Ποτέ δεν είναι αργά για την ευτυχία φτάνει να λες όχι εκεί που πρέπει!

Κάποτε ήμουν μια καλομαθημένη κόρη δύο εύπορων γονιών. Με τα ιδιωτικά σχολεία μου, τις ξένες γλώσσες μου, το πιάνο μου, τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Είχα μάθει να ζω σε ένα συννεφάκι, όπου όλα είναι καλά, φτάνει να μη λες όχι.

Οι γονείς μου, δυο υπέροχοι γονείς, αλλά δύο τραγικοί σύζυγοι. Η μαμά από τις παλιές. Δεν εργαζόταν, φρόντιζε το σπίτι και τα παιδιά της και ο μπαμπάς γιατρός, καθηγητής πανεπιστημίου, με εξωσυζυγικές σχέσεις από την πενταετία μετά τον γάμο τους. Η μαμά αυστηρή και στρατηγός, χωρίς τρυφερότητα απέναντι στα παιδιά της, κλασική αγορομάνα. Ο μπαμπάς, χαλαρός, παιχνιδιάρης με ιδιαίτερη και φανερή προτίμηση στην κόρη, κάτι που φρόντιζα να εκμεταλλεύομαι στο έπακρο, ενώ η μαμά, μεταμορφώθηκε σε ομπρέλα για να καλύψει και να αναπληρώσει όλα αυτά που έχανε ο γιος της.

Οι καβγάδες τους, άφθονοι. Και πάντα εγώ στη μέση να συμβιβάζω τα πράγματα. Ώσπου κάποτε, ο «γεροντοέρωτας» των 60 χτύπησε τον μπαμπά που έφυγε από το σπίτι, ρίχνοντας τη μαμά στην κατάθλιψη. Ο αδελφός στο πτυχίο σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, εγώ μόλις είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό μου σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού και σε δυο μήνες θα ξανάφευγα για το διδακτορικό μου. Αμ δε! Η μαμά γαντζώθηκε πάνω μου και ο φόβος μου μην κάνει κακό στον εαυτό της αν την αφήσω ολομόναχη με έκανε να τα τινάξω όλα στον αέρα και να μείνω εδώ.

Κάπως όμως έπρεπε να ξεφύγω από την καταθλιπτική μαμά μου, που είχε ένα μοναδικό τρόπο να με κάνει να νιώθω ενοχές. Προσπάθησα να μείνω μόνη, όμως πάντα αντιμετώπιζα το «Μη με αφήσεις». Και τότε, ήρθε η λύση εξ ουρανού. Ένας νεαρός δεσποτικός και εγωιστής μεν, αλλά η λύση που αναζητούσα δε. Ήξερα ότι αν συνεχίσω την τακτική του «Δεν λέμε όχι», όλα θα είναι εντάξει. Και αυτό έκανα.

Ενάμιση χρόνο μετά το φευγιό του μπαμπά από το σπίτι έγινε ο γάμος. Ήξερα ότι ήταν λάθος, όμως αρνιόμουν να το σταματήσω, γιατί «Πώς θα το πω στη μαμά». Τη μέρα του γάμου, τα μόνο μου άγχος ήταν μήπως πατήσω το νυφικό και πέσω και γίνω ρεζίλι. Ο γάμος έγινε, η δεξίωση όπως την ήθελε η μαμά έγινε και δέκα μέρες μετά, ο μπαμπάς μου πέθανε. Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Ήταν η μεγαλύτερη απώλεια της ζωής μου ως τότε και φυσικά, όταν τα πράγματα άρχισα να σκουραίνουν και να μαυρίζουν στον γάμο μου, δεν είχα πού να στραφώ για βοήθεια, αφού φοβόμουν το «Εγώ στα είχα πει» της μαμάς μου.

Πέρασαν άλλα τρία χρόνια. Δεν ήμουν ευτυχισμένη, αλλά δεν τολμούσα και να χωρίσω. Η κατάσταση στον γάμο μου ήταν τόσο κακή, με φωνές, απειλές, ακόμα και χειροδικίες, αλλά εγώ το έπαιζα φοβισμένο σπουργίτι. Παιδιά δεν ήθελα να κάνω και είχα φτάσει σε σημείο να ευγνωμονώ το σοβαρό πρόβλημα γονιμότητας που είχα και δεν μου επέτρεπε να συλλάβω κανονικά.

Όμως εκείνος ήθελε παιδιά. «Δεν έχει νόημα να παντρευτείς αν δεν κάνεις οικογένεια», έλεγε και όταν απαντούσα, «Μα, και οι δύο είναι οικογένεια», εκείνος έλεγε ότι οικογένεια είναι μόνο όταν υπάρχουν παιδιά. Ούτε τότε δεν ξύπνησα. Και προχώρησα σε εξωσωματική. Τόσο πολύ όμως δεν ήθελα να γίνω μαμά, ώστε μετά την εμβρυοληψία, ξέχασα να πάρω τον γιατρό τηλέφωνο για να κανονιστεί η εμβρυομεταφορά, με αποτέλεσμα να με ψάχνει εκείνος στο σπίτι, στη δουλειά, ακόμα και στο σπίτι της μαμάς μου.

Τέλος πάντων. Έγινε η πρώτη εξωσωματική, χωρίς επιτυχία. Δεν στενοχωρήθηκα καθόλου είναι η αλήθεια, παρά μόνο για τα χρήματα που είχαν δαπανηθεί (όλα από δικά μου κεφάλαια… Δεύτερο καμπανάκι που δεν άκουσα) και για την ταλαιπωρία στην οποία θα αναγκαζόμουν να ξαναμπώ για τη δεύτερη προσπάθεια με τα έμβρυα που είχαν καταψυχθεί κατά την πρώτη προσπάθεια.

Κάνω και τη δεύτερη, χωρίς ιδιαίτερο κέφι και διάθεση είναι η αλήθεια. Ήρθε και η ώρα της αιματολογικής εξέτασης για να δούμε αν πέτυχε αυτή η προσπάθεια και το τεστ βγήκε θετικό και μάλιστα με αρκετά αυξημένες μονάδες που σήμαινε ότι τα έμβρυα ήταν πάνω από ένα. Γυρνάω στο σπίτι και δυο ώρες μετά αρχίζω να αιμορραγώ ακατάσχετα. «Αποβολή», σκέφτηκα και το ίδιο είπε και ο γιατρός μου. Περιμένουμε λίγες μέρες, ενώ συνέχιζα να λαμβάνω ορμόνες και κάνουμε υπέρηχο. Και, ω του θαύματος! Από τα τρίδυμα που κυοφορούσα, το ένα είχε παλινδρομήσει και στην οθόνη του υπερήχου, αναβόσβηναν δυο φωτεινές κουκκίδες.

Και πάλι δεν με χτύπησε η ευτυχία της μητρότητας, αλλά αποφάσισα ότι αφού μπήκα στον χορό, θα χορέψω γιατί τους το οφείλω. Η εγκυμοσύνη προχώρησε με αρκετά προβλήματα αλλά φρόντιζα να προσέχω, να τρέφομαι καλά, να μην χρησιμοποιώ τουαλέτες που δεν γνωρίζω και γενικότερα να τηρώ όλους τους κανόνες ασφαλείας.

Στα τέλη του 4ου έκανα περίδεση τραχήλου και 2 μέρες πριν κλείσω τον 5ο, εκεί, στις 22 εβδομάδες, ένα μεσημέρι, λες και άνοιξε μια κάνουλα ανάμεσα στα πόδια μου. Ρήξη θυλακίου… Μπαίνω στο μαιευτήριο με καλπάζουσα λοίμωξη. 29.000 λευκά. Ο γιατρός μου έδωσε 2 μέρες περιθώριο να υποχωρήσει η λοίμωξη έστω και λίγο, αλλιώς θα μου τα πάρει γιατί κινδύνευα. Και έτσι έγινε. Η λοίμωξη υποχώρησε ελαφρώς και εγώ πέρασα ένα ολόκληρο μήνα και 4 μέρες στο μαιευτήριο σε πλήρη ακινησία, περιμένοντας να πιάσουν τα μωρά το όριο της βιωσιμότητας.

Γέννησα στις 26 εβδομάδες, πρώτα την κόρη μου στην οποία είχε γίνει η ρήξη θυλακίου και ένα λεπτό αργότερα τον γιο μου. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Η χαρά από τη γέννηση μια ροδοκόκκινης μπουμπούς σχεδόν ενός κιλού, έδωσε τη θέση της στην υστερία από τη γέννηση ένα λεπτό μετά ενός νεαρού μαύρου, χωρίς αναπνοή, που του έγινε ανάνηψη και διασωλήνωση στο χειρουργείο.

Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες που ίσως κουράσουν. Η ανηφόρα μεγάλη. Ο μικρός διαγνώστηκε με τετραπάρεση και τριπληγία λόγω εκτεταμένης εγκεφαλικής αιμορραγίας, σπασμούς και κάποια στιγμή τοποθετήθηκε βαλβίδα παροχέτευσης υδροκέφαλου όταν ήταν 4 μηνών χρονολογικά (1 αν είχε γεννηθεί κανονικά).

Ο μπαμπάς από το χειρουργείο απών. Εγώ μόνη απ’ έξω να καρδιοχτυπώ για το μωρό των 3 κιλών που είχα παραδώσει από την αγκαλιά μου στα χέρια των νευροχειρουργών και η μαμά μου μόνη στο σπίτι να φροντίζει το άλλο νεογέννητο. Πάει, πέρασε και αυτό και εγώ να τρέχω δεξιά και αριστερά με δυο μωρά της αγκαλιάς, σε γιατρούς και φυσικοθεραπευτές  για τον γιο μου. Ο μπαμπάς όλο και περισσότερο απών. Ακόμα και τα βράδια. Ώσπου μια μέρα, όταν τα μωρά μου ήταν περίπου 20 μηνών, επιβεβαίωσα αυτό που υποψιαζόμουν. Είχε εξωσυζυγική σχέση τον τελευταίο χρόνο.

Του ζήτησα να χωρίσουμε, αφού δεν ήθελε να χωρίσει από την ερωμένη του. Έτσι και έγινε.  Συνέχισα να μεγαλώνω μόνη τα παιδιά μου, χωρίς οικονομική στήριξη από τον πατέρα τους. Κάποτε ανακάλυψα ότι είχε βγάλει επίδομα αναπηρίας στο παιδί, το οποίο καρπωνόταν ο ίδιος, αφού δεν είχε δηλώσει το διαζύγιο στον ασφαλιστικό του φορέα. Δεν πειράζει. το έκανα εγώ για εκείνον, το επίδομα το εισπράττω εγώ που έχω την επιμέλεια του παιδιού και εκείνος πλέον θεωρεί ότι το επίδομα αναπηρίας  ισοδυναμεί με διατροφή και συνεχίζει να μην πληρώνει.

Η παρουσία του; Ένα δεκάλεπτο με τέταρτο στην πυλωτή του σπιτιού μου δυο φορές την εβδομάδα και καμιά φορά βόλτες με την κόρη του. Μόνο που τα παίρνει κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο, αν και εφόσον το επιτρέπει το πρόγραμμά του.

Πλέον συμβιώνω με ένα εξαιρετικό άνθρωπο και σκοπεύουμε να παντρευτούμε σύντομα. Η σχέση του με τα παιδιά μου είναι μοναδική. Η κόρη μου τον θεωρεί τον καλύτερό της φίλο και τον φωνάζει «πατριό» για να τον πειράξει όταν δεν τον βλέπει πολύ πρόθυμο να ακούσει για πολλοστή φορά τις εξομολογήσεις της και ο γιος μου δεν πάει πουθενά χωρίς εκείνον.

Τι έμαθα από όλα αυτά; Έμαθα ότι γονιός δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι, γιατί τα παιδιά μου τα αγάπησα αφού συνειδητοποίησα ότι μεγαλώνουν μέσα μου. Η καθημερινότητά μου περιστρέφεται γύρω από τις ανάγκες τους και κυρίως αυτές του γιου μου που είναι Α.Μ.Ε.Α. και ξέρω ότι πάντα, όσο ζω και αντέχω, έτσι θα συνεχίσω, γιατί αυτό το παιδί δεν είναι σε θέση να επιβιώσει μόνο του λόγω της διανοητικής του καθυστέρησης. Έμαθα ότι ποτέ δεν είναι αργά για την ευτυχία. Έμαθα ότι στη ζωή μας πρέπει να μη φοβόμαστε. Να τολμάμε. Να λέμε «Όχι» όταν πρέπει. Και, το σημαντικότερο; Έμαθα ότι τελικά αγνοούμε τη δύναμη που κρύβεται μέσα μας. Γιατί τα αποθέματα δύναμης και θέλησης είναι τεράστια. Μένει μόνο να ψάξουμε βαθιά στην καρδιά και στο μυαλό μας και θα τα βρούμε. Και τότε, θα δούμε τον εαυτό μας με άλλο μάτι και ίσως μάθουμε να τον εκτιμάμε λίγο περισσότερο…

Ερατώ

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.