Ήξερα πως έπρεπε να προστατέψω τα παιδιά μου από εμένα!

Πέρασα πολλές βραδιές άυπνη, προσπαθώντας να ισορροπήσω το μέσα μου. Ψάχνοντας απαντήσεις, συζητώντας με τον εαυτό μου. Και κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα: Τελικά ΟΛΑ είναι ανθρώπινα.

Με λένε ας πούμε Αφροδίτη και είμαι 37 χρονών. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της Αθήνας, σε μια οικογένεια που όμως ποτέ δεν την αισθάνθηκα έτσι. Οι γονείς μου ήταν ένα ζευγάρι που παντρεύτηκε από πείσμα, αλλά κακό πείσμα. Δεν ένιωσα ποτέ την αγάπη από αυτούς τους ανθρώπους. Ή τουλάχιστον δεν τη θυμάμαι.

Στα 6 μου χρόνια γεννήθηκε η αδερφή μου. Με προβλήματα που άρχισαν να φαίνονται μεγαλώνοντας. Τότε ήταν που χάσαμε όλοι τη μπάλα, που λέμε. Η μαμά μου, πήρε όλο το βάρος της ανατροφής της αδερφής μου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν το άντεχε όμως και έπρεπε να το μοιραστεί κατηγορώντας εμένα για τη “μοίρα” της. Έτσι έχτισε άθελά της θέλω να πιστεύω, ένα τοίχο που χώρισε την οικογένειά μας σε δύο στρατόπεδα: Εκείνη και η αδερφή μου το ένα, ο μπαμπάς μου κι εγώ το άλλο.

Η αδερφή μου διαγνώστηκε με διανοητική καθυστέρηση και κατά τη μητέρα μου, αυτό οφείλονταν στη κακή εγκυμοσύνη της. Εγώ όμως, πού έφταιγα; Ένα παιδί 6 χρονών, που μπορεί να έφταιγα; Δεν έτρωγα το φαγητό μου τόσο γρήγορα όσο οι υπόλοιποι και ήμουν η αιτία να νευριάζει ο πατέρας μου και να με χτυπάει.

Με τα χρόνια μπήκε στη καθημερινότητά μας και το αλκοόλ. Όλοι σε αυτό το σπίτι, έψαχναν μία διέξοδο: Ο μπαμπάς στο ποτό, εγώ στη φυγή (ήθελα να φεύγω από το σπίτι), η μαμά μου ξεσπώντας σε εμένα. Τα λόγια της ακόμα με στοιχειώνουν τις νύχτες. Έμοιαζα στον μπαμπά μου εμφανισιακά όμως αυτό χειροτέρευε τη θέση μου στα μάτια της μητέρας μου. Μεγάλωσα με τόσο μίσος για τον πατέρα μου, που έλεγα πως αν τον έβλεπα χτυπημένο θα του έδινα άλλη μια να τον αποτελειώσω. Τότε…

Έψαχνα συνέχεια τρόπο διαφυγής. Παντρεύτηκα στα 22 μου με τον -σήμερα πρώην-άντρα μου και μετακόμισα στην επαρχία. Ερωτεύτηκα τον δυναμισμό του και την αίσθηση ασφάλειας που μου έδινε αρχικά, πρίν συνειδητοποιήσω ότι έμοιαζε πολύ με τον πατέρα μου. Το αλκοόλ μπήκε ξανά στη καθημερινότητά μας. Τρόμαξα. Όχι για μένα που μπορούσα εκ πείρας, να χειριστώ έναν αλκοολικό, αλλά για το γιο μου. Και γιατί δεν ήθελα να δεχτώ ότι κι εγώ απέτυχα όπως απέτυχε η μαμά μου. Ήθελα να το παλέψω το θεριό. Έκανα και δεύτερο παιδί αλλά τα θεριά, αποδείχτηκαν περισσότερα από ένα. Το μεγαλύτερο ήταν ο εαυτός μου. Μετά από προσπάθεια πολλών χρόνων, ο πρώην άντρας μου έφυγε από το σπίτι με τη δικαιολογία ότι δεν με άντεχε. Πίστευε για πολύ καιρό ότι είχα παράλληλες σχέσεις και δεν θα είχα πρόβλημα να απολογηθώ αν ίσχυε αλλά δεν ίσχυε. Αυτή ήταν η εξήγηση που είχε δώσει εκείνος, όταν εγώ αποφάσισα ότι δεν μπορώ να καταπίνω τίποτα και από κανέναν. Όταν είχα απλά παραιτηθεί…

Τα παιδιά έμειναν μαζί μου μετά το χωρισμό. Πέρασαν πολύ όμορφες και πολύ άσχημες μέρες μαζί μου. Δεν είχα μάθει να παίζω το ρόλο της μαμάς σωστά. Ακολούθησαν καυγάδες για το παραμικρό, κυρίως για το μεγάλο μου γιο, τιμωρίες και ξύλο. Ένα έργο που είχα δει ως παιδί. Η διαπίστωσή μου ότι δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τα δικά μου γονεϊκά πρότυπα ενώ λάτρευα τα παιδιά  μου, με συνέτριψε τόσο που έπαθα βαθιά κατάθλιψη. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα πως έπρεπε να προστατέψω τα παιδιά μου από εμένα, όσο ήταν καιρός.

Ζήτησα από το μπαμπά τους να τα κρατήσει μέχρι να μπορέσω να ορθοποδήσω ψυχολογικά. Για μένα τη δεδομένη στιγμή, αυτό ήταν το σωστό. Θυμάμαι την ώρα που έφευγαν και ο μικρός φώναξε “Βρε μαμά εγώ τί φταίω;”. Η καρδιά μου σκιζόταν αλλά η συνείδησή μου, έλεγε ότι τα παιδιά πρέπει να είναι μαζί ό,τι και αν γίνει. Έβλεπα εν τω μεταξύ ότι ο πρώην σύζυγος έκανε πολύ σοβαρές προσπάθειες με το θέμα του αλκοόλ και είχε τη στήριξη της οικογένειάς του. Είχα καθημερινή επαφή με τα παιδιά και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο γιατί βρήκα μια υπέροχη επιστήμονα αλλά κυρίως ΑΝΘΡΩΠΟ που με πολύ υπομονή και πολλές φορές αφιλοκερδώς, με βοήθησε να βάλω τον εαυτό μου, στη θέση που μου αναλογούσε.

Στο διάστημα αυτό, μεσολάβησαν πολλά άσχημα περιστατικά μεταξύ εμένα και του πρώην συζύγου στη προσπάθειά μας να κυριαρχήσουμε ο ένας ή ο άλλος στη καρδιά των παιδιών μας. Πόσο λάθος! Καθώς με βοηθούσε η ψυχοθεραπεία, γινόταν και πιο έντονη η επιθυμία μου να΄μαι πάλι μια κανονική μαμά, με τα παιδιά μου στο σπίτι. Και ήταν άλλο ένα κομμάτι που με “παίδεψε” να αποδεχτώ. Δεν γινόταν αυτό. Κάποια πράγματα μου είχε πεί η γιατρός, είναι καλύτερα να μην τα πειράξεις πλέον…

Πρίν 2 χρόνια λόγω ανεργίας, γύρισα στη βάση μου. Το να μην βλέπω τα παιδιά καθημερινά ήταν ένας δεύτερος θάνατος. Αλλά δεν είχα επιλογές. Δύσκολη περίοδος για όλους πάλι. Η ψυχολόγος, μου έλεγε συχνά πως δεν μπορεί ένα δέντρο να ανθίζει έστω και λίγο αν δεν έχει επαφή με τις ρίζες του. Κι εγώ ήθελα τόσο να ανθίσω. Δεν με αφορούσε η σχέση των γονιών μου, αλλά ήθελα να φτιάξω στο βαθμό που άντεχα, τη σχέση μου με τον καθένα τους. Έμαθα να βάζω όρια. Αν τους συγχώρησα; Μα φυσικά. Άλλωστε “συγχωρώ” δεν σημαίνει ξεχνώ. Σημαίνει θυμάμαι χωρίς πόνο! Σιγά σιγά έγινε κι αυτό. Τώρα έχω μια μαμά και ένα μπαμπά, όχι γονείς.

Τα παιδιά μου γνωρίζουν για μένα, όσα μπορούν να καταλάβουν. Ξέρουν ότι τα λατρεύω και τους το λέω με κάθε τρόπο. Φυσικά τους λείπω και μου λείπουν. Ναι θα έχουν κενά. Αλλά όταν φτάσουν σε μια ηλικία που να μπορούν να κατανοήσουν, θα μιλήσουμε γι΄αυτά που μας χώρισαν. Τα παιδιά πηγαινοέρχονται συχνά στην Αθήνα και με γεμίζει τόση χαρά κάθε φορά που βλέπω στα μάτια τους ότι με “αναγνωρίζουν” σαν μαμά τους κι ας είμαστε χωριστά και μακριά. Ο μεγάλος μου γιος, πρόσφατα μου μίλησε άσχημα (εφηβεία γαρ) και περίμενε ότι θα φωνάξω, θα τον τιμωρήσω ή θα τον χτυπήσω όπως παλιά. Με είδε μόνο στενοχωρημένη, ήρθε κοντά, με αγκάλιασε και μου είπε “Μαμά έχεις αλλάξει”. Χθες συζητούσαμε τί θα κάνει στο Γυμνάσιο “Μαμά σκέφτομαι να μετακομίσω στην Αθήνα μαζί σου γιατί εκεί έχει ΕΠΑΛ που θέλω”. Η σχέση μου με τον μπαμπά τους, ολοένα και βελτιώνεται και η επικοινωνία μας γίνεται πλέον χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Κερδίζουμε μάχες μαζί και χώρια.

Όταν παντρευόμουν, δεν φανταζόμουν ποτέ πώς θα είναι το σήμερα. Όμως όλα είναι ανθρώπινα. Και συχνά, μου έρχεται μια παροιμία που μου έλεγε ο μπαμπάς μου “Μη κρίνεις και κατακριθείς και μη γελάς και πάθεις”.

Αφροδίτη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.