Μια δασκάλα πενθεί…

Το πένθος, ο θάνατος, ο βίαιος θάνατος δεν διαλέγει ηλικίες, ανθρώπους καλούς και κακούς, οικογένειες χαρούμενες, ατελής και μη. Για μένα δυστυχώς είναι εδώ, μέσα μου, πάνω μου και πορεύομαι μαζί του, το κουβαλάω παντού μαζί μου. Πρόσφατα κατάλαβα ότι το πένθος είναι αρρώστια για αυτόν που το φέρει και η κοινωνία παραδειγματικά απομονώνει αυτούς που ο θάνατος τους χτύπησε βίαια χωρίς να λογαριάσει τα σχέδια τους. Χάνεις τον άνθρωπό σου, χάνεις τη δουλειά σου και συνεχίζεις να λέγεσαι άνθρωπος. Και είσαι μόνη.

Χάνοντας το σύντροφό μου, έμαθα να μετρώ τους φίλους μου στα δάχτυλα του ενός χεριού, και αν ποτέ μου πεις εσύ φταις, θα σου πώ πως αν τύχει και χάσεις και εσύ τον άνθρωπό σου, μέτρα τους φίλους σου με τα δυό σου χέρια και αν ξαφνικά σταματήσεις να μετράς τότε μάθε αυτό, είσαι μόνη. Έμαθα πόσο δύσκολο είναι να διδάξεις τη ζωή στα παιδιά, ανάμεσα στα διαλείμματα από το νοσοκομείο και τους γιατρούς, να μη σταματάς το κλάμα λίγο πριν το σχολείο και λίγο μετά, να είσαι στην τάξη όρθια και να σκέφτεσαι «αύριο μπορεί να ξημερώσει η μέρα που δε θα ακουμπάμε μαζί στο ίδιο μαξιλάρι, θα ξημερώσει η μέρα που δε θα υπάρχει». Θα έρθει η μέρα που θα μείνεις μόνη, που κάθε βήμα θα προκαλεί πόνο, που ο κόσμος θα είναι πολύ μικρός για να σε χωρά.

Και τα παιδιά; Τα παιδιά χλευάζουν το θάνατο και εσύ πρέπει να διδάξεις τη ζωή. Δεν έχω δικαίωμα στο πένθος; Η δασκάλα είναι θλιμμένη, φορά μαύρα, είναι αφηρημένη. Γιατί πολύ απλά είναι άνθρωπος. Δεν έχει δικαίωμα στο πένθος;

Ναι, είμαι δασκάλα και πενθώ. Είμαι δίπλα σου όμως, και όπως και εσύ παλεύω μαζί σου για τη ζωή. Οι μαθητές μου, μου δίνουν τη δύναμη να συνεχίσω, αλλά πονάω κάθε φορά που μου δείχνουν τη ζωή. Κι όμως συνεχίζω μαζί τους να παίζω , να τραγουδώ, και καμιά φορά να ονειρεύομαι. Έχω δικαίωμα όμως να πενθώ. Να πενθώ για τον άνθρωπο μου που τον έχασα, για τα όνειρα μας που δε θα γίνουν πραγματικότητα, για την ανάσα του που μου λείπει, γιατί πολύ απλά δεν είμαι άρρωστη. Είμαι μια δασκάλα που πενθεί κι αν ποτέ με δείτε στο δρόμο να περπατώ αφηρημένη με μια στοίβα τετράδια αγκαλιά μη με παρεξηγήσετε. Έχασα τον άνθρωπό μου και προσπαθώ να διδάξω ζωή στα παιδιά.

Φέτος θα ανηφορίσουμε πάλι μαζί. Και για τους μικρούς που μαζί μου πενθούν το δικό τους μπαμπά ή τη μαμά, τους μικρούς που ονειρεύονται πως μια μέρα θα νικήσουν την αρρώστια, την πείνα, την φτώχια, την απομόνωση έχω να πω πως μαζί θα παλεύουμε μέχρι να μάθουμε τη ζωή. Να της μάθουμε να χαμογελά!

Η δασκάλα σου

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.