Φεύγω… για χάρη των παιδιών

Με λένε Καίτη και είμαι 45 χρονών, μαμά δύο μικρών κοριτσιών. Τον άντρα μου τον Αντώνη, τον γνώρισα πρίν 10 χρόνια στη δουλειά μου, ήμασταν συνάδελφοι. Εκείνος μόλις είχε χωρίσει από μια μεγάλη σχέση και εγώ είχα μια σχέση που πήγαινε για γάμο. Αλλά δεν πήγε. Από τότε που γνώρισα τον Αντώνη, τον αντιπάθησα τρομερά, δεν ξέρω γιατί με εκνεύριζε. Ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε και όταν γνωριστήκαμε περισσότερο, αρχίσαμε να μαλώνουμε. Κάποια στιγμή ήταν αδύνατο να δουλεύουμε μαζί, αφού είχαμε κόψει και τη καλημέρα. Ένα καλοκαίρι που οι συνάδελφοι είχαν πάρει άδεια, μείναμε στο γραφείο οι δυο μας. Και εκεί αρχίσαν όλα…

Ζήσαμε τον απόλυτο έρωτα. Εγώ χώρισα αμέσως και η είδηση έσκασε σαν βόμβα στην οικογένειά μου. Πέρασαν χρόνια για να μας αποδεχτούν οι γονείς μου, μιας που το παιδί με το οποίο είχα σχέση το αγαπούσαν πολύ και ήθελαν πολύ να παντρευτούμε. Μόλις ο έρωτας και ο ενθουσιασμός άρχισαν να περνάνε, ξεκίνησαν και οι εντάσεις μεταξύ μας. Η σχέση μας ήταν πάντα έντονη, εκεί που κάναμε έρωτα εκεί ήθελε ο ένας να σπάσει το κεφάλι του άλλου. Όμως αγαπιόμασταν, ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Και ήρθε ο γάμος και δυο παιδιά. Δεν σταμάτησα να είμαι ερωτευμένη μαζί του, τον ήθελα και με ήθελε όπως τη πρώτη ημέρα. Όμως μετά τα παιδιά, ο Αντώνης από σύντροφος και σύζυγος, επέλεξε να είναι πατέρας. Μόνο.

Ο Αντώνης, αφοσιώθηκε τελείως στα παιδιά, σχεδόν δεν με άφηνε να κάνω τίποτα με εκείνη ή για εκείνα. Δεν με άφηνε να τους δώσω φάρμακο όταν ήταν άρρωστα γιατί «εγώ δεν ήξερα να το κάνω καλά». Δεν με άφηνε να τα διαβάζω γιατί «εγώ δεν τα διάβαζα σωστά». Σιγά-σιγά με έβγαζε απ΄έξω κι εγώ για να μην μαλώνω για χάρη των παιδιών, το δεχόμουν και αποτραβιόμουν. Άρχισα να χάνω στιγμές από τα παιδιά ΜΟΥ. Δεν ήξερα πότε έχουν γιορτή στο σχολείο γιατί το ήξερε μόνο ο Αντώνης που τα πηγαινοέφερνε και μιλούσε με τους δασκάλους και φρόντιζε να με ενημερώσει τελευταία στιγμή. Δεν ήξερα πώς πήγαιναν στα μαθήματά τους γιατί ο Αντώνης δεν με άφηνε να πάω να ρωτήσω επειδή «εγώ δεν ήξερα να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους». Πήγαινα μόνη μου στα διαλείμματα των παιδιών και ρωτούσα αλλά όταν το έμαθε τυχαία μια φορά, έγινε χαμός. Όσο ο Αντώνης έβγαινε από τη ζωή μου τόσο έβγαινα εγώ από τη ζωή των παιδιών. Έφτασα σε σημείο να μην ασχολούμαι καθόλου μαζί τους και να είμαι όλη μέρα στον υπολογιστή να μιλάω με άλλες μαμάδες και να ζω τη δική μου μητρότητα, μέσα από τη δική τους, όσο ο Αντώνης έπαιζε με τα παιδιά ΜΟΥ.

Σε δυο τρείς φίλες που το είχα πεί, μου έλεγαν «Καλά τρελλάθηκες; Εμείς παρακαλάμε να παίξουν οι άντρες μας με τα παιδιά και παραπονιέσαι εσύ που ο Αντώνης είναι τόσο καλός πατέρας;». Δεν με καταλάβαινε κανείς. Κανείς δεν καταλάβαινε ότι δεν ήθελα να είναι ο Αντώνης κακός πατέρας αλλά ότι ήθελα να είμαι εγώ καλή μητέρα. Και δεν ήμουν, δεν υπήρχα πουθενά. Όλες τις φορές που προσπάθησα να συμμετάσχω στη ζωή των παιδιών, στις δραστηριότητες και στα παιχνίδια τους, πάντα μα πάντα καταλήγαμε να μαλώνουμε με τον πατέρα τους. Έπρεπε να διαλέξω. Ή θα μαλώναμε μπροστά στα παιδιά και θα κατέστρεφα τη ψυχή τους ή θα έκανα πίσω και θα είχαν τη μαμά τους έστω και σαν παρουσία μέσα στο σπίτι. Δεν καταλάβαινα πως και η δεύτερη «επιλογή», τους κατέστρεφε τη ψυχή. Όπως δεν καταλάβαινε και ο Αντώνης πως τα παιδιά είχαν ανάγκη τη μητέρα τους και η μητέρα τους, εκείνα.

Για καλή μου τύχη, ο Αντώνης έπρεπε να φύγει με τη δουλειά του για μία εβδομάδα εκτός Αθηνών. Έδωσε μεγάλη μάχη να μην πάει και αφήσει τα παιδιά πίσω με μένα λες και ήμουν καμιά ξένη, αλλά ήταν απαραίτητο να πάει, δεν του έδωσαν περιθώρια να αρνηθεί. Ήταν η πιο ευτυχισμένη εβδομάδα της ζωής μου. Έκλεισα τον υπολογιστή και πήγαμε παντού. Σε μουσεία, σε παιδικές χαρές, σε λούνα πάρκ, για φαγητό, στο ζωολογικό κήπο, στο θέατρο. Όσο οι μέρες πλησίαζαν στο τέλος τους, τόσο αγχωνόμουν και μελαγχολούσα «Τι έχεις μαμά;» με ρωτούσε η μικρή μου κόρη όταν «χανόμουν» τις φορές που σκεφτόμουν πώς θα επέστρεφα πάλι στη ζωή που δεν ήμουν μαμά. Δεν μπορούσα να γυρίσει ο Αντώνης και να τα δώσω όλα αυτά πίσω. Αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Δύο μέρες πρίν επιστρέψει από το ταξίδι, τα πήρα μαζί μου και έφυγα. Για χάρη των παιδιών.

Τη συνέχεια τη φαντάζεστε. Έπαιρνε τηλέφωνα και απειλούσε, ερχόταν κάτω από το πατρικό μου και κοπάναγε τις πόρτες, ήρθε η Αστυνομία και τον μάζεψε που έσπασε το τζάμι της κρεβατοκάμαρας και παραλίγο να μας κόψουν τα γυαλιά. Έκανε σαν πληγωμένο ζώο. Τα αγαπούσε πολύ τα κορίτσια αλλά αυτό δεν του έδινε το δικαίωμα να τα στερεί από τη μητέρα τους. Ούτε εγώ είχα σκοπό να του τα στερήσω, ήθελα απλά να του δώσω ένα μάθημα. Να καταλάβει πως για 7 χρόνια, εγώ ήμουν αυτή που κοπάναγε τη πόρτα στη ζωή των παιδιών ΜΟΥ κι αυτός πήγαινε από πίσω κι έβαζε το πόδι του για να μην μπω. Ότι εγώ ήμουν αυτή που όσες φορές κι αν διαμαρτυρήθηκα, “έτρωγα πόρτα”. Φυσικά και φταίω που έκανα πίσω αλλά στο χέρι μου ήταν να διορθώσω τα πράγματα και να φτιάξω τη σχέση μου, με τα παιδιά μου.

Δεν θα σας πω ψέμματα, ειδικά στην αρχή, είχα πρόβλημα, τα κορίτσια τον ζητούσαν συνέχεια και έκλαιγαν. Το διαζύγιο φυσικά πήγε κατ’ αντιδικία με τον πρώην άντρα μου, να διεκδικεί την επιμέλεια των παιδιών επικαλούμενος μέχρι και ότι έκανα χρήση ναρκωτικών. Φυσικά γελούσαν και τα έδρανα. Δεν ήθελα να φτάσουμε ως εδώ και ειλικρινά ακόμη αγαπώ τον άντρα μου. Και θα τον δεχόμουν πίσω και θα ήθελα να είμαστε ξανά μαζί. Αλλά σαν άντρα, σύντροφο, συνοδοιπόρο. Όχι σαν πατέρα των παιδιών και εγώ απ’ έξω, λες και τα έκανε μόνος του. Έχουν περάσει δύο χρόνια και το διαζύγιο ακόμη δεν μου το έχει δώσει. Μου έδωσε όμως, έστω και με το ζόρι, τη χαρά να είμαι και πάλι, μητέρα!

Καίτη

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.