fbpx

Το σπίτι μου δεν είναι διαλυμένο. Είναι διαφορετικό!

| 30 Σεπτεμβρίου 2014
ADVERTISEMENT

Για αρκετούς μονογονείς από εμάς, το βάρος του κόσμου κάθεται στους ώμους μας. Κι αυτό διότι είμαστε υπεύθυνοι για ένα σωρό πράγματα, πράξεις και ευθύνες. Πρέπει να χειρίζεσαι με τόση σύνεση τα οικονομικά, όση χρειάζεται για να ζείς με μια τυρόπιτα τη μέρα, πρέπει το σπίτι να είναι καθαρό μη σου πούν ότι δεν μεγαλώνεις τα παιδιά σωστά και τα΄χεις βρώμικα και φυσικά είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τα παιδιά μας. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που με πήρε η δασκάλα του γιού μου και μου έκανε παράπονα για την απρεπή συμπεριφορά του στο σχολείο. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Όχι μόνο επειδή φαινόταν πως δεν του είχα μάθει τρόπους ή τουλάχιστον είχα αποτύχει να τους διδάξω σωστά, αλλά επειδή αυτή η συμπεριφορά του γιού μου, φαινόταν σαν δική μου αποτυχία επειδή ήμουν ανύπαντρη μητέρα και όχι επειδή δεν ήμουν καλή μητέρα.

Όταν είσαι μονογονέας και έρχεται ο δάσκαλος και σου κάνει παράπονα για το παιδί σου, είναι σαν έχεις ένα φωσφοριζέ βελάκι να αναβοσβήνει πάνω απ’ το κεφάλι σου και να δείχνει σε όλους ότι απέτυχες! Ίσως και οι παντρεμένοι γονείς να νιώθουν έτσι δεν ξέρω. Αλλά ξέρω πως υπάρχουν τόσα στερεότυπα και βιαστικά συμπεράσματα που ακόμη κι αν ένα παιδί μονογονεϊκής οικογένειας κάνει κάτι μεμπτό, αμέσως τρέχουν να πούν πως φταίει που μεγαλώνει με έναν. Θα μπορούσε αυτό το παιδί να κάνει το ίδιο και με δύο γονείς, αλλά αυτό είναι κάτι που κανείς δεν σκέφτεται και κανείς δεν παραδέχεται. Αντιθέτως, χρησιμοποιούν τον όρο «διαλυμένο σπίτι» και καθάρισαν!


ADVERTISEMENT

Ο όρος αυτός με εκνευρίζει φοβερά. Το σπίτι μου δεν είναι διαλυμένο. Είναι διαφορετικό! Και η αποστολή μου ίδια με τη δική σας αποστολή: Να μεγαλώσω σωστά το παιδί μου. Στη πορεία μου μέχρι τώρα, θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να προσπαθεί να προστατέψει το γιο μου από κάτι τέτοιες ταμπέλες. Όχι μόνο για να μην πληγωθεί, αλλά και για να μην τις χρησιμοποιήσει ποτέ στη ζωή του για κανέναν. Η αλήθεια όμως είναι πως κάθε σκανταλιά του γιού μου, κάθε ζαβολιά ή ανάρμοστη συμπεριφορά, φωνάζει στους άλλους «Είμαι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας» κι αυτό με ενοχλεί. Γιατί δεν είναι αλήθεια!

Τώρα ο γιος μου είναι 23 χρονών και ευτυχώς δεν με παίρνει κανείς τηλέφωνο να μου κάνει παράπονα για εκείνον. Σπούδασε και τώρα δουλεύει. Δεν θα ξεχάσω όμως όταν στο πάρτι της αποφοίτησής του γιου μου και των συμμαθητών του, ήρθε ο  πνευματικός τους, να τα συγχαρεί. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που αγαπάει πολύ τα παιδιά κι ενώ εκείνη τη μέρα ήταν ευδιάθετος και χαμογελαστός, δεν σταμάτησε να λέει ιστορίες των παιδιών μας, με το ίδιο θέμα: Πόσο άτακτα ήταν και πόσο δεν πειθαρχούσαν και δεν ακολουθούσαν τους κανόνες. Εκνευρίστηκα τόσο που μέχρι να φύγει από το πάρτυ, το πέρασα στη βεράντα για να μην τον ακούω!

Ύστερα το συζήτησα με τη κολλητή μου και καταλήξαμε να έχουμε την ίδια απορία: Γιατί οι άνθρωποι, μας λένε μόνο τα αρνητικά; Έχουμε και οι δύο παιδιά και καμία μας τόσα χρόνια δεν άκουσε κάτι θετικό για εκείνα. Μπορεί τα παιδιά μας να μην είναι τέλεια αλλά είναι καλοί άνθρωποι, σοβαροί και αξιοπρεπείς ενήλικες πλέον. Είναι  εξωφρενικό, ακόμη και τώρα που τα αγόρια μας έχουν πάψει να είναι παιδιά, να ακούμε την ίδια κασέτα με το διαλυμένο σπίτι. Ήμαρτον!


ADVERTISEMENT

Πηγή: http://www.empoweringparents.com/


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ