Οι άνθρωποι που χάσαμε, είναι γαλήνιοι όταν μας “βλέπουν” να προχωράμε!

Αποφάσισα να σας γράψω αφού διάβασα σχεδόν όλα τα κείμενα που γράφτηκαν. Ομολογώ ότι σε όλα βρήκα κάτι που με άγγιξε…

Σήμερα γίνομαι 36 ετών, έχω γενέθλια. Συγχρόνως όμως πενθώ τον θάνατο του συζύγου μου που πρίν 32 μέρες έφυγε για το ταξίδι του. Μόλις στα 39 του χρόνια.

Η ψυχή του αποφάσισε να μεταβεί σε άλλο επίπεδο και για εκείνον, έκλεισε ο κύκλος του εδώ. Πέθανε ακαριαία από ανεύρυσμα εγκεφάλου σε 4 λεπτά. Ήταν ήρεμος και γαλήνιος. Η παρηγοριά μου ήταν ότι δεν πόνεσε. Είμαι σίγουρη ότι η ψυχή του είναι στο φως κι αυτό με παρηγορεί.

Υπάρχει όμως η επόμενη μέρα. Υπάρχουν δύο ανήλικα παιδιά, μια μητέρα (η δική του, που είναι χήρα κι είχε μόνο αυτό το παιδί). Υπάρχει και η νοοτροπία του κόσμου. Όλοι πονάμε στην απώλεια και έχουμε βρεί τον τρόπο, ο καθένας μόνος και όλοι μαζί, να το παλεύουμε. Αυτό όμως που πραγματικά πληγώνει είναι η νοοτροπία του κόσμου.

Είναι ότι ξαφνικά έχεις χάσει τη προσωπικότητά σου και είσαι η κακομοίρα. Η καημένη με τα ορφανά που τη χτύπησε η μοίρα. Που δεν έχεις πια δικαιώματα, που απαγορεύεται να γελάς, να ψωνίζεις, να τρώς, να πηγαίνεις τα παιδιά στις δραστηριότητες, να έχουν τα παιδιά διάθεση για δραστηριότητες κλπ. γνωστά και μή εξαιρετέα.

Για να μην σας κουράζω, αυτό που θέλω να βροντοφωνάξω είναι πως  ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ. ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΟΡΦΑΝΑ. ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΑΛΗΝΙΟΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ!

Θέλω να επισημάνω πως όσοι βιώνουν την απώλεια του θανάτου, δεν επιλέγουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ο περίγυρος τους αποκλείει γιατί θεωρεί ότι τα ξέρει όλα και αποφασίζει για σένα χωρίς εσένα. Θα ήθελα όμως όλοι αυτοί που αποκλείουν τα δικά μου παιδιά από τη χαρά, να προσπαθήσουν να βάλουν έστω για ένα δευτερόλεπτο τον εαυτό τους στη θέση μας. Πώς θα τους φαινόταν αλήθεια;

Κλείνω λέγοντας πως ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή. Πως ό,τι γεννιέται, πεθαίνει απλά δεν ξέρουμε πότε θα συμβεί. Γι΄αυτό ας είμαστε προετοιμασμένοι για όλα κι ας σκεφτόμαστε τί λέμε και τί κάνουμε. Δεν αποτελούμε εξαίρεση στα σχέδια Του Θεού κι Αυτός ξέρει ποιοί αντέχουν και ποιοί όχι.

Είμαι ικανοποιημένη που τα παιδιά μου έχουν αμέριστες και ανεκτίμητες εικόνες από τον πατέρα τους και αυτές δεν μπορεί να τους τις στερήσει καμία αντίληψη και καμία μικροπρέπεια. Τα παιδιά μου έχουν πατέρα που ζει μέσα από αυτά. Δεν έχουν ανάγκη από οίκτο. Έχουν ανάγκη από αγάπη. Και μια μάνα που την προσφέρει και για τους δύο. Ευχαριστώ! 

Αλεξάνδρα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!