Ο χωρισμός είναι δύσκολος αλλά έχεις δικαίωμα στην ευτυχία

Προέρχομαι από μια οικογένεια που το 1979 που οι γονείς μου χώρισαν και ενώ μέναμε σε νησί, ήταν το πρώτο διαζύγιο στο νησί. Ναι στη δική μας περίπτωση ο πατέρας μου ήταν αυτός που αγάπησε μια άλλη και έφυγε. Ναι μας στοίχισε και σ΄εμένα και στην αδερφή μου η διάλυση της οικογένειάς μας, σε ηλικίες 5 και 10 ετών αντίστοιχα. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, έβαλα στην άκρη το θυμό μου για την “εγκατάλειψη” από τον πατέρα και άρχισα να νιώθω πόσο αταίριαστοι ήταν οι γονείς μου. Πόσο δυστυχισμένοι μέσα στη σχέση τους και δεν το είχαν καταλάβει ούτε οι ίδιοι, μέχρι να βρεί χώρο το τρίτο πρόσωπο και να μπεί ανάμεσά τους.

Μετά από κάποια χρόνια το μόνο που με στενοχωρούσε, ήταν ότι θα ήθελα να είχαν χειριστεί το χωρισμό τους με αξιοπρέπεια και να μην μας έβαζαν στη μέση με τις οικονομικές τους αντιπαραθέσεις. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά, καταλαβαίνουν και νιώθουν πολύ πιο βαθιά τα αίτια του χωρισμού , ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς.

Μετά από πολλά χρόνια πρίν 1,5 χρόνο, βρέθηκα και εγώ στη θέση των γονιών μου, αυτό που τόσο ονειρευόμουν για μια υγιή και αγαπημένη δική  μου οικογένεια, δεν τα κατάφερα. Σε εμάς δεν υπήρχε τρίτο πρόσωπο, ή τουλάχιστον εγώ δεν το έμαθα ποτέ. Υπήρχε όμως μια απέραντη δυστυχία. Επέλεξα να μην παντρευτώ τον πατέρα του παιδιού μου προσπάθησα όμως να γίνουμε πραγματική οικογένεια. Αποτύχαμε….Παρ’ όλα αυτά εκείνος γιατί είχε βρεί σε εμένα ένα ήσυχο λιμανάκι και φροντίδα, εγώ γιατί οι ανασφάλειες και η αυτοεκτίμησή μου έκαναν τρελό πάρτυ, το πάλευα και για τους δυο, για χάρη του γιού μου. Όταν κάποια στιγμή εντελώς ξαφνικά, όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου.

Κατάλαβα πως ενώ πάλευα να κρατήσω με νύχια και με δόντια αυτό που εγώ είχα στο μυαλό μου ότι ήταν οικογένεια, έπαψα να χαμογελώ. Έπαψα να έχω διάθεση πέρα από τα τυπικά της φροντίδας του παιδιού και να ασχολούμαι μαζί του. Δεν είχα ψυχικές δυνάμεις. Έμενα για το παιδί αλλά αυτό που του δίδασκα ήταν ότι ακόμα κι αν νιώσει δυστυχισμένος στη ζωή του, θα πρέπει να συμβιβάζεται. Αυτά μάθαινε ζώντας με ανέραστους γονείς και χωρίς ίχνος εκτίμησης ο ένας για τον άλλον, με ξεσπάσματα καυγάδων κατά περιόδους. Ότι δηλαδή κάπως έτσι είναι τα ζευγάρια και έχτιζε μέσα του αυτό το πρότυπο.

Οι γονείς μου, η μητέρα του, η συνειδητοποίηση όλων των παραπάνω και η μικρή φλόγα μέσα μου για αγάπη και σεβασμό έστω και λίγο για τον εαυτό μου, μου έδωσε τη δύναμη να τον χωρίσω. Ναι ήταν δύσκολο για ένα 5χρονο παιδάκι και για εμάς αλλά έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία και στον αυτοσεβασμό. Συγγνώμη αν σας κούρασα αλλά αυτή είναι η δική μου απάντηση τόσο στη κυρία που αντιμετωπίζει το δίλημμα όσο και όσους βιάστηκαν να κρίνουν. Να είστε όλοι καλά και να θυμάστε: Η ζωή είναι μια και έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε!

Ντίνα
*Τη παραπάνω ιστορία άφησε αναγνώστριά μας ως σχόλιο, στο τέλος μιας άλλης ιστορίας εδώ και θεωρήσαμε ότι είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να προβληθεί και να βοηθήσει.

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.