fbpx

Πέρασα 20 χρόνια βίας δίπλα του, ώσπου τα τίναξα όλα στον αέρα!

| 3 Ιουνίου 2014
ADVERTISEMENT

Πίσω από κάθε διαζύγιο, υπάρχει σοβαρός λόγος, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν παιδιά. Παντρεύτηκα στα 17, παιδί ακόμη και έγκυος. Ήξερα ότι δεν ταιριάζαμε κι ας ήμουν τόσο μικρή. Γνωριστήκαμε 1,5 χρόνο πρίν το γάμο, 15 εγώ 22 εκείνος. Οι γονείς μου πέταξαν απ’ τη χαρά τους. Γι’ αυτούς ήταν ο ιδανικός γαμπρός, κάλυπτε όλα τους τα όνειρα και τις φιλοδοξίες. Έβαλαν το χεράκι τους να γίνει γρήγορα ο γάμος μην τυχόν με εγκαταλείψει ο γαμπρός και τί θα πεί το χωριό. Αν εγώ ήθελα ή όχι δεν τους αφορούσε.

Είχαμε σχέση, εγώ το επέλεξα φυσικά, αλλά βρέθηκα παντρεμένη χωρίς να το καταλάβω. Όταν πήγαινα στην εκκλησία, μέσα μου ήξερα ότι μια μέρα θα χωρίσω. Ούτε λόγος στους γονείς μου, τί θα έλεγε ο κόσμος!Δεν τους είχα φέρει ποτέ αντίρρηση και ένας χωρισμός, θα ήταν βαρύ πλήγμα για εκείνους.


ADVERTISEMENT

Τα προβλήματα είχαν αρχίσει πρίν το γάμο και μεγάλωναν μέρα με τη μέρα όπως κι η οικογένειά μας. Μέσα σε 6 χρόνια, αποκτήσαμε 4 παιδιά. Ο πατέρας τους ανύπαρκτος και πάντα δικαιολογημένος από τους γονείς μου. Άρχισε να πίνει πολύ και να μας ταλαιπωρεί, ιδιαίτερα εμένα. Γνώρισα κάθε μορφή βίας, λεκτική, ψυχολογική, σωματική. Οι γονείς μου γνώριζαν τα πάντα και συνέχιζαν να τον λατρεύουν. Δεν συμμετείχε οικονομικά στην οικογένεια και τα βγάζαμε πέρα μόνο με τον μισθό μου. Πέρασαν έτσι 20 χρόνια, 20 μαρτυρικά χρόνια…ώσπου μια μέρα ξύπνησα και τα τίναξα όλα στον αέρα!

Ήμουν τότε 35 ετών. Τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου, τα πιο εύκολα. Τον έδιωξα από το σπίτι, αγκάλιασα τα παιδιά μου και δεν ζήτησα τίποτα από κανέναν. Οι απειλές του δεν με φόβιζαν πλέον, έτσι κι αλλιώς ήμουν νεκρή μέσα σ’ αυτό το γάμο.  Οι γονείς μου, με πέταξαν έξω απ’ το σπίτι τους. Πικράθηκα πολύ. Ζούσα σε ξένο τόπο, στο χωριό του, με ξένους ανθρώπους. Πάτησα πολύ γρήγορα στα πόδια μου, χάρις στις συναδέλφισσές μου που στάθηκαν στο πλάι μου σαν αδερφές. Σπούδασα τα παιδιά μου μόνη μου, με απειλές και χλευασμούς από τους συγγενείς του. Αυτό μας έδεσε ακόμη περισσότερο σαν οικογένεια. Όσο μας πολεμούσαν, τόσο δυναμώναμε!

Πρίν από λίγους μήνες, ο πατέρας των παιδιών μου έφυγε από τη ζωή. Κι όμως εμείς, ήμασταν εκεί όλοι στην αρρώστια του, δεμένοι και οι 5 σαν γροθιά. Γιατί θέλω τα παιδιά μου να γίνουν καλοί γονείς και όχι σαν τους δικούς μου ή σαν τον πατέρα τους. Σήμερα όλα αυτά είναι πίσω μου και νιώθω περήφανη που μεγάλωσα και μεγαλώνω τα παιδιά μου με αξιοπρέπεια, μαθαίνοντάς τα να μη φοβούνται και κυρίως να αγαπούν!


ADVERTISEMENT

Αντωνία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.


 

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ