fbpx

Ο πατέρας μου χτυπούσε τον άνθρωπο που περισσότερο αγαπούσα

| 21 Αυγούστου 2014
ADVERTISEMENT

Σήμερα δεν ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβη αυτό..Έφυγα βιαστικά από το σπίτι, σχεδόν τρέχοντας, όταν ξαφνικά τον είδα να περνάει κάθετα το δρόμο. Είχαμε απόσταση πέντε μέτρων και μαζί με τα πόδια μου, που σταμάτησαν αυτόματα να βαδίζουν, ένιωσα να κάνει το ίδιο στιγμιαία και η καρδιά μου. Ήταν ο πατέρας μου. Πρόλαβα να τον δω για λίγα δευτερόλεπτα, πριν κρυφτώ πίσω από ένα αμάξι για να μη με δει και εκείνος. Μου φάνηκε γερασμένος. Με κυρίευσε ένα συναίσθημα λύπης και αγωνίας ταυτόχρονα. Τρέμω τη στιγμή που θα τον αντικρίσω ξανά. Έχουν περάσει δύο χρόνια και μας χωρίζουν δύο δρόμοι και μια ολόκληρη ζωή.

Στην κοινωνία μας, επί το πλείστον τουλάχιστον, ο πατέρας είναι ένα πρόσωπο που κάνει τα παιδιά του να νιώθουν ασφάλεια και μια μόνιμη προστασία. Με τον δικό μου κάτι πήγε στραβά.


ADVERTISEMENT

Με θυμάμαι να ξυπνάω μέσα στη νύχτα, στο διπλό κρεβάτι της μαμάς μου. Είχα ακούσει ένα θόρυβο. Άνοιξα τα μάτια μου και την είδα να επιστρέφει στο δωμάτιο με ένα κοντάρι και να χτυπάει τη γωνία στο ταβάνι. Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών. Δεν άργησα να καταλάβω και να ακούσω τον πατέρα μου να χτυπάει ήσυχα την πόρτα, ώστε να μην τον αντιληφθεί ο παππούς μου που έμενε από πάνω μας. Η γιαγιά άκουσε το χτύπημα του κονταριού και κατάλαβε. «Τι θες τέτοια ώρα εδώ; Φύγε», του είπε ήσυχα. Και το κακό δεν  άργησε να γίνει. Εκείνος άρχισε να τη βρίζει και ο παππούς μου ξύπνησε. Τον άκουγα από κάτω να κατεβαίνει τις σκάλες όσο πιο γρήγορα μπορούσε, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούσα να μην ακούω τον πατέρα μου να προσπαθεί να σπάσει την πόρτα. Κι εγώ κουλουριασμένη στο κρεβάτι να τρέμω στην αγκαλιά της μαμάς μου. «Πρέπει να βγω έξω. Μόνο αν βγω εγώ θα φύγει. Μείνε εδώ, κλείδωσε και μην ανοίξεις αν δεν σου πω εγώ». Με φίλησε και βγήκε έξω. Τρόμος με είχε κυριεύσει. Κλείδωσα και έμεινα καθηλωμένη σε ένα σημείο. Το σώμα μου δεν μπορούσε να κινηθεί. Το μόνο που έκανα ήταν να φωνάζω βοήθεια με όλη τη δύναμη που είχα. Να με ακούσουν οι γείτονες, η αστυνομία. Να με ακούσει κάποιος και να τους βοηθήσει. Ο πατέρας μου όταν έπινε δεν έλεγχε την δύναμη του. 10 χρόνια τον είχα μάθει καλά. Εμένα δεν με είχε χτυπήσει ποτέ. Όμως το είχε κάνει τόσες φορές στον άνθρωπο που περισσότερο αγαπούσα. Στη μαμά μου. Γι αυτήν φοβόμουν. Και για τον παππού και τη γιαγιά, που ήταν πάντα εκεί για να μας κρύψουν όταν ο μπαμπάς επέστρεφε τα βράδια μεθυσμένος.

Τσίριζα, αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε να ακούω τις φωνές και τα χτυπήματα απ’ έξω. Δεν μπορούσα να δω, αλλά στο μυαλό μου η εικόνα ήταν πεντακάθαρη. Φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα σταματούσαν όλα, δεν θα άκουγα τίποτα και όλα όσα αγαπούσα θα χάνονταν μαζί με τις φωνές. Για ώρες συνεχίστηκε αυτό, όταν μετά από παρέμβαση όλης της γειτονιάς κατάφεραν να τον απομακρύνουν. Και τότε ήρθε η μαμά και με πήρε αγκαλιά. Μου είπε ότι όλα ήταν εντάξει και ότι θα έπρεπε να μείνω στη γιαγιά για να πάνε στο τμήμα και να καταθέσουν μήνυση, γιατί για μια ακόμη φορά ο μπαμπάς είχε αδιαφορήσει για τα ασφαλιστικά μέτρα. Την ακολούθησα και βγήκα έξω. Όμως τίποτα δεν ήταν εντάξει. Παντού αίματα, σπασμένα δόντια στην αυλή και ο παππούς μου γεμάτος μελανιές.

Ήταν ένα από τα πολλά βράδια που έχανα τα πάντα. Αυτοπεποίθηση, ασφάλεια, αγάπη, ηρεμία. Τίποτα δεν ένιωθα. Και η επόμενη μέρα πάντα ερχόταν σαν φυσιολογική. Πήγαινα στο σχολείο, διάβαζα, έκανα μπαλέτο και αγγλικά. Και όλα φαινόταν φυσιολογικά πάνω μου. Πέρα από τα νύχια μου που ήταν μονίμως φαγωμένα. Και το μέσα μου. Όποτε έβγαινα στη γειτονιά ή πήγαινα στο σχολείο, ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν γιατί ήξερα ότι όλοι τον είχαν ακούσει να βρίζει και να χτυπάει τη μάνα μου. Ντρεπόμουν γιατί ήμουν ανίκανη να την βοηθήσω και κάθε βράδυ, μόλις έπεφτε ο ήλιος, έτρεμα ότι θα ξαναρθεί. Να απειλήσει, να βρίσει, να χτυπήσει. Να κλέψει την παιδικότητα μου. Ο άνθρωπος που με δημιούργησε. Ο ίδιος άνθρωπος κατάφερε να μου στερήσει τόσα πολλά.


ADVERTISEMENT

Κι έτσι τώρα στα 28 τρώω ακόμα τα νύχια μου, ξυπνάω μέσα στη νύχτα από χαζούς θορύβους,  είμαι ανασφαλής, δημιουργώ δεσμούς στους οποίους εγκλωβίζομαι και ακούω πολλούς να με κρίνουν επειδή δεν είμαι δυνατή όταν κάτι μικρό πάει στραβά. Έχω να του μιλήσω δύο χρόνια. Στεναχωριέμαι για αυτόν και νιώθω αγάπη. Μακάρι να μπορούσα ως δια μαγείας να γιατρέψω αυτήν την αρρώστια. Όμως δεν μπορώ. Αλλά ούτε και να τον δω μπορώ πια. Εύχομαι απλά κάποια στιγμή να βρει κάπου τη γαλήνη. Και μαζί του να τη βρω κι εγώ.

Ναυσικά

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ