Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Πόσες φορές βρέθηκα στο πάτωμα του μπάνιου, με τα σάλια του να πέφτουν επάνω μου κάθε φορά που έφτυνε όσο μου φώναζε οργισμένος; «Σταμάτα να κλαις. Είσαι τρελή. Κανένας δεν σε ανέχεται!». Πόσες φορές έμεινα για ώρες εκεί στο πάτωμα, να μετράω τις ανάσες μου, να επαναφέρω τον εαυτό μου που ασφυκτιούσε καθώς πάθαινε απανωτές κρίσεις πανικού, λόγω της συχνής και μανιακής λεκτικής βίας που μου ασκούσε;  Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Πόσες φορές είπα στον εαυτό μου «Πώς έφτασα ως εδώ; Πώς έγινα αυτή η γυναίκα;» Πόσες φορές είπα στον εαυτό μου ότι σήμερα θα σηκωθώ θα πάρω ένα ταξί και θα φύγω για πάντα από εκεί μέσα; Πόσες φορές ξύπνησα, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και τρόμαξα να με  αναγνωρίσω;  Πόσο μίσος ένιωσα για τη γυναίκα που με κοιτούσε και δεν γνώριζα πια; Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Πόσες φορές με άρπαξε δυνατά και μου φώναξε ότι εγώ έφταιγα που μου φερόταν έτσι; Ότι αυτός δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος κι ότι εγώ του το έβγαζα; Ότι εγώ τον είχα κάνει έτσι; Έπρεπε να αλλάξω τον τρόπο που του μιλούσα, που τον κοιτούσα, που τον προσέγγιζα, υποτίθεται. Να είμαι λιγότερο επικριτική. Αν τον προσέγγιζα πιο απαλά, θα αντιδρούσε διαφορετικά. Πόσες φορές άλλαξα τη προσέγγισή μου, πόσες φορές την προσάρμοσα πρίν καταλάβω ότι ο μόνος τρόπος να αποφύγω τη κακοποίηση ήταν να μη μιλάω καθόλου; Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Πόσα email και μηνύματα από άλλες γυναίκες βρήκα στο κινητό του;  Σε πόσα πάρτυ πήγαμε γνωρίζοντας ότι κάποια από αυτές ήταν εκεί; Έμαθα γρήγορα να μην το κάνω θέμα για να μην χαλάσω τη βραδιά. Όταν μια συγγενής του, με ρώτησε αν το κραγιόν που βρήκε κάτω από το καναπέ μας, ήταν δικό μου, το πέταξα και δεν είπα τίποτα. Ούτε εκείνη. Άλλη μια ταπείνωση, σίγασε. Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Πόσες φορές μου είπε ότι θα πήγαινε για δείπνο με κάποιο πελάτη και όποτε τον έπαιρνα δεν απαντούσε γιατί δήθεν δεν άκουγε το τηλέφωνό του;  Πόσες φορές απέφευγε τις κλήσεις μου και με έπαιρνε την επόμενη μέρα, να μου πεί πως είχε πάει σε δείπνο με πελάτη και όλα μια χαρά; Τον έβλεπα να απολαμβάνει τη δύναμη που είχε επάνω μου. Πόσα ψέμματα είπε για μένα σε φίλους, συναδέλφους και συγγενείς για να δικαιολογήσει τον εαυτό του, όποτε έφευγα;  Πόσες φορές, βεβήλωσε τη φήμη μου και την αξιοπρέπειά μου; Πόσες φορές γύρισα σ’ εκείνον, πιστεύοντας κάθε του υπόσχεση ότι ήταν άλλος άνθρωπος πια, πιστεύοντας κάθε του συγγνώμη, κάθε του απολογία; Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Πόσες φορές ήρθε κάποιος φίλος μου να με πάρει, επειδή με κλώτσησε και με πέταξε έξω από το σπίτι επειδή ρώτησα αν είχε άλλη; Πόσες φορές γύρισα πίσω, πρίν αυτοί οι φίλοι ανεχτούν πολλά; Πόσες φορές τον υπερασπίστηκα και τον δικαιολόγησα όποτε έλεγα σε φίλους μου, όσα μου είχε κάνει;  Πότε σταμάτησα να μιλάω για αυτό που μου συνέβαινε, επειδή ντρεπόμουν για τη τρέλα που ζούσα; Επειδή ντρεπόμουν που ενώ ήμουν μια ανεξάρτητη γυναίκα, μου ήταν αδύνατον να φροντίσω τον εαυτό μου και να βγω από μια κατάσταση τόσο τοξική; Πότε σταμάτησα  να θέλω περισσότερα; Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Πώς να εξηγήσω σε κάποιον ότι πίστευα πως έφταιγα; Κανείς δεν καταλάβαινε. Κανείς δεν τον ήξερε όπως εγώ. Ήταν δουλειά μου να τον προστατέψω από την αλήθεια όσων μου έκανε. Δεν μπορούσα να τους αφήσω να πιστεύουν πως ήταν τέρας. Δεν θα έλεγα τίποτα σε κανέναν. Ήμουν εντελώς μόνη. Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Η μοναξιά που εγώ επέλεξα, σήμαινε ότι δεν θα μπορούσα να δω στα μάτια των άλλων τι ήταν φυσιολογικό και τι όχι.  Το μόνο που έβλεπα ήταν τα δικά του μάτια κι έτσι άρχισα να πιστεύω όλα όσα έλεγε για μένα. Άρχισα να πιστεύω τις εξηγήσεις και τις δικαιολογίες του.  Τον άφησα να καθορίσει τη πραγματικότητα. Απομονώθηκα. Μου ήταν πιο εύκολο να κόψω από τους φίλους μου παρά να λέω ψέμματα ή να αντιμετωπίσω την ωμή αλήθεια της ταπείνωσής μου. Ένα μέρος του εαυτού μου, ήξερε ότι  αν οι φίλοι μου μάθαιναν τι συνέβαινε, θα με ανάγκαζαν να φύγω για το καλό μου. Κι εγώ δεν θα μπορούσα να ξαναγυρίσω. Και ήξερα πως θα γύριζα ακόμη κι αν τα πράγματα ήταν χειρότερα. Όμως ποτέ του δεν με χτύπησε…

Έβαλα ένα όριο. Μια νοητή κόκκινη γραμμή που δεν θα του επέτρεπα να περάσει. Αν με χτυπούσε, θα έφευγα, είπα στον εαυτό μου. Αλλά η αλήθεια ήταν, πως ούτε τότε θα έφευγα. Γιατί τότε θα περίμενα πως φτάνοντας στα άκρα, θα καταλάβαινε πόσο εκτός ελέγχου ήταν η συμπεριφορά του και θα άλλαζε. Με νοιαζόταν πολύ για να τρελαθεί και να φτάσει στα άκρα. Με αγαπούσε τόσο που ο θυμός και η ζήλια, δεν τον βοηθούσαν να ελέγξει τον εαυτό του. Έλεγα…

Όταν όλα τέλειωσαν, δεν μου επέτρεψαν να θρηνήσω. Κανείς δεν καταλάβαινε πως η αγάπη,ο  φόβος και η ανακούφιση, συνυπήρχαν ταυτόχρονα μέσα μου. Δεν καταλάβαιναν πως μαζί με τον θύτη μου, έχανα και τον έμπιστο φίλο μου, τον άνθρωπο που έτρωγα μαζί, τον άνθρωπο που γελούσα μαζί, τον άνθρωπο που με γνώριζε καλύτερα από τον καθένα. Πώς μαζί με τη βία, έχανα και τη συντροφικότητα. Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι η κακοποίηση ήταν ένα μόνο μέρος του εαυτού του; Πώς να το εξηγήσεις αυτό στον εαυτό σου;

Υπάρχουν ακόμη μέρες που θυμάμαι τρυφερές μας στιγμές και αναρωτιέμαι αν ήταν στ΄αλήθεια τόσο άσχημα τα πράγματα. Ακόμη παλεύω να συμβιβαστώ με το πώς μπορούσε να με αγαπάει σε σημείο να κλαίει και ταυτόχρονα να με πονάει σαν να ήμουν ο χειρότερος εχθρός του. Όπως τα παιδιά, έτσι κι εγώ, μαθαίνω να επαναπροσδιορίζω  τις προσδοκίες μου και θυμίζω στον εαυτό μου πως η βία, λεκτική ή σωματική, ποτέ μα ποτέ δεν υποδηλώνει αγάπη.

Για πρώτη φορά, βλέπω τη δική μου αντανάκλαση στις άλλες γυναίκες που έχουν ζήσει κι έχουν βγεί απ’ το σκοτάδι, όπως εγώ. Γνώρισα απίστευτα δυνατές γυναίκες που δεν γνώριζα αλλά οι ιστορίες τους, με έσωσαν. Αυτές οι γυναίκες, οι άγνωστες, με αγκάλιασαν με τον πόνο τους και με έπεισαν πως δεν ήμουν μόνη μου και πως άξιζα πολλά παραπάνω. Είχα να πιστέψω κάτι τέτοιο για πολύ καιρό!

Μέχρι τότε, στη προσπάθειά μου να συνυπάρξω στη ζωή μου την αγάπη με τη κακοποίηση, πίστευα πως ήμουν τρελή και υπερβολικά ευαίσθητη ή πως όλα αυτά, τα φανταζόμουν, μέχρι που επέτρεψα στον εαυτό μου, να αποδεχτεί ότι όντως, συνυπήρχαν. Οι ιστορίες αυτών των γυναικών, με βοήθησαν  να συγχωρέσω τον εαυτό μου. Να αναγνωρίσω πόσο αυθαίρετη ήταν εκείνη η κόκκινη γραμμή. Κοιτάζοντας κατάματα αυτές τις γυναίκες, κατάφερα να πω το όνομα εκείνου που με κακοποιούσε. Να πω την εμπειρία μου ως κακοποιημένη γυναίκα. Και να φύγω…

Τώρα το μόνο που εύχομαι είναι η φωνή μου να ταξιδέψει σε όσες βρίσκεστε στη θέση μου και να σας δώσει τη δύναμη και την αγάπη που χρειάζεστε για να ανασύρετε τον εαυτό σας από το σκοτάδι. Και να φύγετε…

Πηγή: Huffingtonpost.com