Γράμμα στην πρώην αγάπη μου: Δεν θέλω να χωρίσουμε μα δεν θα στο πω…

Έρχεσαι και φεύγεις. Λες δεν θέλεις να είμαστε μαζί. Κι εγώ το ίδιο λέω. Η λογική μας έδειξε πως εμείς οι δυο μπορούμε να είμαστε γονείς μα δεν μπορούμε να είμαστε ζευγάρι. Γιατί όσο ήμασταν υπήρχαν μόνο βρισιές, εντάσεις, καυγάδες, φωνές. Αλλά σ΄αγαπώ και ντρέπομαι να σου πω πως βαθιά μέσα μου πονάω που μας βλέπω έτσι.

Ίσως να μου ήταν πιο εύκολο αν έπαιζες χαρτιά, αν είχες ερωμένη, αν με χτυπούσες. Θα έμπαινε μπροστά η επιβίωσή μου και δεν θα το σκεφτόμουν καν, πιθανόν να μην ένιωθα τίποτα για σένα. Τι κάνεις όμως όταν το πρόβλημα είναι η ασυμφωνία χαρακτήρων; Ο ψυχολογικός πόλεμος που πιστεύεις πως διορθώνεται και ίσως με ένα σύμβουλο γάμου και λίγη θέληση, είναι κάτι που αλλάζει; Τι γίνεται όταν το ρούχο που φορούσες επί 13 χρόνια έχει απλά ανοίξει  λίγο στη ραφή αλλά θέλεις να το σκίσεις ολοσχερώς και να το καταστρέψεις γιατί πιστεύεις πως έτσι θα είσαι πιο γυμνός, πιο πολύ ο εαυτός σου; Γιατί πονάει η απόφαση να είσαι ο εαυτός σου;

Έρχεσαι και φεύγεις. Φέρνεις φαγητό, κάνεις δουλειές, μιλάμε για τα διαδικαστικά. Πόσο θα μας κοστίσει το διαζύγιο, που θα μείνει ο κάθε ένας, τι θα γίνει με το παιδί. Κάνουμε και λίγο χιούμορ μερικές φορές. Δεν σου ζήτησα συγγνώμη  για το λάθος μου, όχι από εγωϊσμό, αλλά γιατί πιστεύω πως αυτό που εγώ έκανα μια φορά εσύ μου το κάνεις χρόνια τώρα, συνέχεια, κάθε μέρα και το μόνο που άκουγα ήταν πόσο δίκιο είχες και πόσο το άξιζα. Γιατί να σου ζητήσω μια συγγνώμη που δεν έδωσες ποτέ όταν με έβριζες και με μείωνες συνέχεια, τότε που σε παρακαλούσα να κάνουμε μαζί τα αυτονόητα; Θα΄ταν σαν να ζητάω συγγνώμη απ’ τον ληστή που μπήκε σπίτι μου να κλέψει, επειδή τον χτύπησα για να υπεραπιστώ τον εαυτό μου.

Και τώρα είμαστε εδώ. Ξένοι. Λες πως πάγωσες μέσα σου και εγώ θέλω να πατήσω ένα κουμπί να τα αλλάξω όλα. Να γυρίσω πίσω όχι στην εποχή που παντρευτήκαμε και κάναμε οικογένεια αλλά στην εποχή που σε γνώρισα. Στην εποχή που και πάλι τότε με έβριζες και με υποτιμούσες. Αν ήξερα θα προσπερνούσα. Αλλά τότε βλέπεις σ’ αγαπούσα και πίστευα πως έτσι ήσουν σαν άνθρωπος και αν ήθελα να είμαστε μαζί, έπρεπε να το αποδεχτώ χωρίς φυσικά να γίνεται και το αντίστροφο. Δεν έκατσα να δω σοβαρά το μέλλον μου μαζί σου. Το μόνο που έβλεπα ήταν ένας όμορφος γάμος και μια χαρούμενη οικογένεια που ήρθαν για λίγο κι έφυγαν. Όταν τα πράγματα ήταν καλά ήμασταν καλά. Όταν τα πράγματα γίνονταν δύσκολα, ήμασταν οι χειρότεροι.

Δεν θέλω να χωρίσουμε μα ντρέπομαι να στο πω. Γιατί η λογική μου, λέει πως πρέπει να τελειώνουμε πρίν κλειστούμε στο τρελάδικο. Πρίν το παιδί μας τραυματιστεί ανεπανόρθωτα.  Η καρδιά μου όμως σ’ αγαπάει ακόμα και πονάει όχι για τον χωρισμό αλλά γιατί πιστεύει πως δεν μ αγάπησες ποτέ αληθινά. Όταν αγαπάς αληθινά, κάνεις και λίγο πίσω. Κοιτάς να ικανοποιήσεις και τις ανάγκες του άλλου. Ανοίγεις το στόμα σου και μιλάς χωρίς να κλείνεσαι σε μια τηλεόραση και έναν υπολογιστή. Η αγάπη μας κράτησε ένα χρόνο. Εκείνο τον παραμυθένιο πρώτο χρόνο. Και τελικά τότε ήταν που έπρεπε να φύγω για να τον κρατήσω σαν μια ευχάριστη ανάμνηση χωρίς να φτάσω σε σημείο να σε μισήσω. Σε παντρεύτηκα γιατί ήσουν ο έρωτας της ζωής μου. Σε χωρίζω, γιατί εγώ δεν ήμουν ποτέ, ο έρωτας της δικής σου!

Λιάνα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.