Έμεινα χήρα στα 44 μου χρόνια κι όμως…επέζησα!

Καθόμουν στο γραφείο μου σημειώνοντας το μενού του δείπνου για την επιστροφή του συζύγου μου εκείνο το βράδυ. Ο Μιχάλης ήταν εκτός πόλης για μια επαγγελματική συνάντηση. Η κόρη μου είχε μόλις επιστρέψει από το ανθοπωλείο όπου αγόρασε πανέμορφες ορχιδέες για το σπίτι. Ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι και ετοιμαζόμασταν να πάμε στο super market για να ψωνίσουμε για το δείπνο, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο αδελφός μου που καλούσε. Ήταν γιατρός.

“Έλα τί έγινε;” με ρώτησε.
“Έλα καλά εσύ;” απάντησα.
Δεν μάσησε τα λόγια του. “Ξέρεις, ο Μιχάλης έπαθε καρδιακή προσβολή.”
“Τί;;; Εντάξει φεύγω τώρα και παίρνω το πρώτο αεροπλάνο!”.
“Μην το κάνεις, συγγνώμη…είναι νεκρός…!”.

Άρχισα να ουρλιάζω. Η κόρη μου απλά με κοίταξε, δεν είχε ιδέα για το τι συνέβη.
“Ο μπαμπάς έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε!” Συνέχισα να ουρλιάζω ξανά και ξανά τόσες πολλές φορές που η γειτόνισσα, κάλεσε την αστυνομία πιστεύοντας πως κάποιος είχε διαρρήξει το σπίτι μας. Θυμάμαι δύο αστυνομικούς να στέκονται από πάνω μου καθώς ξάπλωσα στον καναπέ απαρηγόρητη. Η κόρη μου, τους είπε τι συνέβη. Εξέφρασαν τα συλλυπητήρια τους και έφυγαν.

Πώς μπορούσα να χωνέψω το ξαφνικό σοκ της απώλειας του συζύγου μου και να συνειδητοποιήσω ότι έμεινα χήρα στα 44 μου χρόνια; Δεν ήταν εύκολο. Ήταν μια φοβερή στιγμή στη ζωή μας. Αν και γνώρισα τον δεύτερο άντρα μου 10 μήνες μετά τον θάνατο του πρώτου και τον παντρεύτηκα ένα χρόνο μετά, δεν είχα, ακόμα, ξεπεράσει το γεγονός της απώλειας μου. Ο νέος μου σύζυγος έδειξε κατανοηση. Είχε χάσει τη γυναίκα του πρίν 5 χρόνια. 

Αποφάσισα ότι ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου με όσες από εσάς έμειναν χήρες πρόσφατα αλλά και όσες δεν μπορείτε να κινηθείτε «στο τώρα».

Αυτό που με βοήθησε ήταν ένα μικρό εγχειρίδιο, ου λέγεται “Πώς να επιβιώσετε από την απώλεια της αγάπης, και η ευκαιρία να περάσω λίγο χρόνο μόνη με τις σκέψεις μου”. Το μικρό αυτό βιβλίο, μου έδωσε τα εργαλεία για να θεραπευτώ και πραγματικά με έσωσε, επειδή πριν χάσω τον άντρα μου ποτέ δεν είχα βιώσει τα συναισθήματα της απώλειας. Μπορείτε να αγοράσετε την δεύτερη έκδοση από το Amazon. Η πρώτη έκδοση ήταν ένα μικρό χαρτόδετο βιβλίο που πούλησε πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα. Θα ήθελα να ψάξετε εάν κυκλοφορεί ακόμα πρώτη έκδοση. Εξηγεί τα τέσσερα βήματα του πένθους. Θα μάθετε ότι δεν μπορείτε να επιβιώσετε χωρίς να περάσετε από τα τέσσερα στάδια. Μόνο τότε μπορείτε να φτάσετε στην αποδοχή. Το κύριο θέμα σε ολόκληρο το βιβλίο είναι να θρηνήσετε την απώλεια σας. Ό,τι αισθάνεστε αφήστε τον εαυτό σας να το βιώσει.

Περάστε χρόνο μόνοι σας, με τα παιδιά σας και ασκηθείτε.
Την επόμενη χρονιά την πέρασα μόνη με τα παιδιά μου και τον σκύλο μου, από επιλογή. Περπατούσα τέσσερα μίλια κάθε πρωί και τέσσερα μίλια την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Πήρα το χρόνο μου για να σκεφτώ για τη ζωή μου, να κλάψω και να θρηνήσω … μόνη μου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στη διαδικασία επούλωσης. Πίεσα το σώμα μου να κινείται για να απαλλαγώ από το στρες.

Ζήστε σε ένα ήσυχο περιβάλλον
Ήμουν “ναρκωμένη” από την ξαφνική απώλεια. Σκόπιμα μετακόμισα από το σπίτι μας και τις βαθιές οικογενειακές μνήμες, σε ένα όμορφο διαμέρισμα. Έζησα κοντά στη θάλασσα, έτσι μπόρεσα να πάρω καθαρό αέρα και να ακούω τα κύματα. Η μετακόμιση σε νέο περιβάλλον με βοήθησε στην επούλωση.

Έχε πίστη.
Η λέξη πίστη έχει πολλούς ορισμούς. Εμπιστοσύνη. Πίστη. Αισιοδοξία. Ελπίδα. Πάρτε μερικές ή όλες από αυτές τις λέξεις και εσωτερικεύστε τις.
Ο χρόνος που πέρασα μόνη μου ήταν το κλειδί της ανάρρωσης μου.Όλες οι αποφάσεις για το μέλλον, που έπρεπε να πάρω μόνη μου. Ήμουν τόσο φοβισμένη. Ανησυχούσα για τις κόρες μου, που θα αντιμετώπιζαν τη ζωή χωρίς πατέρα. Ήμουν τώρα τόσο η μαμά όσο και ο μπαμπάς! Να μείνω εδώ που είμαι τώρα ή να πάω στη πόλη που μένουν οι γονείς μου για να είμαι πιο κοντά στην οικογένειά μου; Ερωτήσεις και περισσότερες ερωτήσεις στροβιλίζονταν μέσα από το μυαλό μου.

Μετά από αρκετούς μήνες αναποφασιστικότητας, αλλά με πολλή ενδοσκόπηση, άρχισα να βρίσκω τις απαντήσεις μου και να παίρνω ρεαλιστικές αποφάσεις. Αυτή η διαδικασία πήρε ένα χρόνο από τη ζωή μου. Μην βιαστείτε με την περίοδο της δικής σας επούλωσης.

Ώσπου έφτασα στο τέταρτο στάδιο του πένθους, αυτό της αποδοχής. Σκέφτηκα ότι έχω τόσες πολλές ευτυχισμένες αναμνήσεις από τον Μιχάλη και ότι θα αγαπώ τον πατέρα των παιδιών μου για πάντα. Αλλά είναι η ώρα να προχωρήσω στο τώρα … στο παρόν!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/