Να συμβιβαστώ ή να χωρίσω;

Γεια σας! Κατόπιν παροτρύνσεως μιας φίλης μου αποφάσισα να σας διηγηθώ την προσωπική μου ιστορία, μήπως καταφέρω και βρω λύση μέσα από τις απαντήσεις σας..

Είμαι παντρεμένη σχεδόν 18 χρόνια με τον σύζυγο μου και  αποκτήσαμε μια υπέροχη κόρη που είναι σήμερα στην εφηβεία. Μόλις παντρευτήκαμε (ήμουν σχεδόν 20 χρονών), ακολούθησα τον άνδρα μου στο μέρος από το οποίο κατάγεται. Τρία χρόνια μετά αποκτήσαμε την κόρη μας , όμως  με μεγάλη δυσκολία, εξαιτίας ενός σοβαρού τροχαίου που σημάδεψε τις ζωές μας.  Ο άνδρας μου ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα, όμως εγώ έσπασα τη σπονδυλική μου στήλη. Έπειτα από πολλά χειρουργεία και θεραπείες κατάφερα να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Μέσα στην ατυχία μου στάθηκα τυχερή γιατί σήμερα μπορώ και ξαναπερπατάω και αυτό είναι δώρο για εμένα . Δυστυχώς όμως, δεν μπορώ να εργαστώ (ακόμα τουλάχιστον). Όσες φορές και αν το επιχείρησα εδώ στην κλειστή κοινωνία που ζούμε, είναι αδύνατο με το βαρύ ιστορικό υγείας μου. Γενικότερα όμως, όλα κυλούσαν ομαλά στη ζωή μας μέχρι πριν 2 χρόνια που έχασα τη καλύτερη μου φίλη. Εκεί λύγισα. Είναι κάτι που ακόμα και τώρα μετά από τόσο καιρό , δεν μπορώ να πιστέψω και να διαχειριστώ.

Η απώλεια της μου στοίχισε πάρα πολύ και οι μνήμες απ’ το τροχαίο μας που δεν έχουν ξεθωριάσει με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο μικρή είναι η ζωή..

Αναθεώρησα απότομα για πάρα πολλά πράγματα. Άρχισα λοιπόν, να ζητάω απ’ τον άνδρα μου να κάνουμε περισσότερα πράγματα για μας, όμως μονίμως έχει δουλειές και ποτέ χρόνο για μένα ή την κόρη μας. Θέλω να ζούμε την κάθε στιγμή, να μην αφήνουμε τη μέρα μας να περνάει αδιάφορα, αλλά εκείνος δεν το βλέπει έτσι και επαναπαύεται στη μιζέρια, στη ρουτίνα και στην συμβατικότητα.

Αυτή η καθημερινότητα με πνίγει, δεν μπορώ άλλο αυτήν την αδράνεια, θέλω να ζήσω, θέλω να δημιουργήσω!! Είμαι μόλις 38 ετών και δεν μπορώ μετά από όσα έχω περάσει να ζω συμβατικά.. Κάθομαι στο σπίτι και βλέπω τις στιγμές να περνάνε , το χρόνο να κυλάει γρήγορα, τις μέρες, τους μήνες και να μην ζω, νιώθω ότι είμαι απλά θεατής.. Δεν ξέρω αν κανείς το έχει νιώσει, αλλά αυτό το συναίσθημα είναι αποπνιχτικό. Το μόνο που με παρηγορεί και μου δίνει νόημα είναι το να βλέπω την κόρη μου να μεγαλώνει. Προσπάθησα πολλές φορές να πείσω τον σύζυγο μου να κάνουμε πράγματα μαζί, αλλά δε κατάφερα τίποτα. Θα ήθελα να ήταν λίγο πιο ενθουσιώδης και να μας αφιερώνει χρόνο. Η ζωή δεν είναι μόνο τρώω, δουλεύω, κοιμάμαι.  Δε θέλω μια ζωή μέσα στην μιζέρια. Σκέφτομαι σοβαρά να χωρίσω, όμως πως θα καλύψω τις ανάγκες της κόρης μου και τις δικές μου, αφού δεν είμαι σε κατάσταση να εργαστώ;  Όλα οδηγούν σε αδιέξοδο..

Γι’ αυτό ζητάω την δική σας συμβουλή ..Να συνεχίσω να συμβιβάζομαι ή να τολμήσω να χωρίσω; Και αν χωρίσω από πού να αρχίσω; Μην ξεχνάτε και το θέμα υγείας που αντιμετωπίζω.. Ουφ, αδιέξοδο σε όλα!!

Πηγή: http://efisecrets.gr/