Η φυγή του πατέρα μου ήταν η χειρότερη προδοσία της ζωής μου. Λυπάμαι μπαμπά!

Το 1985, η αδελφή μου αποφοίτησε από το Λύκειο. Ως δώρο αποφοίτησης, η μητέρα μου την πήγε ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας μου τότε, βρήκε ευκαιρία και έφερε τη φίλη του, μάζεψαν τα πράγματα του και έφυγαν. Ήμουν 12 ετών.

Η κραυγαλέα λεπτομέρεια, ότι θα ήμουν μόνη στο σπίτι για πέντε μέρες, μέχρι η μητέρα και η αδελφή μου να επιστρέψουν – με κάποιο τρόπο του ξέφυγε. Και λέω πάλι, ήμουν μόνο 12. Δεν υπήρχε κανείς στο σπίτι, όταν έφυγε. Φυσικά, σε αυτή την ηλικία  δεν μπορούσα να καταλάβω τη πολυπλοκότητα των σχέσεων και του γάμου και σκέφτηκα ότι αυτό που έγινε, ήταν δικό μου λάθος. Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν γι ‘αυτό μέχρι τα 20 μου, όταν τελικά το εμπιστεύτηκα στην αδερφή μου.

Μπορεί κάποιος να πει, πως έχει θέματα  εγκατάλειψης; Ναι,εγώ.

Η αδελφή μου έζησε την οργή του πατέρα μου, όταν ζούσε μαζί μας. Ήταν έφηβη, ήταν αυστηρός. Δεν έζησα τίποτα από αυτά. Ήμουν πολύ μικρή για να προκαλέσω πραγματικά προβλήματα. Με τον πατέρα μου, ήμασταν φίλοι. Παίζαμε  βιντεοπαιχνίδια. Κάναμε αστεία. Μαγειρεύαμε μαζί. Ήταν όλα τέλεια. Μέχρι που έφυγε. Γεγονός που το κατέστησε πολύ πιο δύσκολο για μένα να το χωνέψω.

Η φυγή του πατέρα μου ήταν η πρώτη, μεγαλύτερη και χειρότερη προδοσία της ζωής μου. Και, όσο δεν θέλω να το παραδεχτώ,  ποτέ δεν το ξεπέρασα. Και σίγουρα δεν τον συγχώρησα ποτέ για αυτό. Άρχισα να μισώ τον πατέρα μου. Καλλιεργούσα αυτό το μίσος για δεκαετίες.  Όταν τελικά πέθανε, το 2008, η ιστορία που πίστευα γι ‘αυτόν τον άνθρωπο ήταν τόσο κολλημένη στο μυαλό μου, που μετά βίας έριξα ένα δάκρυ, όταν τον είδα στο νεκροκρέβατό του.

Έτσι είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Μπορείτε να φτιάξετε τη δική σας ιστορία, και ότι πιστεύετε πως  είναι αληθινό γίνεται πραγματικά αλήθεια ,είτε υπάρχει είτε όχι ένας κόκκος αλήθειας σε αυτή. Ο πατέρας μου δεν ήταν το τέρας που τον είχα κάνει να μοιάζει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ένα ανθρώπινο ον με ατέλειες. Εύχομαι μόνο να το είχα συνειδητοποιήσει λίγο νωρίτερα.

Ο πατέρας μου έκανε λάθη, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν έκανε καλά τη δουλειά του.Δεν ζήτησε συγνώμη για  τα λάθη του, και είμαι αρκετά βέβαιη ότι όταν με κοίταζε, του θύμιζα πολλά από αυτά.

Την ημέρα της κηδείας του, τον είδα  άψυχο σε αυτό το φέρετρο. Πλησίασα και άγγιξα το πρόσωπό του. Ένιωσα σαν να ήταν κεραμικός. Ήταν τόσο μικρός, τόσο πράος, τίποτα δεν θύμιζε τον εκφοβιστικό χαρακτήρα που ήξερα. Σκέφτηκα την τελευταία φορά που απέφυγα μια από τις κλήσεις του. Ήταν Παρασκευή βράδυ, δούλευα σε ένα μπαρ. Υπήρχε μια ηρεμία στην δουλειά. Σίγουρα θα μπορούσα να απαντήσω και να μιλήσω μαζί του για ένα λεπτό. Αλλά δεν το έκανα. Θυμάμαι σκέψεις όπως “Αχ, ο μπαμπάς μου!”. Δεν ήξερα ότι την αμέσως επόμενη μέρα από εκείνο το τηλεφώνημα που απέφυγα, θα πάθαινε εγκεφαλικό  κι ότι αυτό θα τον καθιστούσε ανίκανο να συντάξει έστω και μια  λέξη. Δεν ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που θα ήμουν σε θέση να ακούσω τη φωνή του πατέρα μου! Δεν ήξερα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πρέπει πάντα να κάνουμε το καλύτερο μας, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί. Εγώ δεν έκανα το καλύτερό μου εκείνη την ημέρα. Δυστυχώς, αυτό θα με ακολουθεί μέχρι την ημέρα που θα πεθάνω.

Η τύχη παίζει παράξενα παιχνίδια, έτσι γέννησα τον “κλώνο” του πατέρα μου. Ο γιος μου έχει τον ίδιο τόνο δέρματος, τα ίδια μαλλιά και το ίδιο μέτωπο με αυλάκια. Με τα μακριά πόδια του, και την κοιλιά του μωρού, έχει  τη στάση του πατέρα μου. Μερικές φορές, βλέπω να χαμογελά εκείνος στο πρόσωπο του. Φαντάζομαι τον πατέρα μου, να στέκεται από πάνω μου, με αποτέλεσμα ο γιος μου να γελάει με τον τρόπο που μόνο εκείνος μπορούσε. Φαντάζομαι τον γιο μου να κάνει αστεία, με τον τρόπο που έκανα εγώ όταν ήμουν παιδί.

Όταν ένας γονέας μας προδίδει κατά κάποιο τρόπο, μερικές φορές ο θυμός είναι το μόνο που έχουμε να διατηρήσουμε. Και δεν υπάρχει τίποτα λάθος με αυτό. Κανείς δεν μπορεί να σας πει πώς να φερθείτε σε μια κατάσταση τόσο προσωπική.

Τώρα που θα ήταν τα 82α γενέθλιά σου, θα ήθελα να σου πω “Λυπάμαι, μπαμπά!”. Λυπάμαι που είμαι άνθρωπος. Λυπάμαι που το ίδιο ήσουν και εσύ. Λυπάμαι που δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό, ενώ ήσουν ακόμα ζωντανός.

Πηγή: http://www.scarymommy.com/