Το μόνο που ήθελα από τον πατέρα μου ήταν να με θέλει…

Δυο μέρες πριν πεθάνει η μητέρα μου από καρκίνο με ρώτησε: “Πες μου ότι δεν θα επικοινωνήσεις με τον πατέρα σου, έτσι;” Ήταν διαζευγμένοι τα τελευταία 37 χρόνια αλλά η έχθρα τους δεν είχε τελειωμό!

“Δεν έχει σημασία αυτό τώρα μαμά.” της είπα. Ήμουν μέσα στο άγχος και την θλίψη. Ήθελα να “φύγει” ήρεμη και το θέμα του πρώην συζύγου δεν θα βοηθούσε.

“Δεν σ’ αγάπησε ποτέ όπως εγώ” μου είπε. Εντάξει, αυτό ήταν αλήθεια αλλά δεν είναι εύκολο κάποιος να δείξει αγάπη από 1,700 μίλια μακριά, καθώς αυτή ήταν η απόσταση μεταξύ μας τα περισσότερα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας. Ανάμεσα στην ηλικία των 4 με 19 ετών, είδα τον πατέρα μου μόνο μια φορά, σε μια επίσκεψη το καλοκαίρι όταν ήμουν 10 χρονών.

Η μητέρα μου συνέχισε, λέγοντας μου ότι δεν ήθελε να επικοινωνήσω με τον πατέρα μου επειδή ανησυχούσε ότι θα πληγωθώ. Ανέφερε ότι ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση μετά από εκείνη τη μία επίσκεψή του. Της είπα ότι ήμουν έτσι γιατί μου έλειπε πολύ ο πατέρας μου. Δεν μου ήταν εύκολο να μιλάω για εκείνον. Ένιωθα ότι έπρεπε να πάρω το μέρος της μητέρας μου και να εναντιωθώ στον μισό μου εαυτό.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της επίσκεψης έλεγα σε όποιον συναντούσα, ακόμα και στους υπαλλήλους του σουπερμάρκετ, “Αυτός είναι ο μπαμπάς μου”.
Πολλές φορές μέσα σε εκείνη την ημέρα, φώναζα “Μπαμπά;”
“Ναι αγάπη μου;” απαντούσε.
“Εμ, τίποτα.” Έκανα τα πάντα για να τραβήξω την προσοχή του. Η λέξη “μπαμπάς” ήταν περίεργη, καινούρια και δικιά μου.

Οι γονείς μου χώρισαν την δεκαετία του ’60, όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρή. Ο πατέρας μου πλήρωνε 50 ευρώ τον μήνα διατροφή, το οποίο ακόμη και τότε ήταν πενιχρό σαν ποσό ενώ μερικές φορές δεν πλήρωνε και καθόλου. Επειδή η μητέρα μου χρειαζόταν οικονομική και συναισθηματική υποστήριξη, μετακομίσαμε από την πόλη του πατέρα μου, στη πόλη από όπου καταγόταν η μητέρα μου για να είναι κοντά στην οικογένειά της.

Η μητέρα μου δεν ξαναπαντρεύτηκε μετά το διαζύγιο. Δούλευε σκληρά, κάποιες φορές έκανε και δύο δουλειές ταυτόχρονα. Σαν διευθύντρια σε τραπέζης το πρωί και σαν σερβιτόρα σε εστιατόριο κάποια βράδια, για να μπορεί να καλύπτει τα έξοδα μας. Με πολύ σκληρή δουλειά έκανε μια πετυχημένη καριέρα και με τον καιρό αγοράσαμε και σπίτι. Είμαι ευγνώμων για τις αρχές που μου δίδαξε. Αλλά ήταν δύσκολο να είμαι το μοναδικό παιδί στο σπίτι. Έχοντας ακούσει την ιστορία μόνο από τη δική της μεριά, έχοντας δει μόνο τους δικούς της αγώνες, ήταν εύκολο να πάρω το μέρος της ενάντια στον πατέρα μου.

Ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε άλλες δύο φορές και όταν ήμουν παιδί, μας έστελνε φωτογραφίες με τη νέα του οικογένεια. Τα Χριστούγεννα ειδικά, μας έστελνε κάρτες και μας έγραφε τα νέα των παιδιών των νέων του συζύγων, τί δώρα τους είχε πάρει και τί ταξίδια τους πήγαινε ενώ σε εμένα το βιολογικό του παιδί, δεν έστελνε ούτε καραμέλα. Δεν ερχόταν καν να μου ευχηθεί από κοντά. Ήταν ολοφάνερο ότι ο πατέρας μου δεν νοιαζόταν και πολύ, να έχει σχέσεις μαζί μου. Θύμωνα όλο και πιο πολύ, και ο θυμός ήταν ένα συναίσθημα πιο εύκολο από τον πόνο. Πίστευα πραγματικά ότι ο πατέρας μου, δεν με σκεφτόταν. Κι εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να με θέλει….

Ήμουν ένα κορίτσι μεγαλωμένο χωρίς πατέρα και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το να θες να τραβάς οπωσδήποτε την προσοχή των ανδρών, τη χαμηλή αυτοπεποίθηση, την μόνιμη αβεβαιότητα μέσα σου. Τα εσωτερίκευα και έκανα λάθη. Δεν τα ρίχνω στον πατέρα μου, για τις αποφάσεις μου η μόνη υπεύθυνη ήμουν εγώ.

Όταν η μητέρα μου πέθανε, τηλεφώνησα στον πατέρα μου . Αυτό έγινε πριν 8 χρόνια. Με κάλεσε να τον συναντήσω σε μια οικογενειακή γιορτή. Μπορώ μόνο να φανταστώ πόσο τρομακτικό ήταν αυτό για εκείνον. Να κανονίσει να συναντήσει την κόρη που του είχε δείξει μόνο θυμό τόσα χρόνια, πριν κόψει κάθε επικοινωνία μαζί του! Ένιωθα σαν να έκανε την υπέρτατη θυσία…

Τη μέρα της συνάντησης, μπήκα μέσα σ’ενα χώρο γεμάτο φίλους και συγγενείς του, ανθρώπους που θα έπρεπε να ξέρω αλλά δεν είχα ιδέα ποιοί ήταν. Τον ξεχώρισα αμέσως, ήταν ψηλός, με γκρίζα μαλλιά, σιδερωμένο πουκάμισο, μπλε μάτια. Ξαφνιάστηκα από την τρυφερότητα που ένιωσα γι’ αυτόν. Ο πατέρας μου σήμερα είναι 82 ετών και πάσχει από άνοια.

“Ποια ήταν η μητέρα σου, είπαμε;” με ρώτησε σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στο σπίτι του.
“Η Σοφία” του απάντησα.  Η μητέρα μου ήταν η δεύτερη γυναίκα του.
“Τι της συνέβη;” με ρώτησε.
“Μπαμπά, πέθανε χρόνια πριν” του είπα αγχωμένη.
“Ωραία! Να ξέρεις ότι η μάνα σου ήταν απαίσια…” απάντησε. Έπρεπε να παραμείνω ήρεμη.
“Ας μη μιλήσουμε για εκείνη γιατί δεν ζει πια και το θέμα αυτό με πληγώνει, εντάξει; Έτσι κι αλλιώς ούτε εκείνη είχε καλά πράγματα να πει για ‘σένα” του είπα. Ευτυχώς άλλαξε θέμα.

Αυτή η συζήτηση με ενόχλησε, αλλά είναι άρρωστος, είναι πια πολύ μεγάλος και αναγνωρίζω ότι ο πόλεμος μεταξύ τους δεν αφορούσε εμένα. Δεν με νοιάζει να βρω ποιος φταίει και πόσο. Έχουν περάσει 47 χρόνια. Έχω ξεπεράσει το διαζύγιο των γονιών μου αλλά δεν υπάρχει λόγος να επανέρχεται σε συζητήσεις που με πονάνε και που δεν έχουν κανένα νόημα τώρα πια.

Αν και επώδυνη σαν διαδικασία, έχω συγχωρέσει τον πατέρα μου, που μ’ εγκατέλειψε και που δεν μου έδωσε αυτά που πίστευα ότι δικαιούμουν. Επίσης έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου για τα χρόνια που πέρασα με το να είμαι θυμωμένη μαζί του και που δεν έκανα καμία προσπάθεια να τον προσεγγίσω όπως έκανα όταν πέθανε η μητέρα μου.  Όμως τα χαμένα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω και τίποτα δεν θα γίνει ξανά το ίδιο. Παρ’ όλα αυτά, σήμερα είμαι μια γυναίκα που έχει στο πλευρό της έναν πατέρα που την αγαπά (με τον τρόπο του) και μια πολύ όμορφη οικογένεια. Κι αυτό είναι αρκετό για να περπατώ στο κόσμο με το κεφάλι ψηλά και τη συνείδησή μου ήσυχη πως παρ όλο που δεν άκουσα τη μητέρα μου, στο τέλος έκανα το σωστό!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com