθή!

Η αυτοεκτίμηση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας!
Θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας και, συμβολικά, να βάλω τέλος σε μια εποχή της ζωής μου . Στην σχέση που διάρκεσε λίγο πάνω από δυο χρόνια υπέστη λεκτική βία από το μέρος του συντρόφου μου και πατέρα των δύο παιδιών μας . Όλα ξεκινάνε ωστόσο πολλά χρόνια πριν στην παιδική μου ζωή με την ολοκληρωτική απουσία του πατέρα και την λάθος αγωγή της μητέρας που δεν κατάφερε να με οπλίσει με ένα από τα σημαντικότερα εφόδια στην ζωή –με την ικανότητα να στηρίζομαι στον εαυτό μου. Σύμπτωση έφερε έμενα και τον πρώην σύντροφό μου να έχουμε την ίδια χρονική στιγμή την επιθυμία να κάνουμε παιδιά . Έτσι ξεκίνησε η σχέση μας .Τότε ενεργοποιείται η μέγιστη ανασφάλεια μου που υπέβοσκε χρόνια . Με την έναρξη μιας τόσο μεγάλης απόφασης (την απόκτηση των παιδιών)μεγιστοποιήθηκαν οι φοβίες μου . Βέβαια ,θα ήταν μεγάλη τύχη αν εκείνη την στιγμή βρισκόταν δίπλα μου κάποιος με κατανόηση και την ευφράδεια του πνεύματος αρκετή ώστε να καταλάβει και να με βοηθήσει. Χρειαζόμουν στήριξη. Όμως ,αυτό είναι πολύ ρομαντικό και δεν συνέβη. Ίσως να είναι υπερβολική προσδοκία να επιθυμούμε την συναισθηματική στήριξη των άλλων όταν δεν την είχαμε βρει ούτε στους γονείς μας , ούτε στον εαυτό μας. Μετά από δυόμιση χρόνια σχέσης , απόκτηση δυο παιδιών ,χωρισμό –πλέον βαδίζουμε και οι δύο σε χωριστούς δρόμους –έμαθα κάτι πολύ σημαντικό. Η αυτοεκτίμηση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας είναι ότι πολυτιμότερο μπορούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας!
Αφροδίτη

Οι φίλοι είναι για τα δύσκολα. Για να στηριχτείς επάνω τους και να ανεβείς!
Σήμερα κλείνω ακριβώς ένα χρόνο από την ημέρα που έχασα τον άντρα μου. Εμείς δεν είχαμε προβλήματα, ήμασταν πολύ καλά μαζί και για την ακρίβεια, μόλις είχαμε γυρίσει από τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Έχουμε μια κόρη 6 ετών με την οποία δεν έχουμε βρεί ακόμα τρόπο να επικοινωνούμε σωστά. Το μνημόσυνο το κάναμε και φύγαμε σήμερα, δεν θα είμαι καν στην Αθήνα γιατί δεν αντέχω να είμαι σπίτι μας και να ξαναζήσω όλη τη διαδικασία, το τηλέφωνο που χτυπάει, τη μικρή που το σηκώνει και εμένα που νομίζω ότι μου κάνουν πλάκα να πάω στο νοσοκομείο γιατί χτύπησε αφού μισή ώρα πρίν μιλούσαμε.  Υπάρχουν άνθρωποι που από εκείνη την ημέρα δεν μου ξαναμίλησαν και ανάμεσά τους, στενοί μας φίλοι και συγγενείς που στα Σαράντα, μου υποσχέθηκαν ότι θα με πάρουν και θα έρθουν και σπίτι αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκαν και είπαν το κλασσικό “Ό,τι θέλεις πάρε τηλέφωνο” και δεν τους πήρα ποτέ. Υπήρχαν βέβαια και εκείνοι που όσες φορές κι αν απέρριψα τις προτάσεις τους για βόλτα εκείνοι επέμεναν και ξαναπήραν και ξαναήρθαν και αγκάλιασαν κι εμένα και το παιδί μου και με στήριξαν και μου έδωσαν δύναμη. Γιατί όπως είπε κι ο αδερφός μου σε όσους του έλεγαν πως δεν ξέρουμε τί να της πούμε και περιμένουμε να νιώσει καλά και να μας καλέσει ” Οι φίλοι είναι για τα δύσκολα, για να στηριχτείς επάνω τους και να ανεβείς”. Θα συμφωνήσω λοιπόν ότι το “Άμα χρειαστείς κάτι πάρε με” είναι η πιπίλα που όλοι λένε για να σε αποφύγουν και που ίσως εμείς θα χρησιμοποιούσαμε σε αντίστοιχη περίπτωση!
Ζωή

Αντί να μπώ νύφη στην εκκλησία, μπήκα σε μια άψυχη αίθουσα δημαρχείου. Κι από τότε τα ανέχτηκα όλα…
Υπάρχουν πρώην και πρώην…….
Υπάρχουν μπαμπάδες και πατέρες……
Υπάρχουν μάνες και μητέρες………
Και υπάρχουν και αυτά τα παιδιά, που δεν φταίνε απολύτως τίποτα και που κάποτε όταν ενηλικιωθούν και εμπλακούν σε σχέσεις, φάνε τα μούτρα τους, ερωτευτούν, αγαπήσουν, χωρίσουν, ξανασμίξουν, ξαναχωρίσουν και φτού κι απο την αρχή, καταλάβουν…..πως…
Υπάρχουν σχέσεις και σχέσεις.
Για την σχέση μου με τον πατέρα του γιού μου δεν θα πω πολλά, μοιάζει με τις περισσότερες σχέσεις που έχω διαβάσει στο site σας. Ένα ζευγάρι που αποφασίζει να παντρευτεί και κάνει ένα παιδί. Μια ερωτευμένη γυναίκα που παντρεύεται πολιτικά το για χρόνια απωθημένο της, ο ερχομός ενός μικρού ανθρώπου, η παντελώς απουσία σεξ, η αποκρουστική απουσία επικοινωνίας, οι εγωισμοί και τα εντελώς διαφορετικά θέλω, συνέπεια μιας αναντίρρητα κακής χημείας. Γιατί πολλοί φτάνουν στα σκαλιά της εκκλησίας μα δεν μπαίνουν όλοι μέσα. Εγώ μπήκα και μάλιστα με τα δύο πόδια και με μια τεράστια κοιλιά, όχι όμως στα σκαλιά της εκκλησίας αλλά μιας άψυχης αίθουσας Δημαρχείου με μάρτυρες δύο δημοτικούς υπαλλήλους. Δεν με ένοιαζε όμως που δαχτυλίδι δεν είδα ποτέ, που αγόρασα τις βέρες, που ανέχτηκα κάθε ψυχολογική βία απο τον σύντροφό μου, που κατάπινα τα νεύρα απο τις ορμόνες μου για να μην φύγει (γιατί το είχε κουσούρι κάθε φορά που διαφωνούσαμε, να τα μαζεύει και να εξαφανίζεται στην κυριολεξία), που δεν κάναμε έρωτα, που δεν είδαμε μαζί μια ταινία, που δεν βγήκαμε σαν άνθρωποι να πιούμε ένα ποτό….Τα ανέχτηκα όλα γιατί για μένα ήταν ”αυτός που περιμένω” και το παιδί στα σπλάχνα μου ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει. Χαλάλι τα ξενύχτια μου, χαλάλι τα πάντα…εξάλλου στον βωμό του έρωτα και της αγάπης εμείς οι γυναίκες θυματοποιούμαστε εντελώς…
Αγαθή

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.