Με ανάγκασαν να μην βλέπω τα παιδιά μου επειδή ζήτησα διαζύγιο

Χωρίσαμε σχεδόν πρίν 20 μήνες. Η πρώτη κίνηση που έκανε 5 μέρες μετά ήταν να σηκώσει τα λεφτά από τον κοινό μας λογαριασμό. Έκανα τη πάπια για τα παιδιά, τότε 12 και 14 ετών τα οποία έπαιρνα για δύο μήνες κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, Δευτέρες και Τετάρτες. Πάντα όμως με εμπόδια του τύπου “Δεν είναι αυτό το Σαββατοκύριακο να τα πάρεις” ή “Μέχρι τις 8 να τα έχεις φέρει πίσω”. Μετά από δύο μήνες, πάω ένα Σάββατο πρωί να τα πάρω τα παιδιά και μου δηλώνουν και τα δύο μαζί με τη βοήθεια της μητέρας τους, ότι δεν ήθελαν να ξαναέρθουν σπίτι μου. Ούτε Σαββατοκύριακο, ούτε καθημερινή, τίποτα.

Τί κι αν προσπάθησα με δικηγόρο να τη συνεφέρουμε να μην πηγαίνει κόντρα, μόνο και μόνο για τον εγωϊσμό της. Τίποτα αυτή. “Τα παιδιά δεν θέλουν να σε δούν” ήταν η μόνιμη ατάκα της. Τη διατροφή στο λογαριασμό της, την ήθελε όμως.

Έφτασε στο σημείο όταν υπήρχε κάποια τριβή μεταξύ μας, να παίρνει το κινητό της μεγάλης μας κόρης και να με βρίζει για να νομίζω ότι το κάνει το παιδί. Ή να μου έρχεται μήνυμα από το κινητό της μάνας ότι δήθεν το έγραφε η μεγάλη μας κόρη, όπου έλεγε πως δεν ήθελαν να με ξαναδούν αρκεί να τους βάζω λεφτά γιατί περνάνε δύσκολα! Μόλις όμως παρουσιαζόταν ανάγκη, με έπαιρνε τηλέφωνο για να δώσω λύση είτε το πρόβλημα ήταν φορολογικό ή με επιδόματα κλπ. Στα γενέθλια της μικρής, ούτε λόγος φυσικά να με καλέσουν. Απλά τη πήρα τηλέφωνο να κατέβει στη πόρτα του σπιτιού τους να της δώσω λεφτά για το παιδί, κατέβηκε και τα πήρε μόνη της φυσικά χωρίς κανένα παιδί μαζί της, έστω για τα μάτια και εξαφανίστηκε…

Έγινε το δικαστήριο, ορίστηκε η επικοινωνία και δύο μέρες μετά που έπαιρνα τηλέφωνο για να πάρω τα παιδιά, δεν το σήκωνε. Σιγά σιγά άλλαξε κινητό στα παιδιά χωρίς να μου δώσει τα καινούρια νούμερα και όταν αρρώστησε η μικρή το έμαθα από σπόντα, μια εβδομάδα αργότερα. Και δεν μιλάω για παιδιά που τα έβλεπα πρίν πάνε για ύπνο στα κρεβάτια τους αλλά για παιδιά που τα διάβαζα για το σχολείο και για το φροντιστήριο.  Για παιδιά που τους μάθαινα και ήμουν δίπλα τους, στα πάντα! Εγώ στο θέατρο, εγώ για μπάνιο τα καλοκαίρι, εγώ τη βόλτα τους.

Και τί δεν δοκίμασα για να τα βλέπω. Πήγα μια μέρα στο σχολείο να δω τη μικρή και η μικρή δεν ήθελε να με δεί. Τόσο πολύ τα είχε στρέψει εναντίον μου. Και όλα αυτά, επειδή της ζήτησα διαζύγιο γιατί δεν άντεχα να ζω άλλο μαζί της. Στη πορεία έμαθα ότι αυτό λέγεται “γονεϊκή αποξένωση”. Ζήτησα βοήθεια ακόμα και από τη γονεϊκή ισότητα αλλά τζίφος και από εκεί. Στο κομμάτι των παιδιών δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και το μόνο που μπορούσαν να μου προσφέρουν ήταν ψυχολογική στήριξη. Εμένα όμως δεν μου έλειπε αυτό αλλά τα παιδιά μου. Έχω φίλους, συγγενείς και ανθρώπους που με αγαπάνε και με στηρίζουν έτσι κι αλλιώς.

Με τούτα και μ΄εκείνα έχω σχεδόν 17 μήνες να δω τα παιδιά μου, τους τελευταίους 4 σταμάτησα να δίνω και διατροφή ή καλύτερα δεν άντεξα άλλο τη κοροϊδία του στύλ “και θα πληρώνεις και παιδιά δεν θα βλέπεις ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ”. Και κλείνω εδώ λέγοντας ότι ούτε το διαζύγιο συμφώνησε να δώσει συναινετικό έτσι για να με βάζει να πληρώνω, οπότε θα βγεί στα 2 χρόνια διάστασης με δικαστήριο. Ναι το διαζύγιο ήταν επιλογή μου, όχι όμως να μην βλέπω τα παιδιά μου. Αυτό μου το ΕΠΕΒΑΛΛΑΝ!

Σπύρος

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!