Έκανα πίσω για να μην χαλάσω το γάμο του…

Ήμουν περίπου 3 μήνες σε μια μεγάλη διαφημιστική, όταν τον γνώρισα στο Χριστουγεννιάτικο πάρτυ της εταιρίας. Δούλευε σε άλλο τμήμα και σε άλλο όροφο και δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε, ούτε καν να γνωριστούμε. Την επόμενη μέρα με πήρε στο εσωτερικό τηλέφωνο,  και μου ζήτησε να του πάω ένα αντίγραφο από μια πρόταση που δουλεύαμε για έναν πελάτη. Άργησα να επιστρέψω στη θέση μου γιατί πιάσαμε τη κουβέντα και έκατσα αρκετή ώρα στο γραφείο του. Ήταν 40 χρονών και παντρεμένος. Ήμουν 25 και είχα φίλο.

Την επόμενη φορά που με πήρε στο εσωτερικό μου, δεν απάντησα. Όταν ξαναπήρε, το σήκωσα «Θέλεις καφέ;» μου είπε. «Εεε δεν ξέρω. Να πάμε να πάρουμε από κάτω έναν στο χέρι» του είπα.

Ακολούθησαν 6 μήνες με ατελείωτες συζητήσεις για τα πάντα, αστεία email, διάλειμμα για καφέ στην απέναντι καφετέρια. Ποτέ δεν είχα νιώσει τέτοια έλξη για κανέναν, ούτε για τον φίλο μου με τον οποίο χώρισα δύο μήνες αφού γνώρισα εκείνον. Ο χωρισμός μου με τον φίλο μου δεν ήταν τυχαίος.  Οι συνάδελφοι άρχισαν να αμφισβητούν το είδος της σχέσης μας, άρχισαν να με ρωτάνε. «Είμαστε μόνο φίλοι» τους απαντούσα. Αλλά δεν ήμασταν μόνο φίλοι. Γι’ αυτό ένα βράδυ διέκοψα απότομα τη «σχέση» μας που δεν ήταν ξεκάθαρο τι ήταν.  Του έστειλα ένα email με το οποίο του ζητούσα να μην ξαναμιλήσουμε και του έλεγα να μην έρθει στο πάρτυ γενεθλίων που είχαν οργανώσει οι συνάδελφοι για μένα. Αλλά ήρθε.

Όταν πήγε κι έκατσε στο μπάρ λίγο πιο πέρα από το πάρτυ, πήγα και τον ρώτησα γιατί είχε έρθει, πόσο καιρό ήταν παντρεμένος και αν είχε παιδιά (είχε παιδιά) κι αφού μου απάντησε, του είπα πως προφανώς καταλάβαινε γιατί ανησυχούσα. Με τον καιρό, δεν με ένοιαζε τι πίστευαν οι συνάδελφοι. Τα βράδια με γυρνούσε στο σπίτι μου και σε όλη τη διαδρομή μιλούσαμε για τις ταινίες που μας άρεσαν. Οι φίλοι μου, ήταν σκληροί απέναντι σε αυτή τη «σχέση». «Τον ερωτεύεσαι» μου έλεγαν. Δεν τους άκουγα.

Ένα χρόνο μετά τη σχέση μας που δεν ήταν σχέση, πήγα στο γάμο ενός φίλου και εκείνος, μου έστειλε λουλούδια στο ξενοδοχείο. Όταν ανέβηκα με τα λουλούδια, η κοπέλα με την οποία μοιραζόμουν το δωμάτιο, μου είπε «Ο φίλος σου τα έστειλε;». Επιστρέφοντας από το γάμο, του ζήτησα να τα πούμε.
«Τι κάνουμε; Ποιες είναι οι προθέσεις σου;» τον ρώτησα.
«Δεν έχω προθέσεις» μου είπε.
«Και τα λουλούδια που έστειλες;»
«Ήταν δώρο».

Δεν τον πίστεψα και επέμενα να κάνω ερωτήσεις αργά και σταθερά. Έπρεπε να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε.

Τον ρώτησα αν ένιωθε ενοχές (μερικές φορές) , αν με είχε σκεφτεί ποτέ σαν κάτι παραπάνω από φίλη (ναι), αν ήθελε να είμαστε παραπάνω από φίλοι (δεν ήξερε). Ύστερα τον ρώτησα αν καταλάβαινε το μήνυμα που μου πέρασε, όταν έστειλε τα λουλούδια σε ένα ξενοδοχείο στην άλλη άκρη της χώρας και του είπα πως έπρεπε να σταματήσει.  Ύστερα με κοίταξε στα μάτια και μου είπε πως ήταν μπερδεμένος και πως αυτό που είχαμε, τον τρόμαζε. Πώς οι γονείς του είχαν χωρίσει, πως είχε περάσει δύσκολα σαν παιδί και δεν ήθελε να το κάνει αυτό στα παιδιά του. Και τον καταλάβαινα, γιατί κι εγώ σαν παιδί, έβλεπα τους γονείς μου να μαλώνουν συνέχεια μέχρι να πάρουν διαζύγιο αλλά και μετά. Είχα βιώσει τόσο πολύ την ένταση μέσα στην ίδια μου την οικογένεια που καταλάβαινα ακριβώς για τι πράγμα μιλούσε.

Το ίδιο απόγευμα, έψαξα στο ίντερνετ να βρω πληροφορίες για εκείνον. Είδα φωτογραφίες του αγκαλιά με τη γυναίκα του και την οικογένειά του. Ήταν χαμογελαστός και θυμήθηκα όλες τις χαμογελαστές φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει κι εμείς σαν οικογένεια στις διακοπές, λίγες εβδομάδες πρίν οι γονείς μου κάνουν αίτηση διαζυγίου. Οι αδερφές μου κι εγώ γελούσαμε και οι γονείς μου ήταν αγκαλιά. Φαινόμασταν μια απόλυτα ευτυχισμένη οικογένεια. Αλλά δεν ήμασταν…

Στα γενέθλιά του, πήγαμε σε ένα μπαράκι να πιούμε ένα ποτό μετά τη δουλειά και του έκανα δώρο μια ατζέντα. Όταν φεύγαμε από το μαγαζί τον ρώτησα τι θα έκανε μετά και μου είπε πως θα έβγαινε για φαγητό με τους γονείς του. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο πολύ ήθελα η βραδιά μας να έχει και συνέχεια.

«Θα είναι και η γυναίκα σου;» τον ρώτησα.
Μου έγνεψε καταφατικά. Και σε μια στιγμή, ένιωσα τόσο χαζή. Ήθελα να πάρω πίσω το δώρο που του έκανα, να πάρω πίσω τη συνάντησή μας σε εκείνο το μπάρ, τους μήνες, τα χρόνια που πίστευα πως είχαμε κάτι παραπάνω. Πέρασε κι άλλος καιρός, οι συναντήσεις μας συνεχίστηκαν. Συνέχισα να ελπίζω πως θα καταλάβαινε ότι είχα ανάγκη να αγαπηθώ.

‘Οταν παραιτήθηκα από την εταιρία που δουλεύαμε μαζί και πήγα σε μια άλλη, εκείνος ερχόταν στη νέα μου δουλειά και μ’ έπαιρνε για να με πάει στο σπίτι μου. Όπως πρίν. Κι άρχισα να καταλαβαίνω ότι τελικά δεν είχα εγώ τόση ανάγκη από αγάπη, όση ανάγκη είχε εκείνος από βοήθεια. Κι εγώ με τη στάση μου δεν τον βοηθούσα, ίσα ίσα του το έκανα πιο δύσκολο. Ήρθαν ξανά τα γενέθλιά του κι όταν βγήκαμε για ποτό, μου είπε πως θα πήγαινε διακοπές με την οικογένειά του κι ότι ίσως αυτό, τον βοηθούσε. Του είπα πως τον καταλάβαινα. Εκείνο το βράδυ τον αποχαιρέτησα για πάντα…

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.