Ένα χρόνο μονογονέας: Όσα έμαθα ως προσωρινά μόνη μαμά

Με τον άντρα μου, είμαι παντρεμένη εδώ και 15 χρόνια αλλά πολλά από αυτά τα έχω περάσει μόνη καθώς ο άντρας μου είναι στρατιωτικός και λείπει πολύ συχνά. Τη τελευταία φορά όμως έλειψε 13 μήνες. Τα αγόρια μας είναι 4,9 και 11 ετών και όταν ο μπαμπάς τους επέστρεψε, είχε χάσει επτά οικογενειακές γιορτές, μία Πρωτοχρονιά, την επέτειό μας και φυσικά τη πρώτη μέρα του μικρότερου γιού μας στο παιδικό σταθμό. Ουσιαστικά τα παιδιά έχουν πατέρα και εγώ έχω σύζυγο, στα χαρτιά, δηλαδή μεγαλώνω μόνη μου τα παιδιά μας και δεν είναι εύκολο. Ειδικά όμως τους τελευταίους 13 μήνες, άρχισα να θαυμάζω και να εκτιμώ περισσότερο τους μονογονείς και όλα όσα περνάνε καθημερινά όχι μόνο για ένα χρόνο αλλά για πάντα. Μεταξύ άλλων ανακάλυψα ότι:

1. Οι μονογονείς δεν μπορούν να είναι σε δύο μέρη ταυτόχρονα
Σας φαίνεται λογικό, σωστά; Όχι όμως σε ένα παιδί 4 ετών.
Ακόμη και όταν προσπάθησα να μοιράσω τον χρόνο μου ανάμεσα σε αγώνες μπάσκετ, πάντα μα πάντα έχανα τη δραστηριότητα κάποιου άλλου. Επιπλέον, ύστερα από χρόνια κατήχησης στα παιδιά μου να μην μπαίνουν σε αυτοκίνητα ανθρώπων που δεν γνωρίζουν, άρχισα-αναγκαστικά-να επιτρέπω στα παιδιά μου, να μπαίνουν σε αυτοκίνητα αγνώστων, δηλαδή γονιών των συμμαθητών ή των συμπαικτών τους αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Ή θα άφηνα το παιδί μου να περιμένει μισή ώρα σε ένα άδειο πάρκινγκ την ώρα που εγώ έπρεπε να πάω στην άλλη άκρη της πόλης να πάρω τον αδερφό του απ’ τα Αγγλικά ή θα έμπαινε στο αμάξι του μπαμπά ενός φίλου του. να βάζω εγώ στο αμάξι μου, ανθρώπους που δεν ήξερα, γονείς συμμαθητών ή συμπαικτών των παιδιών μου. Από τότε δεν είπα ποτέ ξανά τίποτα.

2. Οι μονογονείς δεν έχουν ΚΑΘΟΛΟΥ διάλειμμα
Στις 5 το απόγευμα την ώρα που τα παιδιά «δαιμονίζονται» που ήμουν ψόφια στη κούραση από τη δουλειά και ο νεροχύτης γεμάτος πιάτα, δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει ή να μοιραστεί μαζί μου τις δουλειές. Ακόμη κι όταν είχα πυρετό ή ημικρανία, ήμουν η μόνη υπεύθυνη να κρατάω τα τρία μου παιδιά ζωντανά (εύκολο) και φρόνιμα (δύσκολο). Το μόνο που ήθελα ήταν κάποιον που να με βοηθήσει και να μην κοστίζει 5 ευρώ την ώρα. Δεν άντεχα να είμαι στο πόδι ακόμα και στον ύπνο μου. Ήθελα κάποιον να μου πεί «Κάτσε λίγο εσύ, θα το κάνω εγώ».

3. Οι μονογονείς μπορούν να είναι ο καλός μπάτσος και ο κακός μπάτσος, ταυτόχρονα
Όταν ο μεγάλος μου γιός δεν έπαιξε καλά μια μέρα σε έναν αγώνα, ο κόσμος άρχισε να τον γιουχάρει και εκείνος έβαλε τα κλάμματα. Ήθελα να μπω μέσα στο γήπεδο, να τον αγκαλιάσω και να του πω ότι για μένα θα είναι πάντα ο ένας. Αλλά σκέφτηκα τον άντρα μου που θα φώναζε ότι έπρεπε να συνεχίσει να παίζει και να αφήσει τις κλάψες και έκανα πίσω. Ένιωθα ότι είχα δύο κεφάλια όσο προσπαθούσα να παίξω τον ρόλο της μητέρας και του πατέρα κι έτσι αρκέστηκα να του πω ότι είναι ο καλύτερος αρκεί να μην κλαψουρίζει στο γήπεδο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Μετάνιωσα και που μίλησα.

4. Μερικές φορές οι μονογονείς τρώνε μόνοι
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τρώνε μόνοι τους και μερικοί από αυτούς είναι οι μονογονείς. Σκεφτείτε το: Όταν τα παιδιά πάνε κατασκήνωση ή κοιμούνται στο σπίτι ενός φίλου, οι γονείς χαίρονται που θα περάσουν μια βραδιά οι δυο τους. Όταν τα παιδιά πάνε κατασκήνωση ή κοιμούνται στο σπίτι ενός φίλου, το σπίτι μοιάζει ανυπόφορα ήσυχο. Κι αυτό συνέβη όλες τις φορές που τα παιδιά έλειπαν και έτρωγα μόνη μου. Συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά ήταν η παρέα μου και η παρηγοριά μου και αυτό με έκανε να αναρωτιέμαι αν τα παιδιά θα έπρεπε να είναι η παρέα μου και η παρηγοριά μου.
Αποφάσισα πως δεν έπρεπε και έμαθα να συνυπάρχω με μένα, κάτι που ήταν πολύ πιο δύσκολο για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να είναι η σύζυγος ή η μητέρα κάποιου 24ώρες το 24ωρο επί 5χρόνια. Κι εκεί συνειδητοποίησα ότι οι μονογονείς έχουν εξαιρετική επίγνωση του εαυτού τους.

5. Οι μονογονείς χρειάζονται τη βοήθειά μας
Και συνήθως ντρέπονται να τη ζητήσουν. Όλοι νιώθουμε κουρασμένοι και στρεσαρισμένοι οπότε «γιατί κάποιος να θέλει να βοηθήσει εμένα;» αναρωτιόμουν. Φαινόταν χαζό και ασήμαντο να ζητήσω από κάποιον να πάει π.χ. το παιδί σχολείο διότι σκεφτόμουν ότι και οι άλλοι άνθρωποι έχουν προβλήματα. Όμως, όποτε κάποιος ερχόταν και με ρωτούσε «Να σας βοηθήσω;» και δεχόμουν, ένιωθα ότι έκανε ένα ανεκτίμητο δώρο όχι μόνο σε μένα αλλά κυρίως στα παιδιά και ότι η οικογένειά μας, μόλις είχε αποκτήσει έναν άνθρωπο να στηριχτεί!

Πηγή: Huffingtonpost.com