fbpx

Πίστευα πως αν παντρευόμασταν θα άλλαζε

| 26 Φεβρουαρίου 2015
ADVERTISEMENT

Κάναμε την πρώτη μας κόρη πριν παντρευτούμε και ο πρώτος χρόνος αφού γεννήθηκε ήταν ο καλύτερος και ο χειρότερος της ζωής μου. Ο καλύτερος επειδή είχα την πανέμορφη κορούλα μου. Ο χειρότερος επειδή ο πρώην μου από τη στιγμή που έγινε πατέρας, μεταμορφωνόταν σε μαινόμενο ταύρο οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, μόνο και μόνο για να γίνει πάλι ξαφνικά ο γλυκός μου σύντροφος με τον οποίο συζούσα και αγαπούσα. Μετά από ένα τρομερά δύσκολο διαζύγιο, είμαι πολύ πιο σοφή και ξέρω πολύ καλύτερα πως βρέθηκα σε αυτή τη σχέση, γιατί έμενα και επίσης, γιατί έφυγα.

Πιστεύοντας ότι κάποιος είναι κατά βάθος καλός άνθρωπος.
Ο πρώην μου έχει μια καλή πλευρά. Μπορεί να είναι αστείος, τρυφερός, να κάνει χαζομάρες και ν’ αγαπά. Η πλευρά που δείχνει στον κόσμο είναι αυτή ενός ανθρώπου συμβιβαστικού, καλού, με κατανόηση και με μόρφωση. Όταν δεν μας τρομοκρατούσε με τις κρίσεις θυμού του και δεν έσπαγε παιχνίδια, πιάτα και τοίχους όταν δεν κρατούσε την μεγάλη μου κόρη ανάποδα από τους αστραγάλους ουρλιάζοντας και βρίζοντας βρίζει τόσο δυνατά που η μικρή μου κόρη έκλαιγε και έκανε εμετό, μπορούσε να είναι ήρεμος.


ADVERTISEMENT

Ξέρω ότι ακούγεται τρελό. Κάτι άλλο που θ’ ακουστεί τρελό είναι ότι όσο χειρότερα γίνονταν τα πράγματα που έκανε, τόσο εγώ αρπαζόμουν από την καλή του πλευρά. Αυτή που έκανε τα παιδιά να γελάσουν με αστείες γκριμάτσες. Ήθελα να πιστεύω ότι ήταν καλός, όποιο και να ήταν το τίμημα. Μπορούσα να δω την πάλη μεταξύ του “καλού” ανθρώπου που αγαπούσα και τα δαιμόνια που κουβαλούσε από τον αλκοολικό πατέρα του που τον κακοποιούσε, ο οποίος είχε σπάσει τον καρπό της μάνας του και χτυπούσε ασταμάτητα εκείνον και τον αδελφό του όταν ήταν παιδιά(Ο πατέρας του έχει πεθάνει εδώ και 20 χρόνια).

Θέλοντας να μη διαλυθεί η οικογένεια
Όταν γίναμε γονείς, αφού πέρασε εκείνος ο πρώτος χρόνος που ήταν γεμάτος ξεσπάσματα θυμού, κατάθλιψη και απώλεια της δουλειάς του, τα πράγματα έδειχναν ότι βελτιώνονταν. Βρήκε νέα δουλειά και ενώ τα ξεσπάσματα δεν σταμάτησαν, ήταν λιγότερα και πιο αραιά. Μου έκανε πρόταση γάμου στη γιορτή της μητέρας και μπορώ να πω ότι χάρηκα πολύ. Ήταν πιο εύκολο να σκεφτώ ότι το “καλό” κομμάτι του εαυτού του νικούσε και τώρα που είχαμε ένα παιδί, ήθελα να γίνουμε οικογένεια και να μείνουμε μαζί σαν οικογένεια. Είναι φυσιολογικό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας νομίζω, να θέλουμε να μας αγαπούν και ν’ αγαπάμε.

Πιστεύοντας ότι ο γάμος θα βελτίωνε τα πράγματα, ότι θα ήταν έναυσμα ν’ αλλάξει.
Πίστευα ότι με τον γάμο μας θα στέριωνε η οικογένεια μας και ότι αυτό θα τον βοηθούσε ν’ αλλάξει. Μετά από ένα ξέσπασμα, εξαιτίας του οποίου η μεγάλη μου έκανε εμετό, έκλαιγε και ούρλιαζε, εκείνος έλεγε ότι λυπόταν. Ζητούσε συγνώμη και έλεγε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο και ότι θ’ αλλάξει. Κι εγώ τον πίστευα. Και νόμιζα ότι με το να τον παντρευτώ θα τον βοηθούσα ν’ αλλάξει.


ADVERTISEMENT

Πέφτοντας με τα μούτρα και ελπίζοντας για το καλύτερο (καταραμένες ταινίες της Disney!)
Μεγάλωσα με το “ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα,” το παραδέχομαι. Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι αν θες κάτι πολύ, το καλό θα νικήσει το κακό και η αγάπη θα λάμψει σαν πανίσχυρο φως που θα κάνει τα πάντα καλύτερα.

Πίστευα ότι η αγάπη θα τον άλλαζε. Ότι εάν τον αγαπούσα αρκετά, θα γέμιζε το σπίτι μας με τόσο φως που δεν θα μπορούσε παρά ν’ αλλάξει. Κοίταξε τι είχαμε φτιάξει και πόσο μακριά είχαμε φτάσει. Η αγάπη θα νικούσε τα πάντα, τελεία και παύλα!

Το συμπέρασμα: Αυτό που έμαθα  ήταν ότι οι συγκεκριμένες πράξεις και συμπεριφορές, όχι μόνο δεν ήταν υγιείς αλλά ήταν και πολύ επικίνδυνες για όλους μας. Θα έπρεπε να είχα δώσει μεγαλύτερη προσοχή στα σημάδια κινδύνου. Είχα σελίδες επί σελίδων στο ημερολόγιο μου όπου κατέγραφα τις βίαιες πράξεις του, ώστε να τις επεξεργαστώ και να τις εξηγήσω με τη λογική μου,  η οποία περιορίζονταν στο “η αγάπη πάντα νικά” , ελπίζοντας  ότι έτσι θα “κρατούσα” την οικογένεια μου.

Μέσω της ψυχοθεραπείας που έκανα μετά αλλά και μέσω του διαζυγίου, έμαθα ότι δεν μπορείς ν’ αλλάξεις έναν άνθρωπο με την αγάπη. Ακόμα και αν μπορούσα να καταλάβω την πηγή του πόνου του, δεν μπορούσα να τον σταματήσω από την κλιμάκωση της βίας που μας ασκούσε και η οποία πήγαινε από τον πνιγμό και από το πέταγμα του σκυλιού μας μπροστά στα παιδιά,  στο σπρώξιμο των παιδιών ή στο να τα κλειδώνει σ’ ένα σκοτεινό μπάνιο, ενώ φώναζαν και έκλαιγαν. Από τις απειλές του ότι θα τα δολοφονούσε στον ύπνο τους μέχρι ότι θα με πυροβολούσε στο κεφάλι. 

Δεν μπορούσα να τον βοηθήσω οπότε έπρεπε να βοηθήσω εμένα και τα παιδιά μου. Έμαθα ότι αν και τον αγαπούσα δεν μπορούσα να είμαι η λύση για εκείνον. Κανένας δεν μπορεί ν’ αλλάξει κάποιον άλλο – οι πραγματικές αλλαγές στις πράξεις, στα πιστεύω και στη συμπεριφορά μπορούν να συμβούν μόνο εκ των έσω.

Απ’ ότι έχω ακούσει, σε περιπτώσεις σαν την δική μου, οι γυναίκες σαν κι εμένα μένουν, και μένουv και μένουν. Μέχρι που κάτι συμβαίνει στα παιδιά τους. Τότε, κάποιες φορές θα παρακινηθούν να φύγουν. Αυτό συνέβη και σ’εμένα. Τα έβγαλα πέρα στην αρχή αλλά όταν ήρθε στον κόσμο το δεύτερο παιδί μας και η συμπεριφορά του ξεκίνησε να γίνεται ξανά ολοένα και χειρότερη, έφυγα. Η γνώση ότι δεν μπορείς ν’ αλλάξεις τον άλλον ή η αποδοχή ότι αυτό που συμβαίνει είναι κακοποίηση, δεν είναι εύκολα, δεν έχουν χρονοδιάγραμμα και μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μόνο όταν ο ίδιος θύτης είναι έτοιμος να τα αποδεχτεί και να τα λύσει.

Πηγή: http://divorcedmoms.com/

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο 
info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ