Πατέρας σε ξένα παιδιά. Όχι στο δικό μας…

Καλημέρα διαβάζω αρκετό καιρό όλες τις εμπειρίες στην σελίδα σας και είπα να μιλήσω και για την δική μου. Έκανα ένα γάμο  από έρωτα μπορώ να πω, είχα καλή δουλειά εκείνη την εποχή και δεν καταλάβαινα τα σημάδια, μεγάλωνα ένα παιδί….

Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν τα αυτοκίνητα και οι μηχανές…. ξαφνικά έμεινα έγκυος και ένας γάμος πήρε παράταση… άρχισαν να μειώνονται τα εισοδήματα μου δεν μπορούσα να δουλέψω τόσες ώρες πλέον… τα τελευταία μου χρήματα στην τράπεζα τα κράτησα για να γεννήσω… άντεξα σε ένα γάμο τέτοιο χωρίς λεφτά, με ένα παιδί μόνη μου μέχρι που αρρώστησα… από μόλυνση στο μάτι… τελικά έπαθα εγκεφαλικό στα 29 μου χρόνια.

Βγήκα από το νοσοκομείο αρτιμελής για τον γιο μου και μόνο! Ο πρώην άντρας μου δεν μπορώ να πω αγάπησε το παιδί του,  περισσότερο όμως σαν παιχνιδάκι και όχι σαν άνθρωπο που εξαρτάται από αυτόν. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο με χειρουργημένο μάτι και ανάρρωση στο σπίτι μακράς διαρκείας, λεφτά πουθενά και ένας γάμος σε διάσταση για 1,5 χρόνο μέσα στο σπίτι. Πήρα την απόφαση ότι το παιδί μου έχει μόνο εμένα και αν πάθω κάτι εγώ  είναι χαμένο. Έκανα μια ουσιαστική συζήτηση με τον πρώην άντρα μου για να τον σώσουμε αυτόν τον γάμο, γιατί δεν άντεχα άλλο τα χρέη και μετά την ερωμένη. Η απάντησή του ήταν “οποίος θέλει κάθεται, αλλιώς ο δρόμος  ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα”. Ε, μετά από αυτό δεν υπήρχε γυρισμός!

Ενημέρωσα τους γονείς μου που ήταν αντίθετοι γιατί το διαζύγιό μου ήταν το πρώτο στην οικογένεια. Έπεσαν να με φάνε. Και ο πρώην άντρας μου να χαίρεται και να λέει “μια φάση είναι, θα της περάσει”. Κι όμως, όχι μόνο δεν μου πέρασε αλλά κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και σαν μητέρα και σαν γυναίκα. Έχω χωρίσει εδώ και 7 χρόνια, ο γιος μου είναι 11. Τον πατέρα του δεν τον ακύρωσα ποτέ αλλά έκανα το λάθος να τον μυθοποιήσω στα μάτια του παιδιού, να τον ανεβάσω σε θρόνο χωρίς να το αξίζει.

Διατροφή δεν έβαζε και επαφή με το παιδί δεν είχε. Η καταγωγή μου δεν είναι από το μέρος που μένω τώρα αλλά έκατσα εδώ με τη λογική το παιδί μου να είναι κοντά στον πατέρα του. Τον πήρα με το καλό, με το άγριο, με χαρτιά από δικηγόρο, με μήνυση στη κοινωνική λειτουργό για να έχει σχέσεις με το παιδί. Κόντεψα να χάσω το παιδί μου που χειρουργήθηκε επειγόντως και ο πατέρας του δεν ήρθε γιατί είχε λέει δουλειά και δεν μπορούσε. Το πήγα μόνη μου και το γύρισα μόνη μου με το λεωφορείο.

Έπαιρνε το παιδί, πήγαινε για καφέ με τους φίλους του και μετά επιστροφή στο σπίτι. Τον έπαιρνε ταϊσμένο το Σάββατο και τον έφερνε Κυριακή για να ξαναφάει γιατί εκείνος ούτε μαγείρευε ούτε το τάιζε. Είχα κάνει κάποιες σχέσεις αλλά τις κρατούσα μακριά από το παιδί μου και δεν το παραμέλησα ποτέ. Η σχέση μου με τους γονείς μου αποκαταστάθηκε αλλά μόνο ψυχολογικά. Σε οικονομικό ή πρακτικό επίπεδο δεν ήθελα τίποτα από κανέναν. Έκανα 3 δουλειές για να τα βγάλω πέρα.

Από το καλοκαίρι, ο πατέρας του άρχισε να δείχνει περίεργη συμπεριφορά.Μία τον ήθελε πολύ και μια εξαφανιζόταν και εγώ τον κάλυπτα συνέχεια. Κάποια στιγμή άρχισε να θέλει πολύ το παιδί και να έρχεται πολύ συχνά να πάμε βόλτα. Ώσπου είδα τη σύντροφό του. Με τα δύο της παιδιά. Ο μικρός το κατάλαβε κι άρχισε να γίνεται νευρικός. Έπιασα τον πρώην άντρα μου και του είπα πως δεν με ενδιέφερε τί έκανε στη ζωή του, αλλά πρώτα έπρεπε να δώσει αγάπη στο δικό του παιδί και ύστερα στα ξένα. Ότι το παιδί του για όλα σχεδόν τα χρόνια της ζωής του, έκανε τα αδύνατα δυνατά να τον νιώσει σαν πατέρα και αυτός ήταν απών.

Δεν κατάλαβε τίποτα και επειδή ζούμε σε μικρή επαρχιακή πόλη τα νέα μαθαίνονται γρήγορα.  Φιλάει, πηγαίνει βόλτες, αγκαλιάζει και δείχνει τόση αγάπη στα παιδιά της συντρόφου του, όση δεν έδειξε ποτέ στο ίδιο το παιδί του. Μέχρι που πρίν μια εβδομάδα, χωρίς να μας έχει πεί τίποτα, αρραβωνιάστηκαν επίσημα και ξεκίνησε να συζεί μαζί της. Έγινα έξαλλη. Πότε δηλαδή θα έλεγε στο παιδί του ότι παντρεύεται; Η απάντησή του ήταν “Εσύ θέλησες να χωρίσουμε, άλλωστε και αυτά τα παιδιά είναι πολύ ταλαιπωρημένα!”.  Τότε πια κατάλαβα πως δεν υπήρχε σωτηρία. Συμβουλεύτηκα ψυχολόγο, αναγνώρισα και τα δικά μου λάθη όπως το ότι δεν μπορείς να θεοποιείς έναν αδιάφορο πατέρα στα μάτια του παιδιού και πήρα την απόφαση να φύγουμε από εδώ. Να μην βλέπει το παιδί μου την αγάπη του πατέρα του για τα ξένα παιδιά και πληγώνεται.

Το παιδί φυσικά δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά αλλά αναγκαστικά κάποια στιγμή θα μάθει. Κι έτσι προς το παρόν, το μόνο που κάνω είναι υπομονή μέχρι να φύγουμε. Θα ξεκινήσουμε από το μηδέν, θα δυσκολευτούμε αλλά θα είμαι πάντα δίπλα στο παιδί μου να το προστατέψω για να μην ξαναπληγωθεί. Γιατί η ζωή μας δεν ανήκει μόνο σε εμάς αλλά και στα παιδιά μας. Και ειδικά όταν ο ένας απουσιάζει συνειδητά, η ζωή μας, τους ανήκει για δυο!

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.