Μονογονείς του κόσμου: Μητέρα μονογονέας στη Τουρκία

Η Τουρκία είναι μια χώρα αποτελούμενη από νέες ηλικίες ανθρώπων. Το 10% του πληθυσμού της είναι κάτω των 5 ετών και το 32% κάτω των 15 ετών. Σήμερα, περίπου το 70% των Τούρκικων νοικοκυριών αποτελείται από πυρηνικές οικογένειες δηλαδή και με τους δύο γονείς στο σπίτι και με τουλάχιστον ένα παιδί ενώ στο 20% των νοικοκυριών, συμβιώνουν μαζί και οι συγγενείς της οικογένειας, συνήθως οι γονείς του συζύγου. Περίπου το 5% των οικογενειών είναι μονογονεϊκές.

Μέχρι την ηλικία των 30 ετών, το 93% των γυναικών παντρεύεται ή έχει ήδη παντρευτεί ενώ μόλις το 2% παραμένει ανύπαντρο. Τα ποσοστά διαζυγίων στη Τουρκία είναι εξαιρετικά χαμηλά, δεδομένου ότι στατιστικά, διαλύεται ένας γάμος στους χίλιους, ποσοστά εξαιρετικά χαμηλά συγκριτικά με το μέσο όρο της Ευρώπης. Το 1999 δεν ήταν ούτε ένας γάμος στους χίλιους που κατέληγε σε διαζύγιο αλλά 0.49, αριθμός απειροελάχιστος.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας νέας μητέρας που έμενε σε μια μικρή πόλη στη Βορειοδυτική Τουρκία και η οποία, όταν επέστρεψε από 9ήμερο ταξίδι, βρήκε το 2 μηνών μωρό της πεθαμένο από τη πείνα. Είναι σκληρό αν σκεφτεί κανείς τι πέρασε αυτό το παιδάκι και χωρίς αμφιβολία, η ενέργεια αυτής της γυναίκας, είναι εγκληματική. Για τον Τούρκικο τύπο η γυναίκα αυτή δεν είναι μητέρα αλλά τέρας καθώς η ίδια πήγε να δεί τους γονείς της στην άλλη άκρη της πόλης και άφησε το παιδί στο σπίτι. Ωστόσο, ο Τούρκικος τύπος αλλά και ο Τούρκικος λαός, αγνόησαν το προφανές.

Το προφανές είναι ότι το να είσαι ανύπαντρη μητέρα στη Τουρκία,αποδοκιμάζεται και στιγματίζεται βαθιά, οπότε είναι πολύ πιθανό η γυναίκα αυτή να μην ήθελε να πεί στους γονείς της ότι είχε παιδί. Όταν μάλιστα η θρησκευτική γιορτή για την οποία πήγε στους γονείς της, κρατάει 9 ημέρες, άρα έπρεπε ως γυναίκα να βοηθήσει και να συμμετάσχει στις προετοιμασίες , ήταν αδύνατο για εκείνη να επιστρέψει νωρίτερα. Σε ορισμένα μέρη της χώρας, συμβαίνει οι γυναίκες που μένουν έγκυες εκτός γάμου, να τις σκοτώνουν οι άντρες συγγενείς τους ενώ η έκτρωση δεν αποτελεί επιλογή στη Τουρκία και επίσης αποδοκιμάζεται.

Επίσης, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως αυτό το παιδί είχε και κάποιο πατέρα ο οποίος, από στοιχεία που δόθηκαν αργότερα, είναι πιθανό να ήταν εν ζωή και να είχε εγκαταλείψει τη κοπέλα και το μωρό τους. Επίσης είναι πιθανό ο ίδιος να αρνήθηκε να τη βοηθήσει ή να κράτησε μια τέτοια αρνητική στάση που να την απέτρεψε, να ζητήσει τη βοήθειά του. Δεν είναι δηλαδή μόνο η μητέρα υπόλογη για τον θάνατο του μωρού αλλά και ο πατέρας. Το πιο σημαντικό δε είναι ότι για τέτοιες εγκληματικές ενέργειες, υπόλογο είναι και το Τουρκικό κράτος που τροφοδοτεί τη ντροπή και τις ενοχές για τη τεκνοποίηση εκτός γάμου και δεν παρέχει καμία πρόνοια για αυτές τις γυναίκες.

Όλα τα παραπάνω, επιβεβαιώνονται από μια Βρετανίδα τουρίστρια και ανύπαντρη μητέρα ενός αγοριού 10 ετών, η οποία σε γνωστό τουριστικό site εδώ γράφει πως θέλει να ταξιδέψει στη Τουρκία αλλά φοβάται πως δεν θα της επιτρέψουν να μπεί στη χώρα επειδή έχει ακούσει πως για να πάει μια ανύπαντρη μητέρα στη Τουρκία, πρέπει να προσκομίσει εγκριτική επιστολή από τον πατέρα του παιδιού. Αν η παραπάνω πληροφορία ευσταθεί, από τη μία κάτι τέτοιο είναι ωφέλιμο στη περίπτωση που κάποια μητέρα θέλει να μεταβεί στο εξωτερικό για να απομακρύνει επίτηδες το παιδί από τον πατέρα του, από την άλλη όμως, αν δεν υπάρχει καθόλου πατέρας, είναι εξωφρενικό μια ανύπαντρη μητέρα να μην μπορεί να ταξιδέψει στη χώρα της αρεσκείας της!

Κι ενώ στη Τουρκία δύσκολα βρίσκει κανείς διαζευγμένη ή ανύπαντρη μητέρα, υπάρχουν φυσικά και οι εξαιρέσεις όπως αυτή μιας διαζευγμένης μαμάς που ζει με τους δυο γιούς της, σε ένα μικρό  χωριό πολύ μακριά από τη Πόλη όπου διατηρεί μια φάρμα και φροντίζει την ηλικιωμένη μητέρα της. Όπως λέει και η ίδια «Ποτέ κανείς δεν με απείλησε ούτε με προσέβαλλε και ίσα ίσα η οικογένειά μου, αποδέχτηκε κι εμένα και τα παιδιά μου. Βέβαια δεν περιμένω να ξαναπαντρευτώ αλλά δεν με νοιάζει. Μου αρκεί που με αγαπούν οι δικοί μου, οι φίλοι μου αλλά και όλοι οι κάτοικοι του χωριού που μου έχουν φερθεί με καλοσύνη και ανθρωπιά».

Η παραπάνω εξαίρεση είναι μια απόδειξη ότι τελικά, δεν είναι συντηρητική η κοινωνία αλλά οι άνθρωποι που την αποτελούν. Ας ελπίσουμε πως οι Τούρκοι γείτονές μας, δεν θα αποδέχονται τη μονογονεϊκή οικογένεια μόνο ως μέρος των τηλεοπτικών τους υπερ-παραγωγών, αλλά και ως μια πραγματικότητα της σύγχρονης καθημερινότητας.

Πηγές: http://family.jrank.org και http://feministphilosophers.wordpress.com/