fbpx

Έχασα τους γονείς μου και μεγάλωσα τον αδερφό μου μαζί με τον άντρα μου!

| 28 Απριλίου 2015
ADVERTISEMENT

Πρόσφατα δημοσιεύσαμε την ιστορία της Ναταλίας, που έχασε τον μπαμπά της και έγινε ο άντρας του σπιτιού, μεγαλώνοντας την αδερφή της. Μια αναγνώστρια που έζησε παρόμοια εμπειρία, άφησε ένα συγκλονιστικό σχόλιο το οποίο θεωρήσαμε πως αξίζει να διαβάσουμε!

“Ναταλία, διαβασα την ιστορια σου και ομολογω πως εχουμε αρκετα κοινα, γι’ αυτο αποφασισα να σου γραψω μηπως μπορεσω να βοηθησω καπου μιας και τα εχω περασει ολα αυτα πριν απο 20 χρονια…..


ADVERTISEMENT

Εγω εχασα τη μητερα μου, που ηταν το στηριγμα της οικογενειας, οταν εκεινη ηταν 45 και εγω 20. Εκτος απο εμενα, αφησε πισω της τον αδερφο μου μολις στα 10 του, τον πατερα μου και τη γιαγια μου (τη μητερα της) που φροντιζε η ιδια. Μεχρι τοτε ολα ηταν σχετικα καλα στη ζωη μας, χωρις ιδιαιτερα προβληματα και εγω ενα ανεμελο πλασμα που δεν γνωριζε τι θα πει ευθυνη, μιας και η μητερα μου αναλαμβανε τα παντα για ολους μας. Βρεθηκα λοιπον ξαφνικα στο απολυτο κενο! Τωρα εγω επρεπε να αναλαβω τον μικρο αδερφο μου, τη γιαγια μου που μετα την απωλεια του παιδιου της κατεπεσε περισσοτερο και τον πατερα μου που εχασε τη γη κατω απο τα ποδια του και μεταμορφωθηκε σε εναν νεκροζωντανο. Σημειωτεον πως μεχρι τοτε δεν ηξερα καν πως λειτουργουσε το πλυντηριο, οποτε μπορεις να φανταστεις τη σχεση μου με τις υπολοιπες δουλειες που απαιτει ενα σπιτι!

Ο ανθρωπος ομως εχει τεραστια δυναμη καλη μου! Εσφιξα με πεισμα τα δοντια και πηρα δυναμη, οπως και εσυ, απο τον μικρουλη. Ορκιστηκα λοιπον πως το παιδι θα ειναι ο φαρος μου και θα κανω ο,τι περναει απο το χερι μου ωστε να βιωσει με τις μικροτερες δυνατες συνεπειες την ελλειψη της μητερας. Τωρα, βλεποντας τα πραγματα απο μακρυα, ανακαλυπτω πως στην ουσια με εσωσε η υπαρξη του μικρου, γιατι μου εδωσε ενα ισχυρο κινητρο να μην καταθεσω τα οπλα, αλλα να παλεψω με ολες μου τις δυναμεις για την επιβιωση μας!

Υστερα απο λιγους μηνες μας αφησε και η γιαγια….Η ζωη ομως ειχε και αλλα σχεδια για εμας…Στα 2 χρονια εφυγε ξαφνικα απο ανευρισμα και ο πατερας μας σε ηλικια 51 χρονων! Και ετσι μειναμε οι δυο μας! Μεσα σε αυτα ομως τα 2 χρονια ειχα ατσαλωθει τοσο ισχυρα πια, που μετα το πρωτο σοκ επανεκτησα αμεσως τις δυναμεις μου και πεισμωσα περισσοτερο! Απο τα πρωτα πραγματα που ειπα τοτε στο παιδι ηταν: ” Μην καταδεκτεις ποτε να σε λυπηθει κανεις!” Ισως ηταν άκρως εγωιστικο, ομως ετσι ειχα μαθει να χειριζομαι πλεον τις καταστασεις. Δεν επετρεπα να βλεπει κανεις στιγμες αδυναμιας, δεν “κλαιγομουν” πουθενα και υπολογιζα μονο στον εαυτο μου!


ADVERTISEMENT

Ευτυχως ειχα ηδη γνωρισει τον συζυγο μου, ο οποιος ηταν 10 χρονια μεγαλυτερος μου και αγαπησε το παιδι σαν δικο του. Συντομα παντρευτηκαμε και ήμασταν απο την πρωτη στιγμη μια ολοκληρωμενη οικογενεια. Καναμε δικο μας παιδι μετα απο 3 χρονια. Τα παιδια μου μεχρι να φτασουν σε μια ηλικια που μπορεις να τους εξηγησεις, θεωρουσαν τον αδερφο μου για δικο τους αδερφο! Ευγνωμονω το Θεο που εστειλε διπλα μου αυτον τον ανθρωπο και ειμαι σιγουρη πλεον πως οταν δεν το βαζεις κατω, καποια στιγμη τα πραγματα ερχονται με το μερος σου, οσα ασχημα και αν εχουν προηγηθει!

Τωρα ο “μικρος” μου αγγιζει τα 30 και ειμαι τοσο περηφανη γι’ αυτον! Πολυ λιγοι ειναι αυτοι που μαθαιναν απο τον ιδιο οτι ηταν ορφανος και απο τους δυο γονεις στο σχολειο, στις σπουδες του, ακομα και στον στρατο! Να φανταστεις οτι λογω της περιπτωσης δικαιουταν να κανει μειωμενη θητεια και κατεθεσε τα χαρτια του μετα απο πιεση οταν θα επρεπε κανονικα σχεδον να απολυθει, γιατι δεν ηθελε να εχει ιδιαιτερη μεταχειρηση απο τους αξιωματικους!Φουσκωνω” σαν παγωνι οταν μου δινουν συγχαρητηρια για τον χαρακτηρα του και μπροστα σ’ αυτο το συναισθημα σβηνουν ολα τα αλλα! Ομως….το πιο μεγαλειωδες συναισθημα ειναι οταν με κοιταζει και στα ματια του βλεπω μονο αγαπη, ουτε υποχρεωση απεναντι μου, ουτε την ανασφαλεια ενος νεου χωρις γονεις! Μεχρι πριν λιγο καιρο εμενε ακομα μαζι μας, οπως ειναι φυσικο αποφασισε πια να ανοιξει τα φτερα του και να πεταξει μονος του. Ισως και να αργησε… ομως ειμαι σιγουρη πως του εχουμε δωσει ολα τα εφοδια ωστε να μαθει να παλευει και να τα καταφερει!

Δεν θα σου πω να ακολουθησεις κατα γραμμα το παραδειγμα μου γιατι τωρα αναγνωριζω πως εγινα πολυ σκληρη με τον εαυτο μου! Αυτο δεν μπορουν να το αντεξουν ολοι και μπορει να μην ειναι και το σωστο. Θα σου πω ομως με ολη μου την καρδια πως εισαι και εσυ τυχερη που εχεις το μικρουλη και γι’ αυτον αξιζουν τα παντα! Μετα απο χρονια θα δεις πως οσα ερχονται στη ζωη μας ειναι για καποιο λογο και αν δεν παραδωσεις τα οπλα, θα βγεις μεσα απο ολο αυτο νικητρια και ικανη να αντιμετωπισεις οποιαδηποτε αλλη δυσκολια ερθει! Εχε πιστη και πεισμα και ολα θα πανε καλα!

Χριστίνα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο 
info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων των αναγνωστών μας, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ρητώς η αναδημοσίευσή τους. Σε αντίθετη περίπτωση επιφυλασσόμαστε παντός νομίμου δικαιώματός μας. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ