fbpx

Όλοι μου λένε πόσο τυχερή είμαι που έχω καλό διαζύγιο αλλά…

| 29 Μαΐου 2015
ADVERTISEMENT

Όλοι μου λένε πόσο τυχερή είμαι. Είμαι τυχερή που ο πρώην μου είναι καλός μπαμπάς. Που εγώ και ο πρώην μου δεν είμαστε ψυχοπαθείς. Τυχερή που τα πάμε καλά. Είμαι η πιο τυχερή γυναίκα! Έχω το καλύτερο διαζύγιο!

Είναι ειρωνικό. Οι άνθρωποι με θεωρούν τυχερή μέσα στην ατυχία μου. Γιατί; Επειδή δεν έχω κακή σχέση με τον πρώην μου. Δουλεύουμε μαζί, μεγαλώνουμε μαζί το παιδί μας αρκετά καλά και επικοινωνούμε καθημερινά. Δεν τον καταδιώκω. Δεν με καταδιώκει. Δεν είμαστε αδιάφοροι ως γονείς. Δεν τον ικετεύω για χρήματα. Δεν έχει φαληρίσει εξαιτίας μου. Όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι μου που έχουν χωρίσει θεωρούν ότι κέρδισα το λαχείο. Οι παντρεμένοι φίλοι μου ανασαίνουν με ανακούφιση που ο πρώην μου είναι ένας καλός μπαμπάς και δεν ξοδεύουμε απίστευτα λεφτά στους δικηγόρους, ουρλιάζοντας κάθε μέρα ο ένας στον άλλο. “Τώρα μπορείτε και οι δύο να προχωρήσετε στη ζωή σας και να συναντήσετε νέους ανθρώπους! Όλα θα πάνε μια χαρά, θα δείς!” λένε όλοι οι φίλοι μου.


ADVERTISEMENT

Γενικά, όλοι είναι ευχαριστημένοι με την κατάσταση μας.
Εκτός από εμάς.

Είμαι πράγματι, τυχερή που επέλεξα να παντρευτώ έναν άντρα, που είναι καλός πατέρας και άνθρωπος. Δεν είμαι η γυναίκα που ο πρώην σύζυγος τη παράτησε και δεν ξαναείδε το παιδί του. Είμαι η γυναίκα που έκατσε κάτω μ’ ένα λογικό άνθρωπο και φτιάξανε ένα χρονοδιάγραμμα για την επιμέλεια. Δεν μπορώ να καταλάβω τον πόνο ενός γονέα που δεν βλέπει το παιδί του ή να κατανοήσω την παραφροσύνη ενός τοξικού πρώην που κάνει τη ζωή σου, κόλαση. Σε όλους τους ανθρώπους που περνάνε κάτι τέτοιο, θέλω να πω πόσο λυπάμαι. Λυπάμαι που τα πράγματα είναι τόσο άσχημα και επώδυνα ειδικά για τα παιδιά. Αλλά ακριβώς επειδή η περίπτωση μου είναι καλύτερη από άλλες, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να θρηνήσω….

Επικροτώ τη χαρά και τη δύναμη κάθε ανθρώπου που αφήνει πίσω του μια άσχημη κατάσταση και προχωράει μπροστά σε κάτι νέο. Θ’ αγκαλιάσω και θα στηρίξω την γυναίκα που μεγαλώνει ένα παιδί μόνη της ή ένα μπαμπά ο οποίος πρέπει να είναι ταυτόχρονα και μαμά. Για μένα, είναι νίκη όταν οι άνθρωποι αφήνουν έναν κακό σύντροφο. Αλλά όταν κάποιος χωρίζει από έναν καλό άνθρωπο; Δυσκολεύομαι να πω συγχαρητήρια.


ADVERTISEMENT

Δυσκολεύομαι να πω “Μπράβο για το λαμπερό νέο ξεκίνημα σου! Μπράβο για τη νέα σου ζωή!”

Μπορεί να μην είμαστε καλά μαζί και μπορεί να μην είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, αλλά λέγοντας αντίο σε κάποιον που αγαπάς που νοιάζεσαι και που κάνατε μαζί παιδιά – κάποιος που είναι από πολλές απόψεις, η μόνη σου οικογένεια και ο οποίος τυγχάνει να είναι και αξιοπρεπέστατος σαν χαρακτήρας- δεν είναι εύκολο . Είναι τρομερά δύσκολο να επιλέξεις να χωρίσεις ένα καλό άνθρωπο που μπορεί όμως να μην είναι καλός για σένα και το αντίστροφο, ώστε να μπορέσετε και οι δύο να βγείτε στον κόσμο και να ξεκινήσετε από την αρχή. 

Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που μου λένε να απολαύσω την ανεξαρτησία μου γιατί , κανείς δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος σε μια σχέση ή ένα γάμο. Είναι προφανώς έγκλημα στην εποχή μας, να θέλεις ένα σύντροφο. Πρέπει να  είμαι μόνη μου για χρόνια. Οι άνδρες ενθαρρύνονται να προχωρήσουν με τη ζωή τους και οι γυναίκες ενθαρρύνονται να παραμείνουν δυνατές και μόνες σε μια ένδειξη αλληλεγγύης. Καλό;

Μπορεί να έχω καλύτερο διαζύγιο απ’ ότι συνηθίζεται. Μπορεί να είμαι τυχερή που ζω μια τόσο “εύκολη” κατάσταση. Αλλά πρίν πεις σε κάποιον που έχει χωρίσει κάπως πιο καλά από τους άλλους, πόσο τυχερός είναι, καλύτερα να το ξανασκεφτείς.

Δεν έχει σημασία πώς καταλήγει ένα διαζύγιο, η απώλεια είναι απώλεια. Έχασα τον καλύτερο μου φίλο και την οικογένειά μου, μια οικογένεια που είχα για σχεδόν οκτώ χρόνια. Το ένα και μοναδικό άτομο στο οποίο μπορούσα να βασίζομαι. Το μόνο πρόσωπο που έχω αγαπήσει. Δεν θέλω να το γλεντήσω.  Ξέρω ότι κάναμε τη σωστή επιλογή αλλά το να ξέρεις ότι μια επιλογή είναι σωστή δεν κάνει τη πίκρα πιο εύκολη να τη καταπιείς.

Η κόρη μου και εγώ τις προάλλες περάσαμε την πρώτη μας νύχτα στο νέο σπίτι μας, αφού η τράπεζα μας πήρε το σπίτι που μέναμε. Γιορτάσαμε με παγωτό και ου είπε, «Θέλω το μπλε παγωτό. Ξέρεις, σαν εκείνο που πήρα όταν εσύ, ο μπαμπάς και εγώ ήμασταν όλοι μαζί και ζούσαμε στο ίδιο σπίτι!”.

Προχωράμε, οι τρεις μας, αλλά δεν έχουμε ξεχάσει το παρελθόν μας. Και καθώς αναπολούμε και στενοχωριόμαστε που δεν γίνεται αλλιώς, ξεχνάμε τη τύχη μας. Αυτή που θα’πρεπε να γιορτάζουμε…

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/

 

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ