Τη σημασία της λέξης “πατέρας” εγώ απλά την ξέχασα….

Διαβάζω τη σελίδα σας τόσο πολύ που καμιά φορά με ρωτάει ο άντρας μου γιατί, αφού έχουμε ένα ευτυχισμένο γάμο και δύο παιδιά που λατρεύουμε!

Εχω ξεκινήσει πάρα πολλες φορές να σας γράψω, σήμερα το πήρα απόφαση…Δεν με νοιάζει αν θα το δώ στη σελίδα σας κάποια στιγμή, μου κάνει καλό απλά που σας γράφω….
Η αλήθεια είναι ότι πολλές από τις ιστορίες σας, μου είναι γνωριμες κατά ένα τρόπο. Βλέπετε δεν είμαι μονογονέας, αλλά προέρχομαι από μια διαλυμένη οικογένεια. Από μια οικογένεια που έγινε στάχτη μέσα σε λίγες μέρες και εγώ παιδί ακόμα να προσπαθώ να καταλάβω τί γίνεται.

Από τη μία μέρα στην άλλη χωρίς προειδοποίηση , χωρίς καν κάποια σημάδια οι γονείς μου χώρισαν, ο πατέρας μου εξαφανίστηκε και μείναμε εγώ και ο αδερφός μου να κοιτάμε ένα σπίτι μισό και μια μάνα πελαγωμένη.Μια μάνα που προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του γάμου της, να σώσει το σπίτι της από την οικονομική καταστροφή που δημιούργησε ο-μέχρι τότε- “κουβαλητής του σπιτιού” και να σταθεί στα παιδιά της για να μην καταρρεύσουν και αυτά..

Δείτε σχετικά: Καταδίκασα το παιδί μου να μεγαλώσει χωρίς πατέρα

Σαν σήμερα θυμάμαι άγνωστους ανθρώπους να με πλησιάζουν και να απειλούν ότι θα κάνουν κακό στον μικρότερο αδερφό μου αν δεν τους έλεγα που είναι ο πατέρας μου….Ποιος πατέρας; Εκείνος που λάτρευα και με άφησε μόνη μου; Εκείνος που ορκιζόταν πως μας λατρεύει, πως είμαστε η ζωή του και ξαφνικά έγινε καπνός; Εκείνος που από εκείνη τη μέρα όποτε εμφανιζόταν ήταν μόνο για να μας κάνει μεγαλύτερο κακό; Πως είναι δυνατόν να φέρεσαι έτσι στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και να απαιτείς την αγάπη τους;

Ο πατέρας μου είναι ο λόγος που μίσησα τις γιορτές, που δεν ήθελα να εμφανίζομαι σε σπίτια με  μαζεμένες οικογένειες, που δεν έβγαινα με τους φίλους μου στο χωριό όταν πηγαίναμε για καλοκαίρι γιατί τότε όλοι με έδειχναν με το δάχτυλο…παιδί χωρισμένων γονιών….γύρευε τι κουμάσι είναι….

Μου πήρε πολλά χρόνια να ξεπεράσω τη προδοσία του και ειλικρινά δεν ξέρω αν το ξεπέρασα ποτέ ή αν απλά μου έγινε συνήθεια…Ακόμα κλαίω όταν βλέπω πατεράδες να προστατεύουν τα παιδιά τους, να είναι κοντά τους, να τα στηρίζουν, να τα συμβουλεύουν…Εγω θυμάμαι από 18 χρονών δούλευα να ξεχρεώνω τον πατέρα μου..Να μην τον ξαναβάλουν φυλακή, να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του, ο κακομοίρης ποτέ δεν μπόρεσε….Στην πορεία βέβαια ανακάλυπτα πόσο τον βόλευε….

Απών συναισθηματικά, απών γενικά!Μεγάλωνα και τον ένιωθα βάρος πάνω μου, με κρατούσε πίσω η υποχρέωση που είχαν να τον προστατεύσω!!! Παιδί ήμουν και είχα ανάγκη να νιώσω ασφαλής….Ευτυχώς είχα τη μάνα μου…..

Τα γεγονότα που έζησα μετά το διαζύγιο των γονιών μου είναι σχεδόν κινηματογραφικά… Πολλά και δεν χωράνε σε μερικές γραμμές. Είμαι πια 40 χρονών και στη ζωή μου, είτε από ανασφάλεια, είτε από αντίδραση έκανα πολλά. Κατέληξα όμως με μια υπέροχη οικογένεια.Με τη μάνα μου και τον αδερφό μου πάντα λειτουργούσαμε σαν μια γροθιά.Κανένας και ποτέ δεν μπόρεσε να μας διαλύσει.Ο καθένας με τη ζωή του πλέον…Μόνο η μάνα μου είναι μόνη…Μόνη μια ολόκληρη ζωή…

Ο καλός μου πατέρας έχει απαιτήσεις ακόμα…Απαίτηση να τον αγαπάνε τα εγγόνια του, να τον αγαπάνε τα παιδιά του, να τον στηρίζουμε, να τον αγαπάμε… Γίνεται;

Έχω ειλικρινά ξεχάσει, σαν να μην το έζησα ποτέ αυτο το συναίσθημα,το καρδιοχτύπι του παιδιού για τον πατέρα.Θυμάμαι που περίμενα πίσω από την πόρτα να τον δω λίγο πριν κοιμηθώ, αλλά δεν θυμάμαι πια γιατί….

Τα παιδιά θέλουν μόνο αγάπη…Ουτε δώρα ούτε υποσχέσεις….Μονο αγάπη από τους γονείς…Δώστε αγάπη στα παιδιά σας μπαμπάδες αλλά και μαμάδες που αποφασίσατε να ζήσετε χώρια! Καλά κάνατε γιατί είναι πιο υγιές να είστε χώρια και είναι προτιμότερο από τους τσακωμούς και τους καυγάδες στο όνομα της οικογένειας…Αλλα μην εξαφανίζεστε από τα παιδιά σας. Δεν σταματάνε να είναι παιδιά σας επειδή χωρίσατε. Δεν σταμάτατε να είστε οι ήρωές τους….

Δεν του στέρησα ποτέ του πατέρα μου, το δικαίωμα να βρίσκεται ανάμεσά μας…Του στέρησα όμως κάτι πιο σημαντικό ..να είναι πραγματικός πατέρας στη καρδιά μου….Σκεφτείτε τι αξίζει περισσότερο σε αυτή τη ζωή…Εγώ το έχασα με τον δικό μου τον πατέρα….μην το χάσουν και με σας τα παιδιά σας…

Ευχαριστώ για τον χρόνο.
Μάλλον ήθελα απλά να μιλήσω σε κάποιον…Μιας και ποτέ δεν τόλμησα να μιλήσω ούτε και στον ίδιο μου τον εαυτό…

Γιάννα