Μια άλλη γυναίκα μεγαλώνει το παιδί μου…

Κάθομαι στον καναπέ μου και θηλάζω τον γιο μου που είναι 3 μηνών. Ο 3χρονος γιος μου, παίζει με τον πατέρα του ενώ ο 17χρονος γιος μου είναι σε άλλη πόλη και κατά πάσα πιθανότητα, αυτή την ώρα ετοιμάζεται για ύπνο στο σπίτι της οικογένειας που τον μεγάλωσε.

Είναι περίεργο πράγμα να είμαι η βιολογική του μητέρα. Με ρωτάνε συχνά αν τα δυο παιδιά είναι τα μόνα παιδιά που έχω και παγώνω λίγο.

Αναρωτιέμαι αν πρέπει να μοιραστώ την ιστορία μου. Φαντάζομαι ότι και οι γονείς που έχουν χάσει ένα παιδί νιώθουν κάτι παρόμοιο. Θες να πεις την αλήθεια και να τιμήσεις το παιδί που δεν είναι πια κοντά σου αλλά τις περισσότερες φορές είναι πιο εύκολο να πεις απλά “Ναι. Αυτά είναι τα μόνα μου παιδιά” επειδή αυτή είναι η πραγματικότητα.

Η υιοθεσία είναι μια ευλογία και μια καλή επιλογή για πολλούς ανθρώπους. Και για εμένα. Όμως, είναι και πολύ επώδυνη. Και ο δικός μου πόνος, δεν έχει μειωθεί καθόλου όλα αυτά τα χρόνια. Στην πραγματικότητα η γέννηση του δεύτερου και τρίτου παιδιού μου απλά τον έκανε πιο έντονο.

Πριν μια βδομάδα περίπου, από το πουθενά, συνειδητοποίησα ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου, σάρκα και αίμα μου, είναι κάπου εκεί έξω, χωρίς εμένα. Ποτέ δεν ήταν μ’ εμένα. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν ήταν δικός μου. Πάντα ήταν της μητέρας του. Έτσι ήταν γραφτό να γίνει.

Δεν έχω μετανιώσει την απόφαση μου από την στιγμή που γνώρισα τους γονείς του πριν από 18 χρόνια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μου είναι και εύκολο. Το ότι έχω δικά μου παιδιά μερικές φορές το κάνει δυσκολότερο.

Η θλίψη που νιώθω δεν έχει μέσα της μετάνοια, δεν μετανιώνω. Απλά έχει μια επιθυμία για κάτι που είναι αδύνατο, κάτι που με έχει πλέον προσπεράσει.

Δείτε σχετικά: Θέλω να δώσω το παιδί μου

Πριν από 17 χρόνια έφερα στον κόσμο ένα μωρό. Το κράτησα μόλις 8 μήνες. Από τότε, δεν το θήλασα, ούτε το παρηγόρησα όταν έκλαιγε την νύχτα. Δεν ανακούφισα τον πόνο του και τα τραύματα του, ούτε ένιωσα χαρά με τα επιτεύγματα του. Ήμουν στο περιθώριο, ζούσα την δική μου ζωή – έδινα μαθήματα στο πανεπιστήμιο, έκανα φιλίες, χάλαγα φιλίες, έβγαινα ραντεβού και προσπαθούσα να βρω που ανήκω σε αυτό τον μεγάλο κόσμο.

Οι περισσότερες μητέρες δίνουν το παιδί τους για υιοθεσία και δεν το ξαναβλέπουν ποτέ. Εγώ είμαι τυχερή  που αποτελώ μέρος της ζωής του. Η ζωή του γιου μου και η δική μου ήταν στενά συνδεδεμένες από την αρχή. Η μητέρα του είναι σαν αδελφή μου – τον μοιράζεται μαζί μου και με αγαπά. Είναι η μητέρα που εύχομαι να είχα υπάρξει και ο λόγος που , κάποιες μέρες ή φορές που το σκέφτομαι έντονα, μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Το να φέρει στον κόσμο ένα παιδί δεν κάνει μια γυναίκα μάνα, αλλά την κάνει…κάτι. Το ότι υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού σου σε αυτό τον κόσμο που το μεγαλώνει κάποιος άλλος, επηρεάζει την ψυχή σου, την καρδιά σου, το σώμα σου, και όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Μεγάλωσα ένα μωρό για οκτώ μήνες, το φρόντισα και το έθρεψα, το γέννησα, το κράτησα, έκλαψα γι’ αυτό και μετά το έδωσα στην μητέρα του, μαζί με την καρδιά μου. Μου λείπει ο γιος μου, που δεν ήταν ποτέ δικός μου.

Μια βιολογική μαμά.

Melissa Amato
Πηγή: http://www.ravishly.com/