Οι γονείς μου έφυγαν κι άφησαν τα παιδιά μου μόνα τους στο σπίτι

Διάβασα την ιστορία της Έλσας για τη μητριά της και τον άντρα της που τη μεγάλωσαν και πήρα το θάρρος να σας γράψω την ιστορία μου. Είμαι η Ελπίδα έχω δύο κοριτσάκια και είμαι και εγώ μονογονέας. Έχασα τον άντρα μου σε τροχαίο πρίν από δυο χρόνια κι από τότε μεγαλώνω τις πριγκήπισσές μου μόνη μου. Ζω στην επαρχία και επειδή η κοινωνία εδώ είναι κλειστή, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Με τους γονείς μου δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις αλλά όσο ήμουν παντρεμένη και δεν έμενα μαζί τους, ήμασταν τυπικά καλά.

Όταν έχασα τον άντρα μου, για συναισθηματικούς λόγους δεν μπορούσα να συνεχίσω να μένω στο σπίτι που συζήσαμε, παντρευτήκαμε και κάναμε τα παιδιά μας, κάθε του γωνιά ήταν μαχαίρι στη καρδιά μου. Αποφάσισα να το αφήσω και να φύγω κι όποτε ένιωθα έτοιμη ή όταν μεγάλωναν τα παιδιά μου θα έμπαιναν εκείνα μέσα. Μόλις βρήκα ενοικιαστή, κανονίσαμε την ημερομηνία που θα έφευγα και επειδή δεν είχα χρήματα να νοικιάσω άλλο σπίτι και ήθελα να μαζέψω λεφτά να ξεχρεώσω κάποια δάνεια, πήγαμε να μείνουμε στους γονείς μου.

Στην αρχή όλα καλά, δούλευα, μου κρατούσαν τα παιδιά και όποτε επέστρεφα από τη δουλειά, παίζαμε ή κάναμε δουλειές. Μόλις πέρασε λίγο ο καιρός όμως, άλλαξαν στάση απέναντί μου. Αν αργούσα λίγο να γυρίσω απ’ το γραφείο μετρούσαν και τα δευτερόλεπτα, αν ήθελα ένα Σάββατο το μήνα να βγω με μια φίλη για έναν καφέ έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να μου κρατήσουν τα παιδιά και μια φορά που με πήρε ο διευθυντής μου να με ρωτήσει κάτι για κάποια τιμολόγια, μου έκαναν ανάκριση, ποιος ήταν αυτός και τι ήθελε κι εγώ ήμουν χήρα και έπρεπε να προσέχω. Πολύ γρήγορα η συμβίωση μαζί τους άρχισε να με πνίγει και δυστυχώς έβαλε σε κίνδυνο τα κορίτσια μου.

Μια μέρα καλοκαίρι ήταν, είπαμε με τις κόρες μου να πάμε μια βόλτα στο λιμάνι. Τις έβαλα ένα σορτσάκι και μια μπλούζα και μόλις ανοίξαμε τη πόρτα να φύγουμε μας είδε η μάνα μου και έγινε χαμός. Άρχισε να φωνάζει μπροστά στα παιδιά να λέει σα δεν ντρέπομαι να βγάζω τα κορίτσια με σορτσάκι ακόμα δεν πέθανε ο πατέρας τους και κανονικά για ένα χρόνο δεν έπρεπε να πηγαίνουμε πουθενά και τώρα που ήμουν ελεύθερη να μην έπαιρναν τα μυαλά μου αέρα!!! Τα παιδιά τρόμαξαν απ’ τις φωνές της και τα καημένα μου, έκλαιγαν μέχρι το βράδυ γιατί τελικά δεν πήγαμε και έχασαν τη βόλτα τους. Τέτοια περιστατικά συνεχίστηκαν, οι εντάσεις και οι καυγάδες μέσα στο σπίτι ήταν στην ημερήσια διάταξη και η μεγάλη μου, άρχισε να μην πηγαίνει καλά στα μαθήματα. Ώσπου μια μέρα ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα.

Εγώ δουλεύω σε λογιστικό γραφείο και είναι γνωστό πως στις αρχές του χρόνου που όλοι υποβάλλουν φορολογικές δηλώσεις , έχουμε πολλή δουλειά. Ένα απόγευμα πήρα στο σπίτι να ενημερώσω ότι θα αργούσα μια ώρα γιατί δεν είχα τελειώσει και έπρεπε να μείνω να κάνω κάποιες δηλώσεις. Η απάντηση του πατέρα μου ήταν ότι δεν γινόταν να κρατήσουν τις μικρές γιατί είχαν κανονίσει με τη μάνα μου να πάνε σε μια δουλειά. Του είπα να τις πάρουν μαζί τους και ότι δεν γινόταν να φύγω με τόση πολλή δουλειά γιατί θα έχανα τη θέση μου. Μου είπε «Εγώ με τη μάνα σου θα φύγουμε, έχουμε κι εμείς τις δουλειές μας, δεν θα σου κρατάμε συνέχεια τα παιδιά για τα γκομενιλίκια σου» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων πάνω στο θυμό μου δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια, και μου το έκλεισε. Τσαντίστηκα αλλά δεν τον πήρα σοβαρά δεν φαντάστηκα ότι θα άφηναν δύο μικρά παιδιά μόνα τους στο σπίτι και θα έφευγαν. Ευτυχώς που έφυγα από το γραφείο σε μια ώρα ακριβώς γιατί δεν ξέρω τι θα γινόταν.

Γύρισα σπίτι και βρήκα τα παιδιά μου σε έξαλλη κατάσταση, να κλαίνε και να έχουν χύσει νερά στο πάτωμα. Άφησαν για μια ολόκληρη ώρα δύο μικρά παιδιά 5 και 7 χρονών ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ στο σπίτι,  εκτεθειμένα σε κάθε κίνδυνο. Τα παιδιά μου έπαθαν σοκ, η μικρή μου έτρεμε και δεν μπορούσε να μιλήσει. Μετά από μέρες, η μεγάλη μου είπε ότι ο παππούς κι η γιαγιά, τους είπαν ότι θα έφευγαν κι αυτές τους παρακαλούσαν κι έκλαιγαν να μην φύγουν και ρωτούσαν που ήμουν και εκείνοι τις είπαν ότι η μαμά τους ήταν με τον γκόμενο και δεν ήξεραν πότε θα γυρνούσα και έκλεισαν τη πόρτα τη κλείδωσαν και έφυγαν. Οι ίδιοι τους οι παππούδες, κατατρόμαξαν τα παιδιά μου, λέγοντάς τους ότι η μαμά τους δεν θα ξαναρθεί και σαν να μην έφτανε αυτό, τα εγκατέλειψαν και ΕΦΥΓΑΝ!

Σε έξαλλη κατάσταση, μάζεψα ό,τι ρούχα και πράγματα βρήκα μπροστά μου και έφυγα. Πήρα τηλέφωνο τους γονείς του άντρα μου και εδώ και λίγο καιρό μένουμε εκεί.  Η μεγάλη μου αναγκαστικά πάει σε άλλο σχολείο, κοντά στο σπίτι των πεθερικών μου κι εγώ κάθε μέρα κάνω μιάμιση ώρα να πάω και να έρθω στη δουλειά μου αλλά δεν πειράζει. Αρκεί τα παιδιά μου να είναι ασφαλή, να τα αγαπούν και να τα βλέπουν ως παιδιά και όχι ως ορφανά ή π@τανάκια. Μόνο εγώ ξέρω τι τράβηξα για να τα συνεφέρω, μήνες τρέχαμε σε παιδοψυχολόγο για τη μικρή γιατί κάθε φορά που έφευγα ή δεν έβλεπε κάποιον γύρω της νόμιζε ότι την άφηναν μόνη της και έτρεμε. Λυπάμαι για τους «γονείς» μου που δεν σεβάστηκαν την οικογένειά μου και τον πόνο μου, λυπάμαι που εκείνη τη μέρα δεν τους έκανα μήνυση για έκθεση ανηλίκων σε κίνδυνο να δούμε ποιος έχει γκόμενο και ποιος πρέπει να λέγεται γονιός. Δεν πειράζει, υπάρχει Θεός και βλέπει.

Εγώ χαίρομαι που τουλάχιστον  στάθηκα τυχερή μέσα στην ατυχία μου κι ενώ πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα πεθερικά τους, τα δικά μου πεθερικά είναι δύο υπέροχοι άνθρωποι που με έχουν αγκαλιάσει όπως δεν με αγκάλιασαν οι γονείς μου. Τους ευχαριστώ πολύ που στέκονται σαν πραγματικοί παππούδες στις κόρες μου και που τις αγαπούν και τις φροντίζουν όπως θα έκανε σήμερα ο πατέρας τους.

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.