“Καμία δεν πεθαίνει από καρκίνο του μαστού!” μου είπε ο πρώην άντρας μου. Έδωσα τη μάχη μου για το παιδί μου!

Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω περάσει ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια περίπου, οταν η κόρη μου ήταν 3,5 ετών και σε μια εξέταση ρουτίνας ανακαλύπτω ότι έχω ένα όγκο στο στήθος.. Εχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.. Μπήκα σε μια εβδομαδα στο χειρουργειο και σε 15 μέρες σε ένα δευτερο..

Μετά ξεκίνησε ολη η επιπονη σειρά: χημειοθεραπειες, ακτινοβολιες, Herseptin για ενα ολοκληρο χρόνο καθε 21 μέρες!! εξετάσεις συνέχεια μιας και δεν είχα κλείσει τα 40 οταν συνέβει και η ψυχολογία μου στο ναδίρ καθώς ο άνδρας μου αποφάσισε οτι αυτο που περνούσα δεν ηταν τοσο σοβαρο (καμμια δεν πεθαίνει απο καρκίνο μαστού! μου είπε..) ωστε να μεινει διπλα μου, ηρθε μόνο στο πρώτο χειρουργειο και αυτο ηταν.

Χωρισα μαζί του πριν το δευτερο. Ηταν τοσο δύσκολα για την μικρη, δεν μπορουσε να καταλαβει, γιατι λειπει ο μπαμπας? Γιατι η μαμα δεν εχει μαλλια? (Γιατι μαμα εισαι συνεχεια ξαπλωμενη? μου ελεγε..). Στην αρχή ήμουν σίγουρη οτι δεν θα τα καταφέρω, ενιωθα οτι είμουν ανεπαρκης για αυτον και για το παιδι μου, οτι εφταιγα εγω για αυτο που συνεβη, γιατι συνεβη σε μενα? δεν ημουν ουτε 40 ετών.!

Mετά ομως οταν συνειδητοποιησα οτι αν φύγω ποιος θα την μεγαλώσει? Ποιος θα κάνει κάνει ολες τις πρωτιες της κόρης μου? Ποιον θα εχει να της πάρει το πρώτο της σουτιέν? Ποιος θα της πάρει τις πρώτες σερβιέτες? Ποιος θα είναι δίπλα της στην πρώτη ερωτικη απογοητευση?  Ποιος στις σχολικες εξετάσεις της? Ποιος άλλος από την μαμα?? Και ετσι εσφιξα τα δόντια, εδωσα την μάχη μου και να’ μαι!

Εκλαψα, εκλαψα πολύ, ομως οσο εβλεπα την μικρη να προσπαθεί να αντιμετωπίσει ολη αυτη την κατασταση παλικαρίσια και εγώ παλικάρι διπλα της στεκόμουν, λίγο καραγκιόζης λίγο από ολα, ομως εδω..

Αριστέα

*Η παραπάνω ιστορία έχει αναρτηθεί από μέλος του φόρουμ μας, στο Social.singleparent.gr 
Μπορείς να γίνεις κι εσύ μέλος, να μιλήσεις με άλλους μονογονείς και όχι μόνο και να μοιραστείτε κοινά βιώματα και εμπειρίες, κάνοντας εγγραφή εδώ