Έκανα τα πάντα να σώσω το γάμο μου. Ώσπου παραιτήθηκα….

Όταν γνώρισα τον άντρα μου το 2000 ήταν μια εποχή που δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα μια ακόμη σοβαρή σχέση. Είχα μόλις χωρίσει από έναν άνθρωπο με τον οποίο ήμουν αρραβωνιασμένη και με τον οποίο σχεδιάζαμε να παντρευτούμε. Eίχα αποφασίσει να μείνω για κάποιο διάστημα μόνη μου, αλλά ένιωθα μοναξιά.

Όταν η καλύτερη μου φίλη με προσκάλεσε στα εγκαίνια ενός μαγαζιού, δεν είχα ιδέα ότι ήθελε να φέρει κοντά εμένα και αυτόν τον άνθρωπο. Το σχέδιο της δούλεψε και αμέσως φάνηκε ότι είχαμε πολλά κοινά. Καθίσαμε και μιλήσαμε με τις ώρες. Και οι δύο μας επικοινωνήσαμε με την φίλη μου την επόμενη μέρα για να μάθουμε ο ένας το τηλέφωνο του άλλου. Μιλούσαμε κάθε μέρα και ανταλλάσσαμε e-mail ή μιλούσαμε στο τηλέφωνο όταν ταξίδευε. Εξακολουθώ να έχω αυτά τα μηνύματα και τα διαβάζω για να δω ότι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα, υπήρξε… τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Παντρευτήκαμε ένα χρόνο αργότερα. Πότε χάσαμε την αγάπη και την επικοινωνία; Τι συνέβη στο ζευγάρι που ήμασταν κάποτε;

Όταν συναντάς κάποιον για πρώτη φορά (και για πολλούς μήνες μετά,) προσπαθείς πολύ να φροντίσεις την εμφάνιση σου και να λες τα σωστά πράγματα για να τον/την εντυπωσιάσεις. Γιατί όταν “δέσεις τον γάιδαρό σου” δεν έχουν σημασία όλα αυτά πια;

Ο μπαμπάς μου,  μου έλεγε πάντα ότι αν δεν μπορούσα να φανταστώ τον σύντροφό μου, σαν κάποιον που σε μεγάλη ηλικία θα καθόταν σε κουνιστή καρέκλα δίπλα μου, τότε δεν ήταν για ‘μένα. Νόμιζα ότι ήταν αυτός ο άνθρωπός μου. Το σεξ, οι συζητήσεις, το σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που με άγγιζε ή ο ήχος της φωνής του, μου έλεγαν αυτό που είχε πει ο πατέρας μου. Παράξενο, γιατί έχω ακόμα αυτό το σφίξιμο στο στομάχι όταν τον βλέπω. Τα πόδια μου ακόμα τρέμουν.

Τον Ιανουάριο του 2004, είδα στο λογαριασμό του κινητού του, έναν αριθμό που δεν αναγνώριζα. Ο άντρας μου συμπεριφερόταν περίεργα. Δεν ήθελε σεξ, οι συζητήσεις μας ήταν σύντομες και όταν τον ρωτούσα τι συνέβαινε η απάντηση του ήταν πάντα η ίδια – η δουλειά του. Αυτός φαινόταν να ήταν ο λόγος του για όλα όσα τον νευρίαζαν- η δουλειά του. Η αλήθεια είναι, ότι ήταν αυθεντία στο να λέει ψέματα. Τώρα ξέρω γιατί διακρίθηκε στις πωλήσεις, είχε χάρισμα και τα ψέματα ήταν εύκολα για εκείνον.

Αφού ανακάλυψα τον αριθμό αυτό στο λογαριασμό η πρώτη μου σκέψη ήταν να φύγω. Το πρόβλημα ήταν ότι είχαμε παιδιά. Όχι μαζί, αλλά παιδιά. Δεν είχα τα οικονομικά μέσα για να μας υποστηρίξω και το ήξερα. Αποφάσισα να κάνω μια ακόμα προσπάθεια, αλλά δεν ήταν εύκολο. Μου είπε ότι είχα ανασφάλειες και ότι δεν με απατούσε. Τα ψέματα και η εξαπάτηση του μ’ έστρεψαν στον πρώην μου για παρηγοριά, κάτι που ήταν λάθος. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να προσπαθήσω για να σώσω το γάμο μας. Στην αρχή τουλάχιστον, αυτό νόμιζα ότι ήταν το σωστό. Τα πράγματα πήγαιναν καλά, όσο γινόταν αυτό που ήθελε εκείνος και έμαθα να προσαρμόζομαι στα θέλω του.

Όμως ήταν λάθος. Έχασα τον εαυτό μου. Του είπα λίγα χρόνια αργότερα ότι ήθελα να χωρίσουμε. Με κοίταξε με έκπληκτο βλέμμα. Αρνήθηκε να πάμε σε σύμβουλο γάμου μαζί , ακόμη κι αν ήξερε ότι είχαμε προβλήματα.

Βρήκε δουλειά σε άλλη πόλη, τέσσερις ώρες μακριά. Νόμιζα ότι αυτό θα μας φέρει πιο κοντά. Δεν το έκανε. Μ’ έκανε να θέλω να βάλω ένα τέλος ακόμα περισσότερο. Η δουλειά τον στρέσαρε, δεν είχε φίλους και ήταν τέσσερις ώρες μακριά από το σπίτι. Ήταν δυστυχισμένος και έτσι ήμουν κ’ εγώ. Στα τέλη του 2013 του ζητήθηκε να μετακομίσει. Ήμασταν ήδη παντρεμένοι 12 χρόνια. Μόλις πήγε στη καινούρια πόλη άλλαξε, ξαναέγινε ο άντρας που παντρεύτηκα. Τον ερωτεύτηκα ξανά κάτι που ποτέ δεν είχα πιστέψει ότι θα ξαναγινόταν. Μετακόμισα για να είμαι μαζί του, αφήνοντας τις δύο μεγαλύτερες κόρες μου και την οικογένειά μου, τη δουλειά και τη ζωή μου πίσω.

Έπαιρνε αντικαταθλιπτικά. Ήταν δύσκολο να συζητήσω μαζί του. Η δουλειά του τον άγχωνε και αυτός σταμάτησε τα φάρμακα. Μετά άρχισε να γυρίζει στις 4 το πρωί και μια μέρα, μου είπε ότι ήθελε διαζύγιο. Καμία συζήτηση. Ήταν κακός και άκαρδος. Με είδε να κλαίω με λυγμούς και δεν είπε τίποτα ούτε που τον άγγιξε.

Τον παρακάλεσα να μου εξηγήσει τι συνέβη. Μετακόμισε από το σπίτι που νοικιάζαμε. Έκλαιγα κάθε βράδυ. Η καρδιά μου πονούσε επειδή μου έλειπε ο χρόνος που είχαμε περάσει μαζί. Τον παρακάλεσα να πάμε σε σύμβουλο γάμου και αρνήθηκε. Είπε ότι είχαμε τελειώσει και δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να σώσει τον γάμο μας. Μερικές φορές όμως μου τηλεφωνούσε και μου έστελνε email.Ώσπου βγήκε πάλι ο άσχημος εαυτός του…είχε ερωμένη που ήταν παντρεμένη και ο άντρας της γνώριζε τα πάντα. Έλεγε στους ανθρώπους ψέματα, πολλά ψέματα. 

Άξιζε τον κόπο να προσπαθήσω; Άξιζε τον κόπο να με νοιάζει; Για μένα, ναι. Τώρα καθώς στέκομαι στην τελική ακρόαση του διαζυγίου μας, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι εγώ τον αγάπησα και προσπάθησα. Κανένας γάμος δεν είναι τέλειος και ήμουν πρόθυμη να συγχωρήσω τα λάθη και να μην κοιτάξω πίσω. Εκείνος ακόμα με αντιμετωπίζει σαν να ήμουν εγώ το πρόβλημα. Τώρα ξέρω ότι δεν ήμουν.

Δεν μπορώ να κάνω πολύ περισσότερα από ό, τι έκανα. Όλοι λένε ότι θα γυρίσει πίσω σ’ εμένα. Όταν και εάν το κάνει, θα είναι στο χέρι μου ν’ αποφασίσω αν θέλω να συνεχίσω να πληγώνομαι από εκείνον. Ελπίζω να μην τον δεχτώ πίσω. Δεν μπορώ.

Πηγή: http://divorcedmoms.com/