Το διαζύγιο της φίλης μου, παραλίγο να χαλάσει το γάμο μου

Η Μαρία κι εγώ, γνωριστήκαμε πρίν 10 χρόνια σε μια κοινή παρέα και ανακαλύψαμε πως είχαμε πολλά κοινά. Μοιάζαμε πολύ στην εξωτερική εμφάνιση, είχαμε πάει στο ίδιο σχολείο (αλλά δεν είχε τύχει να γνωριστούμε) και καταλήξαμε να σπουδάζουμε την ίδια ειδικότητα. Οι άντρες μας ήταν από το ίδιο μέρος και στη πορεία, μείναμε έγκυες με 5 εβδομάδες διαφορά.

Το Σταύρο, τον άντρα της Μαρίας, δεν τον γνώριζα πολύ καλά αλλά επειδή είχαμε τόσα κοινά και σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο, θεωρούσα πως και ο γάμος της ήταν σαν τον δικό μου και πως η αγάπη που εισέπραττα από τον άντρα μου τον Ανδρέα, ήταν η ίδια που εισέπραττε και η Μαρία από τον δικό της.

Τη περασμένη Άνοιξη κι ενώ η Μαρία είχε μόλις γεννήσει το δεύτερο παιδί της (κι εγώ ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί, επίσης κορίτσι σαν της φίλης μου) ο Σταύρος και η Μαρία άρχισαν να μαλώνουν όλο και πιο συχνά. Ακόμη και μικρής σημασίας θέματα, όπως το πού θα πάνε τα Χριστούγεννα, ξεσπούσαν σε ομηρικούς καυγάδες. Σκέφτηκα πως ίσως ήταν μια παροδική φάση όπως αυτές που περνάνε όλοι στους γάμους τους. Γυρίζεις σπίτι πτώμα, πιστεύοντας πως έχεις αναλάβει το 96% της φροντίδας του παιδιού και το 97% του νοικοκυριού, εκείνος δεν σε ακούει, ξεσπάει το θυμό του και κάπως έτσι περνάει ο καιρός κι έχετε να κοιμηθείτε στο ίδιο κρεβάτι κανα τρίμηνο. Κι επειδή είχαμε περάσει παρόμοια φάση με τον άντρα μου, πρότεινα στη Μαρία να πάνε σε σύμβουλο γάμου, λέγοντάς της πως η μετάβαση από ζευγάρι σε οικογένεια μπορεί να είναι συναισθηματικά περίπλοκη και τρομερά απαιτητική αλλά αγαπούσαν ο ένας τον άλλον και θα το ξεπερνούσαν. Έτσι πίστευα…

Όμως όσο περνούσε ο καιρός, τόσο τα παράπονα της Μαρίας αυξάνονταν. Ο θυμός στο τόνο της φωνής της και στο βλέμμα της, ήταν εμφανής. Μου έλεγε ότι ο Σταύρος έφευγε και δεν επέστρεφε πρίν τα ξημερώματα, ότι δεν πρόσεχε τη μεγάλη τους κόρη και της φερόταν άσχημα, ότι επάνω σε έναν καυγά είχε πετάξει το ποτήρι στον τοίχο και γενικά ότι οι τσακωμοί τους ξέφευγαν από το πλαίσιο του υγιούς συζυγικού καυγά. Μιλούσε για το Σταύρο σαν να μην τον αγαπούσε πια, σαν να μην τα έβρισκαν ως ζευγάρι.

Έπιανα τον εαυτό μου να επιστρέφει σπίτι μετά από νυχτερινές εξόδους με τη Μαρία και να βλέπω τον άντρα μου, όπως έβλεπε εκείνη τον δικό της: «Καλά δεν μπορούσε να πλύνει τα πιάτα, εμένα περίμενε να γυρίσω το βράδυ για να το κάνω;» σκεφτόμουν καθώς τον έβλεπα να χύνεται στον καναπέ και να βλέπει αμέριμνος τηλεόραση. Άφηνε τη μικρή μας κόρη να παίζει μέχρι τις 23:00 το βράδυ στο σαλόνι και δεν της έλεγε να πάει για ύπνο; Τραγικό! Μια φορά μάλιστα τον προσέβαλλα μπροστά στους γονείς μου επειδή το προηγούμενο βράδυ είχε διαβάσει μια ιστορία με ζόμπι στη μεγάλη μας κόρη. Ο Ανδρέας, είχε μπερδευτεί. Δεν ήμασταν πια το ζευγάρι που μέχρι πρίν μερικές εβδομάδες τα πήγαινε μια χαρά; Τι είχε αλλάξει τώρα;

Τότε ήταν που η Μαρία κατάλαβε πως η ζωή της χωρίς τον Σταύρο ήταν καλύτερη. Πώς μπορεί να ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί στην αλλαγή αλλά πως ένιωθε εκείνο το απίστευτο αίσθημα ελευθερίας που είχε πρίν τον γνωρίσει.

Ένα βράδυ μου τηλεφώνησε η Μαρία. Ο Ανδρέας κι εγώ παίζαμε με τα κορίτσια στην αυλή όταν σήκωσα το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής την άκουσα με σοβαρή φωνή να μου λέει πως ζήτησε διαζύγιο και πως ο Σταύρος είχε πάρει τα πράγματά του και είχε φύγει. Η είδηση δεν με ξάφνιασε, αλλά μου δημιουργησε έναν περίεργο κόμπο στο στομάχι. Η Μαρία και ο Σταύρος δεν έκαναν απλά ένα διάλειμμα απ’ τη σχέση τους. Έπαιρναν διαζύγιο!

Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, κάθισα για λίγο στο σαλόνι ακούγοντας τον Ανδρέα και τις μικρές να παίζουν και να γελάνε στην αυλή. Αγαπούσα τον άντρα μου και με αγαπούσε και εκείνος. Αλλά και η Μαρία με τον Σταύρο αγαπιόντουσαν κάποτε ή μπορεί να αγαπιούνται ακόμη. Δεν διαφέραμε σε τίποτα από εκείνους, ό,τι τους συνέβη θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς. Ο γάμος είναι δύο άνθρωποι που έχουν κοινές επιλογές ώσπου μια μέρα ο ένας αποφασίζει να κάνει τις δικές του.

Βγήκα έξω και κάθισα δίπλα στον Ανδρέα

«Η Μαρία και ο Σταύρος παίρνουν διαζύγιο» του είπα.
«Κρίμα…» μου απάντησε.
«Πες μου πως δεν θα πάρουμε κι εμείς» του είπα.
«Πως δεν θα πάρουμε κι εμείς» μου απάντησε και σκάσαμε στα γέλια.

Και για να το ξεκαθαρίσω, δεν φταίει η Μαρία που εγώ κόντεψα να χαλάσω το γάμο μου. Φταίω εγώ που ταυτίστηκα και θεώρησα ότι μέσα στα κοινά μας ενδιαφέροντα, ήταν και οι σχέσεις με τους άντρες μας. Το διαζύγιο της Μαρίας με έκανε να καταλάβω πως όσα κοινά και να έχεις με την κολλητή σου, τον κολλητό σου, τη μητέρα σου ή τον πατέρα σου, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μια τόσο περίπλοκη υπόθεση που οι δικές σου θα έχουν πάντα διαφορές, από τις σχέσεις των άλλων.

Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.