Σε όλες τις γυναίκες που έζησαν την εγκατάλειψη από τον πατέρα τους

Προσωπικά μεγάλωσα με τον πατέρα μου στο σπίτι. Ήταν οικονομικά, ο αρχηγός της οικογένειας. Αν και ήταν ένας ήρεμος, καλός και ήσυχος άνδρας, ήταν παρόν. Η επικοινωνία μας ήταν περιορισμένη. Παρόλα αυτά, η παρουσία του με έκανε να νιώθω ότι μπορούσα να βασιστώ επάνω του, ήταν το στήριγμα μου. Με δίδαξε ταπεινότητα και σεβασμό και ποτέ δεν τον άκουσα να παραπονιέται που μου παρείχε όσα μου παρείχε.

Το να έχω τον πατέρα μου εκεί, διαθέσιμο, με έκανε να αισθάνομαι αυτοπεποίθηση και ασφάλεια. Με έκανε να νιώθω ότι με εκτιμούν και με αγαπούν. ΠΟΤΕ δεν έψαξα να βρω την επιβεβαίωση από κάποιον άνδρα. Ποτέ δεν ένιωσα ότι δεν μπορούσα να σταθώ μόνη μου. Και πάντα ήξερα ότι μπορούσα να βασιστώ στον πατέρα μου, για τα πάντα.

Δεν έχουν όμως όλα τα κορίτσια την ίδια εμπειρία. Τι συμβαίνει στις γυναίκες που έχουν ζήσει τη πατρική εγκατάλειψη; Τι προκαλεί η απουσία του πατέρα στην ψυχή τους, συνειδητά και ασυνείδητα; Ξεπερνάνε τις δυσκολίες και γίνονται πετυχημένες αλλά και παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις γυναίκες που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο; Μάλλον όχι. Ή τουλάχιστον όχι συχνά.

Τα κορίτσια που έχουν εγκαταλειφθεί από τους μπαμπάδες τους, είτε στο διαζύγιο ή ακόμα και μέσα στο γάμο, μεγαλώνοντας, γίνονται γυναίκες που αναρωτιούνται γιατί ο πατέρας τους δεν τις αγαπά. Γιατί τις άφησε μόνες. Κατηγορούν συνέχεια τον εαυτό τους και αυτό το “κατηγορώ”, γίνεται δεύτερη φύση τους. Κάποιες είναι γεμάτες πικρία και θυμό. Κάποιες προσπαθούν να μειώσουν τον πόνο μέσω κάποιου εθισμού, όπως είναι οι ουσίες, το φαγητό ή τα ψώνια. Πολλές προσπαθούν να γεμίσουν το κενό που νιώθουν, επιλέγοντας άντρες που είναι σαν τον πατέρα τους,  με τις ίδιες να πρωταγωνιστούν στην ιστορία που έζησαν σαν παιδιά μόνο που αυτή τη φορά είναι στη θέση της συντρόφου.

Πως ένας άνδρας που έχει τα λογικά του μπορεί να ζει τη ζωή του χωρίς το παιδί του; Να χάνει κάθε του στιγμή -τα γενέθλια, το πρώτο του δόντι, την πρώτη μέρα στο σχολείο, τον πρώτο του έρωτα και τον πρώτο χωρισμό; Πώς μπορεί να κοιμάται γνωρίζοντας ότι κάπου, μερικά χιλιόμετρα μακριά, ή ακόμα και στο διπλανό δωμάτιο, βρίσκεται ένα παιδάκι που ζει και βασανίζεται από την απουσία του; Ναι ευτυχώς έχει τη μητέρα του στο πλάι του αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τη στάση του πατέρα του. Την εγκατάλειψη, την απαξίωση, την αδιαφορία.

Ένα κορίτσι γίνεται γυναίκα χωρίς τη συμβουλή και την ενθάρρυνση του πατέρα της. Γίνεται γυναίκα που κουβαλάει τις άσχημες αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας. Ελπίζει ότι ο πατέρας της θα εμφανιστεί και θα της πει πόσο την αγαπά και πόσο λυπάται που δεν ήταν παρών. Αυτή η γυναίκα δυσκολεύεται να εμπιστευθεί τους άνδρες. Είτε δεν θέλει να τους πλησιάσει ή θέλει ο άντρας  της να είναι ότι δεν ήταν ο πατέρας της- να την αγαπά, να την προστατεύει και να νοιάζεται για ‘κείνη.

Τι μπορεί να κάνει έναν πατέρα ν’ απουσιάζει από τη ζωή της κόρης του; Θα μπορούσε η άσχημη σχέση με τη μητέρα της, να τον κάνει να εξαφανιστεί εντελώς από τη ζωή της;  Μήπως φταίει η ανευθυνότητα και ο εγωϊσμός του, που τον έκαναν να γυρίσει την πλάτη σε αυτό το πολύτιμο δώρο;

Σε σένα που είσαι απών απ’΄τη ζωή του παιδιού σου-αγόρι ή κορίτσι δεν έχει σημασία-να ξέρεις πως ποτέ δεν είναι αργά να διορθώσεις τα λάθη σου. Ζήτα συγγνώμη, δέξου τα ελαττώματά σου και σταμάτα να κατηγορείς για την απουσία σου, οποιονδήποτε άλλον εκτός από εσένα. Ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσεις να εκτιμάς το δώρο που σου έδωσε Ο Θεός.

Αυτό το άρθρο, είναι για τα τριαντάφυλλα που φύτρωσαν και άνθισαν μέσα από το τσιμέντο. Για τις γυναίκες που εγκαταλείφθηκαν από τον πατέρα τους και που βαθιά μέσα τους, είναι ακόμα τα πληγωμένα εκείνα κοριτσάκια. Χρησιμοποίησε το πόνο σου για να ανεβείς ψηλά στη ζωή και μην του επιτρέπεις να σε κατευθύνει. Συγχώρεσε τον εαυτό σου και τον πατέρα σου και απελευθερώσου. Δεν είναι όλοι προορισμένοι για γονείς άσχετα αν γίνονται! Και γι΄αυτό δεν φταίει το παιδί. Γι’ αυτό η μόνη που δεν φταίει είσαι εσύ!

Πηγή: http://mindbenderent.com/

*Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αντιστοιχούν και στους άντρες που έζησαν τη πατρική εγκατάλειψη ως παιδιά και ενήλικες. Η αναφορά ειδικά στις γυναίκες, πραγματοποιήθηκε επειδή αυτή ήταν η κεντρική ιδέα του άρθρου.