Έχασα ένα από τα δίδυμα μωρά μου, έπρεπε να βρώ όμως τη δύναμη να συνεχίσω…

Το τρίτο μου παιδί ήταν δίδυμο.

Μου πήρε τέσσερα χρόνια για να πώ αυτή την πρόταση. Είναι κάτι που δεν συνηθίζω να μοιράζομαι, κυρίως επειδή ήταν τόσο τραυματικό που με έκανε να το κρατήσω μακρυά από όλους, σε ένα συρτάρι, με μια κουβέρτα νοσοκομείου και ένα κουτί αναμνήσεων που μου έδωσαν οι νοσοκόμες.

Από τη στιγμή που μου είπαν ότι περιμένω δίδυμα, κάναμε ότι θα έκαναν οι περισσότεροι γονείς. Τους αγοράσαμε ίδια ρουχαλάκια, και πήραμε ένα καροτσάκι με δύο θέσεις, που και κομψό δεν θα το έλεγες. Θα γινόμασταν από οικογένεια τεσσέρων, έξι. Θυμάμαι ότι διάβαζα με το σύζυγο μου βιβλία για δίδυμα μωρά το βράδυ, και είμασταν συνεπαρμένοι με την ιδέα ότι θα είχαμε δύο ακόμα παιδιά. Τι θαύμα, τι όνειρο! Είχα ήδη χάσει ένα παιδί, οπότε ένιωθα ευλογημένη όχι μόνο μία,  αλλά δύο φορές.

Κατά τη μέση της εγκυμοσύνης, ο υπέρηχος κρατούσε περισσότερο από ότι συνήθως, και θυμάμαι τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο μου. Ήξερα ότι όταν ο γιατρός έφυγε από το δωμάτιο, θα γυρνούσε με άσχημα νέα. Η καρδιά μου κόντεψε να σταματήσει και ξεκίνησα να νιώθω αδιαθεσία. Θυμόμουν ότι στο ίδιο μέρος μου είχαν ξαναπεί άσχημα νέα στο παρελθόν. Ήταν δυσάρεστα γνωστό. Πως μπόρεσε να μου ξανασυμβεί το ίδιο; Όχι τώρα, όχι σε μένα.. Αισθανόμουν άσχημα αλλά είχα τον άντρα μου στο πλευρό μου. Θυμάμαι ότι ικέτευα τους γιατρούς να μου δώσουν μια ελπίδα για τα μωρά μου. Μου ανακοίνωσαν ότι το ένα μωρό μόλις είχε πεθάνει. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά σταμάτησε η καρδούλα του. Το δεύτερο μωρό όμως, ήταν ακόμα ζωντανό.

Αυτό που δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι το σώμα μου μπορούσε να κάνει ένα από τα δύο πράγματα: θα μπορούσε να αναγνωρίσει το μωρό που ζούσε και να συνεχίσει, ή θα μπορούσε να αναγνωρίσει το θάνατο και το σώμα μου απλά θα απέβαλλε το μωρό που έχασα, και κατά συνέπεια θα έχανα και τα δύο.

Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Ήμουν χάλια. Ήμουν άρρωστη. Ήθελα να πάω απλά σε μια γωνία και να κλάψω. Όλοι ήξεραν ότι θα κάνω δίδυμα, οπότε έπρεπε να τους ενημερώσω. Ήταν μια τραγική πραγματικότητα που όμως έπρεπε να αντιμετωπίσω.

« Τουλάχιστον έχεις το ένα μωρό.» « Πολύ χαίρομαι που τα άλλα σου παιδιά είναι υγιή.» Ο κόσμος γενικότερα δεν ήξερε τι να πεί , και πραγματικά τίποτα δεν μπορούσε να με παρηγορήσει. Όλοι προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα, αλλά τα λόγια – όλα τα λόγια – πονούσαν την ψυχή μου. Σίγουρα ήμουν ευγνώμων για τα δύο στο σπίτι, και για το ένα που ήταν ακόμα ζωντανό, αλλά ένα από τα μωρά μου πέθανε και έπρεπε να το κουβαλήσω μέχρι τέλους. Ήταν θλιβερό, ατυχές, και δεν ήξερα πως θα κατάληγε αυτή η εύθραυστη κατάσταση.

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πως είναι να κουβαλάς ένα μωρό νεκρό, και ένα ζωντανό. Έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Έκανα προσευχές και ένιωσα μέσα στην καρδιά μου ότι το μωρό που χάθηκε,  προστάτευε το αδερφάκι του μέχρι να γεννηθεί. Ήξερα ότι θα τον πρόσεχε να μην του συμβεί τίποτα κακό. Προσπάθησα να μην συγκεντρωθώ στο μωρό που είχε χαθεί, αλλά θέλησα να παραμείνω υγιής για να αντέξει το άλλο μου παιδί, τις επόμενες 20 εβδομάδες.

Ζήτησα από κάποιον να οδηγεί το αμάξι μου, επειδή τα νεύρα μου ήταν σπασμένα. Έφτασα ως το τέλος, και όταν γέννησα το μωρό μου, πήρα μια από τις μεγαλύτερες ανάσες τις ζωής μου. Έλιωσα και μόνο στη θέα του, το οποίο και ονόμασα Άγγελο.

Πρίν τον πάρουν από μένα, ρώτησαν , « Είσαι έτοιμη;»

« Έτοιμη για ποιό πράγμα;» απάντησα.

« Πρέπει να πάμε μέσα και να φέρουμε το άλλο μωρό.»

Ξέχασα για ένα λεπτό ότι αυτό θα συνέβαινε μετά. Από τη μία κρατούσα τον Άγγελο στην αγκαλιά μου, και τώρα έπρεπε να τον αφήσω για να δω το νεκρό μωρό μου.

Τον ονομάσαμε Γαβριήλ.

Ήταν τυλιγμένος στον πλακούντα του, σαν να ήταν μέσα σε μια κουβέρτα. Έφερα έναν ιερέα στο δωμάτιο και κάναμε μια μικρή τελετή. αποφασίσαμε, με τη βοήθεια του και τη βοήθεια των γιατρών να δωρίσουμε τα όργανα του στην επιστήμη, για να βοηθήσουμε να καταλάβουν καλύτερα γιατί συνέβη αυτό. Ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά νιώσαμε ότι ήταν για καλό.

Ποτέ δεν είχα κοιτάξει τι είχα στο κουτί των αναμνήσεων μου για τον Γαβριήλ, αλλά σκέφτηκα να γράψω αυτό το άρθρο, και αποφάσισα να το ανοίξω και να νιώσω όλες αυτές τις καταπιεσμένες αναμνήσεις.

Έχω τους υπερήχους του, κάρτες καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και την κάρτα της ομάδας των γιατρών που μου έλεγε πόσο πολύ στεναχωρημένοι ήταν . Έχω μια κουβέρτα και λίγα ακόμα αντικείμενα. Θα ήθελα να φτιάξω ένα μενταγιόν με το όνομα του, για να το κάνω δώρο στον αδερφό του όταν θα μεγαλώσει.

O Άγγελος έχει τόσο ελεύθερο πνεύμα, που τον αφήνω να είναι ο εαυτός του, χωρίς καυγάδες. Πιστεύω ότι έχει το δικό του φύλακα άγγελο – τον αδερφό του –και αυτό με παρηγορεί. Ενώ πάντα του λέω να προσεύχεται και να μιλάει στους αγγέλους, η τραγική πραγματικότητα ότι είχε δίδυμο αδερφό,  θα ήταν πάρα πολύ για το μυαλό του να το διαχειριστεί. Η ιδέα ότι θα πρέπει να του εξηγήσω , και να συζητήσουμε γι αυτό το θέμα μια μέρα είναι λίγο δύσκολο για μένα. Θα ξέρω πότε θα πρέπει να του μιλήσω, όταν θα είναι μεγάλος αρκετά για να καταλάβει.

Όταν χάνεις ένα παιδί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου, υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις και πονάει την ψυχή σου. Νομίζω γι αυτό καλοσώρισα την τέταρτη μικρή μου έκπληξη. Ο μικρός Κωνσταντίνος έφερε χαρά και ολοκλήρωσε την οικογένεια μας. Πάντα θα υπάρχει ένα κομμάτι θλίψης, όταν σκέφτομαι πως θα ήταν να είχαμε τον Γαβριήλ μαζί μας, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σαν γονείς, είναι να προσπαθήσουμε να διαχειριστούμε δύσκολα μονοπάτια. Ο Άγγελος πλέον είναι μεγάλος αδερφός για τον Κωνσταντίνο, και τα πάει εξαιρετικά. Πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο, και αν δεν είχα χάσει τον Γαβριήλ , ο Κωνσταντίνος  δεν θα ήταν εδώ.

Ξέρω ότι υπάρχουν αρκετοί που έχουν περάσει το ίδιο. Είναι κάτι που ο κόσμος δεν μιλάει γι αυτό. Ελπίζω με αυτό το άρθρο να ταυτιστεί κάποια μαζί μου και να την βοηθήσω να μην αισθανθεί ότι είναι μόνη της.

Πηγή : http://www.scarymommy.com/