Τώρα ο πατέρας της γύρισε και τη διεκδικεί…

Με λένε Αλκμήνη και έχω δύο κόρες, την Έλσα και την Ελένη. Η Έλσα είναι βιολογικό μου παιδί και όταν ήμουν έγκυος λίγες μέρες πρίν γεννήσω, ο μπαμπάς της σκοτώθηκε σε τροχαίο και δεν τη γνώρισε ποτέ. Την Ελένη την έχω βαφτίσει και είναι κόρη της κολλητής μου από το δημοτικό. Η Ελένη, εκτός από βαφτιστήρα μου έγινε και κόρη μου, ουσιαστικά πέρσι το καλοκαίρι, τυπικά όμως όχι ακόμα. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το καλοκαίρι του 13, η κολλητή μου ένιωσε κάτι σκληρό στο δεξί στήθος. Δυστυχώς όμως όπως της είπαν οι γιατροί ήταν καρκίνος και μάλιστα προχωρημένος οπότε έπρεπε να κάνουν αφαίρεση στήθους. Το πρόβλημα με τη κολλητή μου ήταν ότι δεν είχε κανέναν (είναι ανύπαντρη μητέρα) να τη βοηθήσει με την Ελένη και έτσι ως νονά της, τη πήρα εγώ στο σπίτι μέχρι να αναρρώσει η κουμπάρα μου, η οποία όμως δεν ανάρρωσε ποτέ. Κάθε δεύτερη μέρα πηγαίναμε για λίγο στο σπίτι της να δεί την Ελένη, να καθαρίσουμε και να της μαγειρέψουμε και τις υπόλοιπες ώρες τη φρόντιζε μια θεία της. Η φιλενάδα μου αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε μέχρι που έκανε δεύτερο χειρουργείο και της αφαίρεσαν και το αριστερό στήθος.

Το καλοκαίρι πέρασε, ήρθε το Φθινόπωρο και η κατάσταση ήταν ίδια. Έγραψα το παιδί σε σχολείο στη περιοχή μου και τις πήγαινα μαζί. Μετά τη δουλειά τις έπαιρνα, τις διάβαζα και τις κοίμιζα. Σιγά σιγά μεταφέραμε τα ρούχα και τα παιχνίδια της Ελένης στο σπίτι μου. Η κολλητή μου τα ίδια. Εμετοί, αδυναμία και μερικές φορές «χανόταν». Πήγαινα πιο συχνά μόνη μου να τη δω και να τη βοηθήσω και σταμάτησα να πηγαίνω με τη κόρη της, για να μην τη βλέπει σε αυτή τη κατάσταση και στενοχωριέται. Εγώ;

Εγώ έξω μου χαμογελούσα και μέσα μου έκλαιγα.Είχα το φόρτο της δουλειάς, την απειλή ότι ανα πάσα στιγμή θα μας έδιωχναν όταν όλα τα κανάλια βούιζαν για τις περικοπές στο δημόσιο. Είχα το παιδί μου που χρειαζόταν τη μαμά του και μαμά δεν είχε γιατί οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν και ήμουν κάθε μέρα σε 100 μεριές. Είχα το πνευματικό μου παιδί, τη βαφτιστήρα μου, που ανά διαστήματα είχε ξεσπάσματα και έκλαιγε και τη πήγαινα μια φορά την εβδομάδα σε παιδοψυχολόγο. Και είχα και τη κολλητή μου, τον άνθρωπο που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου, που μου στάθηκε όσο κανείς άλλος, να την βλέπω να λιώνει. Ώσπου ο καρκίνος έκανε μετάσταση στα οστά και η κολλητή μου, έφυγε, αφήνοντας πίσω της μητρική κληρονομιά στη ζωή μου, ένα σπάνιο πλάσμα: Τη κόρη της.

Περάσαμε και περνάμε δύσκολα. Η μικρή τα πάει χάλια στο σχολείο, οι επισκέψεις στη παιδοψυχολόγο αυξήθηκαν. Αισθάνομαι ότι έχω δώσει όλο μου το βάρος στη βαφτιστήρα μου και έχω αφήσει πίσω το παιδί μου. Το χειρότερο είναι ότι πήγα σε δικηγόρο για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία να υιοθετήσω και νόμιμα τη μικρή και ο δικηγόρος μου είπε, πως έπρεπε τυπικά να αναζητήσουμε τον πατέρα και να αρνηθεί την επιτροπεία ώστε να έχω εγώ δικαίωμα να την υιοθετήσω. Ο μπαμπάς της Ελένης, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι’ αυτή. Μια φορά την είδε στο μαιευτήριο και από τότε δεν την ξαναείδε ούτε επικοινώνησε ποτέ. Πίστευα πως ή δεν θα τον έβρισκαν ή θα τον έβρισκαν και δεν θα δεχόταν. Κι όμως…

Ο δικηγόρος μου είπε ότι δεν είχαμε καλά νέα γιατί ο πατέρας (σήμερα είναι παντρεμένος και έχει δύο αγόρια) δέχτηκε να τη μεγαλώσει και θέλει να τη πάρει σπίτι του. Και καλά κάνει. Το παιδί αυτό όμως, που ξαφνικά το αγάπησε, το ρώτησε αν θα είναι ευτυχισμένο πηγαίνοντας σε τόσο μεγάλη ηλικία, σε ένα εντελώς ξένο περιβάλλον; Πώς θα μεγαλώσει ένα παιδί με έναν πατέρα που δεν ξέρει ούτε πώς πίνει το γάλα του το πρωί και τι εξηγήσεις θα του δώσει που τόσο καιρό ήταν απών; Εγώ δεν είπα να μην το βλέπει, πατέρας είναι και αν πραγματικά θέλει να χτίσει ξανά τη σχέση του με το παιδί του, να το κάνει. Αλλά όχι να το πάρει από τους ανθρώπους που το γνωρίζουν και το αγαπούν από βρέφος. Εκείνος αλήθεια το αγαπάει ή θέλει να εμπλουτίσει τη συλλογή του προσθέτοντας στην οικογένειά του, τη κόρη που δεν έχει; Άλλο ένα «επιβαρυντικό», όπως μου είπε ο δικηγόρος, είναι πως είμαι μονογονέας και αυτό κάνει πιο δύσκολο το να βγεί η απόφαση υπέρ μου….

Είμαι να σκάσω από τότε που έγιναν όλα αυτά. Ήδη το παιδί είναι σε άσχημη κατάσταση παρ’ όλο που ζει μαζί μας και ξέρει πόσο το αγαπάμε. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα γίνει αν αποφασιστεί να πάει να μείνει με τον μπαμπά της. Περιμένουμε να γίνει το δικαστήριο. Μέχρι τότε, πηγαίνω κάθε βράδυ στα κρεβάτια τους, τις παίρνω αγκαλιά και τις θυμίζω πάντα πως οικογένεια είναι όπου υπάρχει αγάπη. Ελπίζω τις Άγιες αυτές μέρες, η φιλενάδα μου, η νεράιδά μου που μας κοιτάει από ψηλά, να κάνει κάτι και να μην χωριστούμε. Γιατί και εμείς οικογένεια είμαστε.

Αλκμήνη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!