Πήραμε διαζύγιο και μόλις τα ξαναβρήκαμε, έπαθε έμφραγμα. Ποιά μοίρα, μας έβαλε σημάδι;

Από πού να ξεκινήσω; Ερωτεύτηκα το Μάνο τρελά , από την πρώτη στιγμή που τον είδα να μπαίνει στο club , πρωτοχρονιά  του 1993. Ήταν το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Ψηλός , γεροδεμένος, επιβλητικός, καταπράσινα μάτια..επισκίασε τα πάντα και τους πάντες στο πέρασμά του . Από εκείνη τη νύχτα ήμασταν μαζί.

Στο τέταρτο έτος της φιλοσοφικής εγώ κι αυτός, στην επιχείρηση της οικογένειας, επιχείρηση με ζώα, δύσκολη δουλειά, απαιτητική, τη λάτρευε όμως, ήταν γεννημένος γι αυτή. Μια σχέση έντονη, όπως έντονοι ήμασταν και οι δύο ως προσωπικότητες, αυτός δυναμικός πολύ, εγωιστής , περήφανος, γνήσιο αρσενικό κι εγώ εξίσου δυναμική,πεισματάρα, δύστροπη ωρες ωρες , μ έναν εγωισμό ανούσιο στην ουσία, μπορεί γι αυτό να κόλλησε μαζί μου..αν και πάντα μου έλεγε πως από το χτύπο της καρδιάς του κάθε φορά που ήμασταν μαζί καταλάβαινε ότι δεν γίνεται χωρίς εμένα.

Ένας έρωτας τρελός, γεμάτος πολύ  ερωτισμό, πάθος , χιούμορ φοβερό _ μ εκανε να πέφτω κάτω από τα γέλια . Υπήρχε μια απίστευτη μαγεία μεταξύ μας… μαλλον τη μαγεία την έφερνε ο Μάνος ..με τα όμορφα λόγια του, με τα ξαφνικά ταξίδια, με τα δωράκια που έκρυβε στα αγαπημένα μου γαριδάκια, με το δαχτυλίδι που κόντεψα να καταπιώ σε ένα ποτήρι κρασι. Παντρευτηκαμε μετά από αρκετά χρόνια σχέσης , μιας σχέσης που είχε και τις δυσάρεστες εκρήξεις της και τα σκοτεινά της σημεία αλλά πάντα στο τέλος καταλήγαμε μαζί..άλλωστε μου φαινόταν αδιανόητο να ζήσω χωρίς το Μάνο. Ήμασταν όμορφο ζευγάρι, τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν και εξακολουθούν να μου λένε …

Αποκτήσαμε δυο αγόρια, όμορφα σαν τον πατέρα τους , ο ένας με γαλανά μάτια κι ο άλλος πράσινα , ίδια με του μπαμπά ! Είχαν τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου, ήταν ο πατέρας, ο φίλος, ο κολλητός τους, ο συνεργάτης αν όχι ο διοργανωτής των σκανταλιών τους! Έλαμπαν τα προσωπάκια τους κάθε φορά που φώναζαν μπαμπά ή μιλούσαν στους φίλους τους γι αυτόν. Μάλιστα, ο μεγάλος μου γιος , σε μια εκθεση του σχολείου με θέμα την περιγραφή ενός πολύ αγαπημένου σας πρόσωπου  από την οικογένεια , περιεγραψε ,όπως ήταν αναμενόμενο, τον πατέρα του , γράφοντας χαρακτηριστικά πως χωρίς αυτόν η ζωή δε θα ήταν όμορφη …  Μακρυγορώ.. δεν πίστευα ποτέ ότι θα νιώσω την ανάγκη να μοιραστώ την ιστορία μου..ίσως ετσι αποτίω το φόρο τιμής που του αξίζει..ίσως πρέπει κάπου να τα πω γιατί θα τρελλαθώ…

Και έτσι καθώς κυλούσε ο χρόνος, η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις των παιδιών, το καθημερινό διάβασμά τους, οι διαφωνίες μας πάνω σε θεματα της οικογένειας, έφεραν την απόσταση, τον έχασα και μ εχασε.. χάσαμε την επαφή μας, την επικοινωνία μας, αποσυρθήκαμε στους κόσμους μας.. χωρίσαμε σε μια νύχτα μέσα, ασχημα, αναπάντεχα αλλά οριστικά..το διαζύγιο ήταν το πιο γρήγορο στην ιστορία. Όπως μου είπε μετά,το δικό του αντίγραφο  δεν πήγε ποτέ να το πάρει από τη δικηγόρο του. Τα παιδια μας, ξαφνιασμένα, συντετριμμένα, θλιμμένα, με τη ζωη τους να αλλάζει καλπάζοντας. Οι κοινοί μας φίλοι άναυδοι .

15 μήνες ζήσαμε χωριστά. Όταν καταλαγιασε ο θυμός και η οργή , αρχίσαμε να βρισκόμαστε πάλι. Η ίδια μαγεία ξανά! Το κορμί του, η μυρωδιά του , το άγγιγμά του , ήταν όλα όσα μου είχαν λείψει όλο αυτό τον καιρό, όλα αυτά που ζητούσε πάλι πίσω όλο μου το είναι. Ηξερε και ήξερα πως ήταν ζήτημα χρόνου να είμαστε ξανά μαζί.. το συζητούσαμε, του το ζητούσα να ενωθούμε πάλι..του έλεγα χαρακτηριστικά, όλα μπορούμε να τα φτιάξουμε ξανά Μάνο, μόνο ο θάνατος δε διορθώνεται..μόνο ο θάνατος.

….Ξέραμε και οι δυο πως δε θα ήταν εύκολο ,αν γινόταν , αλλά ξέραμε επίσης πως δεν το κάναμε για τα παιδια, το κάναμε για μας. Του είχα πει γελώντας πως αυτή τη δευτερη φορά που θα παντρευόμασταν θα το κάναμε μόνο για μας, σε ένα ξωκλήσι οι δυο μας και τα παιδια, χωρίς φανφάρες πολλές , γλέντια κι αγνωστους συγγενείς… συμφώνησε με χαρά.. αυτό ήθελε.

Ένα κυριακάτικο πρωινό του Ιούλη, που είχε αυτός τα παιδιά, με κάλεσε στο σπίτι του για καφέ και εκεί εγινε..ήμασταν πάλι μαζί, έτσι απλά, χωρίς πολλές συζητήσεις, μαζί, γιατί το χωριστά ήταν  δύσκολο ,  επώδυνο, ανεπιθύμητο. Τα παιδια μας διστακτικά αλλά με μια χαρά που ξεχείλιζε απ’το πρόσωπό τους .Κι αρχίσαμε πάλι να κάνουμε όνειρα… Πήγαμε όλοι μαζί θάλασσα , εκδρομή στην Αθήνα και ο ίδιος μου είπε ότι ήθελε να πάμε κάπου οι δυο μας ένα διήμερο σε ένα μερος πολύ όμορφο που όμως δεν αποκάλυπτε ούτε και στα παιδιά που τον ρωτούσαν επίμονα ,γιατί θα χαλούσε η έκπληξη. Και δε χάλασε… Συμφωνήσαμε να πάει διακοπές με τα παιδια στο χωριό του , όπως ήδη είχε κανονίσει, χωρίς εμένα γι αυτό το καλοκαίρι, για να αποφύγουμε τις συζητήσεις και τις εξωθεν παρεμβάσεις. Αλλωστε οι δικοί μας άνθρωποι και πρωτίστως τα παιδιά το γνώριζαν πως ειμαστε πάλι μαζί.  Και αφού με αποχαιρετησαν τρυφερα και οι τρεις τους,έφυγαν. Θυμάμαι το Μάνο να βγαίνει τρεχοντας από το ασανσέρ για να με ξαναφιλήσει. Τους κοιτούσα από το μπαλκόνι να βάζουν τις βαλίτσες στο αυτοκινητο και σκεφτόμουν πόσο όμορφος είναι, πόσοι όμορφοι όλοι τους, πόσο όμορφη οικογένεια ξανά!

Μιλούσαμε στο τηλέφωνο, τα παιδιά μας περνούσαν υπέροχα κι ο ίδιος ήταν χαρούμενος αλλά και στεναχωρημένος μαζί όπως μου έλεγε γιατι δεν ήμουν κι εγώ εκεί. Μετρούσαμε και οι δυο τις μερες , να περάσουν , για να πάμε κάπου όλοι μαζί μετά. 13 Αυγούστου. 9.30 μμ μου τηλεφωνησε για να μου πεί για μια ακόμη φορά πόσο ερωτευμένος είναι μαζί μου και πόσο πολύ του λείπω..

– Πάμε κάπου στο Ιόνιο μετά; Να ανέβεις πάνω να μας συναντήσεις . 
– Ναι μωρό μου..
– Πού λες να πάμε; 
– Μάνο μου θα δούμε που  , έχουμε τοσες μέρες ακόμα, τελευταία φορά μιλάμε, δε θα ξαναμιλήσουμε ;

Δεν ξαναμιλήσαμε . Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο , 9.45μμ,  του έστειλα   μήνυμα γράφοντας του πόσο ανυπομονώ να τον ξαναδώ,,Δεν απάντησε ποτέ.. Δεν ξέρω αν το διάβασε…ελπίζω.

12.47 π.μ χτυπάει το κινητό μου και εμφανίζεται ο αριθμός του αδερφού του στην οθόνη..Μπα, θα του τελειωσε η μπαταρία και με παίρνει απ αυτό.. Ήταν η συνυφάδα μου ..- όχι όχι τα παιδια είναι καλά..- τότε..ο Μάνος;;;; – έπαθε εμφραγμα  – ερχομαι  – μην ερχεσαι , τον πάνε στο νοσοκομείο τωρα. Έκλαιγα και ντυνόμουν ταυτόχρονα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω , κι ας ήταν νύχτα, κι ας ήταν 3 ώρες μακρυά. Με χρειαζόταν. Έπρεπε να τον δω. Τρία λεπτά μετά ξαναχτυπάει το τηλέφωνο, αυτή τη φορα η κουμπάρα μου  – Τελείωσε ο Μάνος. Τον κατεβάζουν τώρα..τρεις ώρες προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν, οξύ έμφραγμα..Πήγα ( κάποιοι φίλοι που αγαπώ με πηγαν)αλλά δεν μπόρεσα να τον δω..Στο δρόμο της επιστροφής μας προσπέρασε ένα μακρύ αυτοκίνητο..δεν κατάλαβα , ακόμη και τώρα δε θέλω να καταλάβω..

Έχασα τον κόσμο, ακόμη χαμένο τον έχω.. Έχασα οριστικά πια το άγγιγμά του, το χαμόγελό του, τα πράσινά του μάτια ; Ποιος παίζει μαζί μου, μαζί μας; Γιατί ο Μάνος; Όχι δεν είναι αλήθεια..Ποια μοιρα μας έβαλε σημάδι; « να είσαι δυνατή για τα παιδιά» « ναι θα είμαι, αλλά μπορείτε να μου πείτε γιατί να μην τα βλέπει ο μπαμπάς τους να μεγαλώνουν; Γιατι να μη φωνάξουν ποτέ ξανά μπαμπά; Θα είμαι δυνατή, αν και τώρα τρέμω, βράχος δίπλα τους, το ξέρουν , το έζησαν..με χρειάζονται δυνατή.. μπροστά τους πέθανε.. ο μπαμπούλης όπως λέει ο μικρός- νομίζαμε μαμά στην αρχή πως μας κάνει πλάκα..συνέχεια τους έκανε πλάκες και ξεκαρδίζονταν στα γέλια..

Εμπιστευόσουν την καρδιά σου, μ αυτήν πορευόσουν , μ αυτήν αποφάσιζες πάντα, μου έλεγες,  αυτή σου έδειχνε και τώρα το δρόμο..το πόσο διαφορετικά χτυπούσε όταν με εβλεπες, όπως τότε που είχαμε πρωτογνωριστεί… Όμως .. σταμάτησε να χτυπά..

15 μήνες ζήσαμε χωριστά. 15 μέρες ενωμένοι πάλι…γιατί; ισως.. για να μη χωρίσουμε ποτέ ξανά.. 12.47π.μ δείχνει το ρολόι πάλι.. … μου λείπεις … πολύ όμως…

Κατερίνα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ