Η ομοφυλόφιλη σύντροφός μου υιοθέτησε το γιο μου και μου τον έκλεψε!

Η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, ήταν όταν στάθηκα απέναντι στη μελλοντική μου σύζυγο τον Μάϊο του 2014. Ήταν μια ευλογημένη μέρα, που θα ένωνε την συνεργασία μας, με ένα αισιόδοξο όραμα για το υπόλοιπο της ζωής μας. Και ενώ υπήρχαν κοινωνικές αντιδράσεις εμείς συνεχίσαμε. Εξάλλου ο γάμος ανάμεσα σε δύο γυναίκες, δεν ήταν ακόμα κοινωνικά αποδεκτός.

Η Μαρία ήταν τα πάντα για εμένα. Ήθελα να της δώσω όλο τον κόσμο. Είναι ειρωνικό που λίγο καιρό αργότερα, έπαιρνε μακριά μου, ότι πολυτιμότερο είχα στον κόσμο: Τον γιό μου.

Και οι δυό μας θέλαμε παιδιά. Όταν αρχίσαμε να συζητάμε για να αποκτήσουμε παιδί, ο γάμος μας ήταν ήδη προβληματικός. Εάν το έβλεπες από μέσα, οι πιθανότητες της αποτυχίας ήταν ξεκάθαρες. Ο γάμος μας ποτέ δεν θα μπορούσε να πετύχει. Παρόλα αυτά, η αγάπη μου για την Μαρία και η επιθυμία μου να γίνω μητέρα, ήταν ότι χρειαζόμουν για να συνεχίσω.

Τότε γέμισα με ελπίδες και σχέδια. Η Μαρία και εγώ αποφασίσαμε να γεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ μας, με το να μιλήσουμε σε κάποιον ειδικό. Η ειλικρινή προσπάθεια που κάναμε για να σώσουμε το γάμο μας επούλωσε προσωρινά τις συναισθηματικές μας πληγές,  αλλά δεν μπορούσε με τίποτα να ενώσει τα τελείως διαφορετικά θέλω, που είχε η καθεμία για το μέλλον της. Πάντα ήθελα να γίνω μητέρα, ακόμα και όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία και βρισκόμουν πάνω στην τρέλα μου. Η Μαρία όμως δεν ένιωθε το ίδιο. Ξεπεράσαμε όμως τα προβλήματα, και κατά κάποιο τρόπο μείναμε μαζί. Ξεκινήσαμε με αθώα βήματα να κάνουμε οικογένεια, και τότε ένιωσα ότι θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε.

Η ζεστασιά και η αισιοδοξία που έφερνε και μόνο η σκέψη του μωρού, μας κράτησε μαζί. Αποφασίσαμε λοιπόν ότι η Μαρία θα κυοφορούσε το μωρό. Έπειτα όμως από δύο ανεπιτυχής προσπάθειες, αποφάσισα να το κάνω εγώ.

Η δεύτερη προσπάθεια πέτυχε. Ήμουν έγκυος και πιο ευτυχισμένη από ποτέ! Η σκέψη ότι θα γίνουμε μαμάδες μας είχε συνεπάρει, και εννέα μήνες αργότερα γέννησα τον γιό μας, τον Πέτρο.

Αμέσως όμως αποκτήσαμε ένα πολύ μεγάλο οικονομικό φορτίο. Η Μαρία πάντα είχε προβλήματα με τις δουλειές της, οπότε αναγκάστηκα να σταματήσω να θηλάζω μετά από δύο μήνες, και να γυρίσω στη δουλειά.  Εκείνη έδειξε να χαίρεται με αυτό, γιατί θα μπορούσε να μένει με το παιδί στο σπίτι. Ήταν αρκετά καλή μαζί του και μία από εμάς έπρεπε να εργαστεί για να πληρώσει τα καθημερινά μας έξοδα, οπότε υποστήριξα την επιλογή της να μείνει σπίτι, και να δουλέψω εγώ, ώστε να μας συντηρήσω.

Μετά από λίγο καιρό ο γιός μας διαγνώστηκε ελκώδη κολίτιδα μια χρόνια ασθένεια, η οποία χρειαζόταν καθημερινή αγωγή, ώστε να μην έχει αιμορραγίες. Οποιοσδήποτε έχει αντιμετωπίσει κάποιον με χρόνια ασθένεια μπορεί να καταλάβει το καθημερινό άγχος της αγωγής. Παρόλο που η ασφάλεια μου κάλυπτε αρκετά έξοδα, ήταν αρκετά δύσκολο για όλους μας.

Κάθε σχέση αλλάζει όταν κάνεις ένα παιδί. Η προσοχή σου είναι όλη πάνω στο παιδί σου, με αποτέλεσμα να προσέχεις ελάχιστα τις κινήσεις του συντρόφου σου. Μου πήρε ένα χρόνο και λίγο παραπάνω, για να καταλάβω ότι η Μαρία είχε φύγει από το γάμο μας.

Η σεξουαλική μας ζωή ήταν ανύπαρκτη, κάναμε σεξ σχεδόν δύο φορές το χρόνο. Ξαπλώναμε μαζί, αλλά ένιωθα μόνη μου. Δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι. Θα έκανα το καλύτερο για το παιδί μου, και δεν θα έκανα το παραμικρό για να δυσκολέψω την ζωή του, εκείνη όμως και εγώ είχαμε φτάσει σε ένα τέλμα. Οπότε χωρίσαμε.

Από όταν γεννήθηκε ο Πέτρος, δεν τέθηκε ζήτημα σχετικά με το ποιός είναι ο γονιός του. Εκείνη και εγώ καλύπταμε όλες τις ανάγκες του, με τη διαφορά ότι εγώ ήμουν η βιολογική του μητέρα και εκείνη με όλες τις ευθύνες τις κηδεμονίας. Η Μαρία όμως αποφάσισε να τον υιοθετήσει επίσημα.

Εκείνη τη στιγμή δεν μου φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο. Το ήθελε, αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, οπότε συμφώνησα. Όταν ο Πέτρος έγινε τριών ετών, η Μαρία έγινε και επίσημα η θετή του μητέρα.

Έπειτα από πέντε χρόνια, τα πράγματα μεταξύ μας δεν βελτιώθηκαν. Εκείνη και εγώ μοιραζόμασταν τα έξοδα για το παιδί, αλλά και πάλι εγώ πλήρωνα σχεδόν τα πάντα. Έκανα αρκετά χειρουργεία στην σπονδυλική μου στήλη, πέντε συνολικά, και παρόλα αυτά δούλευα ασταμάτητα  ενώ εκείνη ελάχιστα.

Τότε ήρθε ο Ιούνιος του 2016. Με δυσκολία τα κατάφερα όταν μου παρέδωσαν τα χαρτιά του δικηγόρου της Μαρίας. Η Μαρία ζητούσε την πλήρη κηδεμονία του Πέτρου, με δικαιολογία τον χρόνο που έχει περάσει μαζί του και την απουσία μου σαν μητέρα ( να σας θυμίσω ότι η απουσία μου, ήταν λόγω δουλειάς καθώς έπρεπε να τους συντηρήσω και τους δύο) .

Σοκαρίστηκα. Δεν πίστευα αυτά που διάβαζα. Γιατί να μου το κάνει αυτό; Γιατί τώρα; Είχε κληρονομήσει κάποια χρήματα και προσέλαβε δικηγόρο. Οπότε αντί να επενδύσει αυτά τα χρήματα για το καλό του παιδιού μας, αποφάσισε να τα επενδύσει σε μια δικαστική διαμάχη ώστε να μου πάρει το παιδί μου, και να μπορώ να το βλέπω 4 μέρες κάθε μήνα, και πέντε ώρες κάθε Τρίτη.

Το αίσθημα που ένιωσα ήταν σαν να κολυμπάω σε σκοτεινά νερά, ευάλωτη μπροστά σε απειλές, ένα αίσθημα που μου προκαλούσε δύσπνοια. Αν και δεν μπορούσα να προβλέψω το αποτέλεσμα των απειλών της, με το να χάσω τον γιό μου θα ήταν σαν να υπέκυπτα σε αυτές.

Το επόμενο αίσθημα ήταν αυτό της προδοσίας. Στην τελική της επέτρεψα να τον υιοθετήσει. Ήμουν εγώ αυτή, που επισφράγισα την σχέση τους, άσχετα αν είχαμε χωρίσει.

Τότε ξεκίνησε η μάχη της ζωής μου. Είχα συγκλονιστεί με την πιθανότητα να χάσω την κηδεμονία του παιδιού μου, και γνώριζα ότι δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξω οικονομικά το κόστος των δικαστηρίων. Η ιδέα ότι κινδύνευα να χάσω τον γιό μου επειδή δεν είχα τα χρήματα για το δικαστήριο, με αρρώσταινε. Πως μπορεί μια κοινωνία να παρακάμπτει την βιολογική μητέρα, και να βγάζει ένα παιδί σε πλειστηριασμό; Πως γίνεται να υπάρχει αυτή η επιλογή; Ένα παιδί αξίζει και τους δύο γονείς του. Μερικά πράγματα δεν είναι για πούλημα.

Όταν η σχέση μου με τη Μαρία τελείωσε, συνέχισα να ζώ με τον τρόπο που είχα επιλέξει. Εκείνη λοιπόν ξεκίνησε να βγαίνει με άντρες. Γνώρισε κάποιον με τον οποίο έκαναν μια σοβαρή σχέση και πλέον ζούν μαζί – ο ίδιος άντρας ήταν αυτός που μπήκε στο δικαστήριο και συστήθηκε σαν “ο άντρας του σπιτιού”, υπεύθυνος για όλες τις οικονομικές τους ανάγκες. Η Μαρία έμενε ακόμα σπίτι με το παιδί, και εγώ ήμουν η εργαζόμενη λεσβία, η οποία ζεί με άλλες γυναίκες στο σπίτι που έρχεται το παιδί.

Έκανα αίτηση για πιστωτική κάρτα ώστε να μπορέσω να πληρώσω έναν δικηγόρο. Ήταν μια δύσκολη αλλά σωστή απόφαση, ίσως και η μόνη που είχα εκείνη τη στιγμή. Ακόμα όμως και με την βοήθεια του δικηγόρου, και το αυξημένο όριο  στην πιστωτική μου κάρτα, οι οιωνοί δεν ήταν υπέρ μου.

Ένα πρωινό του Νοέμβρη, έκατσα δίπλα στο δικηγόρο μου, μέσα σε ένα δωμάτιο με ξύλινους τοίχους. Ο δικηγόρος μου ζήτησε να διαβαστεί η απόφαση, και να παρουσιαστεί η υπόθεση μου στο δικαστήριο. Μου επέτρεψαν να κάνω ένσταση για την κηδεμονία του παιδιού, την οποία όμως και απέρριψαν. Ο δικαστής δεν έδειξε καμία εύνοια. Η σχέση στην οποία είχα αφιερώσει όλη μου την ζωή, δεν είχε καμία σημασία για εκείνους, και μου στέρησαν την αξιοπρέπεια μου.

Δεν υπήρξε καμία παύση, όταν μπήκε ο εισαγγελέας. Είχα βυθιστεί μέσα σε ένα ξύλινο, ψυχρό δωμάτιο δικαστηρίου. Ένιωθα συντετριμμένη, και η θλίψη μου με είχε καταβάλει: Η γυναίκα που της επέτρεψα να υιοθετήσει το παιδί μου, χρησιμοποιούσε τον νόμο για να τον απαγάγει από εμένα.

Έχασα λοιπόν αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία για εμένα, μου στέρησαν να είμαι κομμάτι της καθημερινότητας του παιδιού μου.

Έχασα τον ύπνο του, τα παιχνίδια του, τις στιγμές που παίζαμε. Μου στέρησαν την δυνατότητα να τον πάω σχολείο, και να τον αποχαιρετήσω με ένα φιλί. Έχασα το υπέροχο γέλιο του, που γέμιζε το σπίτι, το πρόσωπο του όταν μου έλεγε ” Μαμά, σ΄αγαπώ!”

Στο δικαστήριο είπαν στο γιό μου ότι δεν ήμουν τόσο σημαντική όσο η Μαρία, και ο χειρότερος μου φόβος είναι ότι θα ξεκινήσει να το πιστεύει, αν και του είπα πως στη ζωή μου είναι ο άνθρωπος που αγαπώ περισσότερο από όλους.

Η θλίψη μου είναι τεράστια. Όλοι θέλουμε να έχουμε μια σειρά στη ζωή μας και στο σπίτι μας, αλλά στη δική μου περίπτωση το σπίτι έχει διαλυθεί. Η μάχη μου θα συνεχιστεί, μέχρι το νομικό σύστημα να αναγνωρίσει την αξία της οικογένειας μου. Ένα παιδί αξίζει και τους δύο του γονείς.

Η αγάπη δεν είναι για πούλημα, δεν είναι εκδίκηση. Η αγάπη θα με κάνει να πολεμήσω, μέχρι το αγόρι μου να γυρίσει σπίτι. Σκοπεύω να ασκήσω έφεση σε κάθε απόφαση, με απώτερο σκοπό να μπορεί αυτό το παιδί να περνάει τον ίδιο χρόνο και με τις δύο μαμάδες του.

Πηγή : http://www.yourtango.com/