fbpx

Σκέφτομαι να πηδήξω στο κενό, για να πετάξω μακριά από αυτό που ζω!

| 6 Σεπτεμβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Πάνε 6 μήνες τώρα που με τον άντρα μου, ζούμε χωριστά. Οι διαφορές του παρελθόντος, με αποκορύφωμα τον ερχομό του παιδιού μας ισοπέδωσαν. Καυγάδες σε καθημερινή βάση για τα πιο χαζά πράγματα και συνεχόμενοι διαγωνισμοί κούρασης. Από το ποιος βγάζει τα πιάτα από το πλυντήριο συχνότερα μέχρι το ποιος πάει βόλτα το παιδί περισσότερο. Κι εγώ πτώμα να παλεύω ανάμεσα σε δυο δουλειές, τις ευθύνες του σπιτιού, το μεγάλωμα του παιδιού, τις προσβολές και τις φωνές ότι δεν κάνω τίποτα όλη μέρα, τα μούτρα, την αδιαφορία, το σεξ του ποδαριού, το ποτό που δεν πήγαμε ποτέ από τότε που γίναμε γονείς, τον καφέ που βγήκαμε δυο φορές με μούτρα, το «πώς κατάντησες έτσι» που μου πετούσε. Ώσπου μια μέρα, ξημερώματα Τετάρτης μετά από έναν άγριο καυγά, απλά άνοιξα την πόρτα.

Πήρα τηλέφωνο τον διευθυντή μου στο κινητό αλλά δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια. Προφασίστηκα ένα πρόβλημα υγείας και εκείνος να είναι καλά, μου έδωσε αμέσως  άδεια. Πήρα μόνο το κινητό μου την ταυτότητα μου και μερικά χρήματα έφτασα στον Σταθμό Λαρίσης έβγαλα εισιτήριο με το πρώτο τρένο και μπήκα μέσα. Προσπάθησα μάταια να κοιμηθώ μα δεν μπορούσα, σε όλη τη διαδρομή το μόνο που έπαιζε στα αυτιά μου ήταν ο γιός μου «Μαμά κοίτα ένα αματσάκι» «Μαμά πάμε α πέτσουμε με τη μπάλα». Έφτασα στη Θεσσαλονίκη με τα μάτια κόκκινα, άυπνη και αγριεμένη. Έκλεισα ένα ξενοδοχείο και έμεινα εκεί. Τη μέρα έκανα βόλτες στο λιμάνι και τα βράδια κλεισμένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου έβλεπα βίντεο και φωτογραφίες του γιού μου μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος με τα χείλη κολλημένα στην οθόνη. Εκείνος πήρε δυο φορές τη μία να με ρωτήσει που είμαι και την άλλη για να με κατηγορήσει ότι είμαι η άσπλαχνη κακιά μητέρα που παράτησε το παιδί της.


ADVERTISEMENT

Επέστρεψα στην Αθήνα 20 μέρες μετά. Δεν ήθελα να πάω σπίτι ήθελα απλά να πάρω τον γιό μου και να ξαναφύγω. Με βαριά καρδιά πέρασα την πόρτα του σπιτιού. Το παιδί όρμησε κυριολεκτικά πάνω μου εκείνος όρμησε κυριολεκτικά σε εμένα. Με στόλισε με διάφορα κοσμητικά, από π..άνα και βρωμιάρα μέχρι «μάνα είσαι εσύ;».Ο μικρός μας κοιτούσε να διαλυόμαστε κι εγώ έκλαιγα. Μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε.

Από τότε μέχρι και σήμερα τρείς μήνες μετά, ζεί στο πατρικό του. Οι γονείς μου και οι φίλοι μας δεν ξέρουν τίποτα. Όταν έρχονται σπίτι να μας δούν ή έρχεται και εκείνος και κάνει σαν να μην συμβαίνει τίποτα ή δεν έρχεται και λέω ψέμματα ότι κάτι του έτυχε. Στο μπλόγκ μου λέω ψέμματα ότι είμαστε μαζί.  Δεν θέλω κανείς να μάθει τίποτα, αρκετά πληγωμένη είμαι από μόνη μου, δεν θέλω ερωτήσεις και διδαχές που θα με πληγώσουν περισσότερο. Πολλές φορές σκέφτομαι να πηδήξω από τον τρίτο όροφο του γραφείου μου για να πετάξω μια για πάντα από αυτό που ζω χωρίς να ζω, αλλά δεν το κάνω γιατί σκέφτομαι τον γιό μου που δεν φταίει σε τίποτα να μεγαλώνει χωρίς τη μητέρα του. Δεν θέλω βοήθεια ή λύση διότι έχω καταλήξει πως δεν υπάρχει. Ήθελα μόνο κάπου να τα πω…

 Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.


ADVERTISEMENT

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ