fbpx

Είναι καλύτερα να έχεις part time μπαμπά από το να μην έχεις καθόλου μπαμπά!

| 4 Απριλίου 2016
ADVERTISEMENT

“Πιστεύω ότι αυτό που έχουμε γίνει, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι οι πατεράδες μας,  μας διδάσκουν σε περίεργες στιγμές, όταν δεν προσπαθούν καν να μας διδάξουν. Είμαστε φτιαγμένοι από μικρά αποκόμματα της σοφίας τους. “ -Umberto Eco

Αυτή η εποχή του χρόνου με κάνει πάντα να σκέφτομαι τους μπαμπάδες και τον ρόλο τους στη ζωή των παιδιών μας.Ειδικά τον πατέρα της κόρης μου, τους πατριούς και τον δικό μου πατέρα. Ο πατέρας μου πέθανε το Μάρτιο, γι ‘αυτό και σκέφτομαι τη σχέση μας  περισσότερο αυτό το διάστημα. Μερικές φορές φαίνεται ότι ο ρόλος των ανδρών στη ζωή των παιδιών επισκιάζονται  ή ελαχιστοποιούνται, ιδιαίτερα από τα μέσα ενημέρωσης και την τηλεόραση. Στις μεικτές οικογένειες , πολλοί μπαμπάδες γίνονται οι κακοί της υπόθεσης (και καταλαβαίνω απόλυτα πως κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και μερικές φορές οι κακές επιλογές και η αμφισβητήσιμη συμπεριφορά οδηγεί σε τέτοιου είδους συμπεράσματα). Γνωρίζω, επίσης, πως σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και αν ο μπαμπάς δεν είναι ο καλύτερος, ακόμη και αν δεν κάνει πάντα  ό,τι υπόσχεται, ένας μπαμπάς που δεν είναι τέλειος, είναι καλύτερος από έναν εντελώς απόντα μπαμπά. Αυτό είναι κάτι που κατάλαβα μετά από μερικά δύσκολα χρόνια με τον μπαμπά μου. Δεν ξέρω αν όλοι θα συμφωνήσουν μαζί μου αλλά είμαι εντάξει με αυτό.


ADVERTISEMENT

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 14 χρονών, και μου δόθηκε η επιλογή να ζήσω με όποιον ήθελα. Μιας και ήμουν μοναχοπαίδι, σκέφτηκαν ότι θα ήταν δίκαιο για μένα να διαλέξω. Ξέρω ότι αισθάνθηκαν ότι ήταν το σωστό πράγμα να κάνουν εκείνη την εποχή, και γινόταν για το καλό μου. Δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό μου, για το πού θα ήθελα να ζήσω. Ήμουν μια έφηβη που χρειαζόταν τη μαμά της, αλλά μία εικόνα επαναλαμβάνεται στις σκέψεις μου, και δεν μπορώ να την ξεχάσω. Η μέρα που ο μπαμπάς μου έμαθε πως η μαμά μου ήθελε διαζύγιο και θα πήγαινα μαζί της.

Εκείνο το βράδυ είχα κρυφτεί κάτω από τις σκάλες και κρυφοκοίταζα από τη γωνία. Ο πατέρας μου, που κρατούσε πάντα τα ηνία της οικογένειας και ποτέ δεν φώναξε ή παραπονέθηκε σε καμία μας , καθόταν διπλωμένος , τρέμοντας από αναφιλητά. Έβαλα τις παλάμες μου στο στόμα μου για να μην ουρλιάξω, καθώς έγειρα στον τοίχο. Αμέσως αμφισβήτησα τον εαυτό μου και τις επιλογές μου. Έκανα το σωστό; Θα μετάνιωνα που επέλεξα τη μητέρα μου; Θα ήταν ο μπαμπάς μου εντάξει; Το στομάχι μου δέθηκε κόμπος και ευχόμουν να μην είχα δει ποτέ τον μπαμπά μου σε αυτή την κατάσταση.

Δείτε σχετικά: Οι αληθινοί μπαμπάδες, δεν φεύγουν ποτέ!


ADVERTISEMENT

Ήθελα να ζήσω με τη μαμά μου, αλλά ανησυχούσα γι ‘αυτόν. Τι επιπτώσεις θα είχε η απόφασή μου  επάνω του; Θα εξακολουθούσε να θέλει να με δει; Από τη στιγμή που ο χωρισμός επισημοποιήθηκε, υπήρχαν αρκετοί μήνες έως και χρόνος που έκανα να ακούσω νέα από τον πατέρα μου. Νομίζω ότι αισθάνθηκε πως τον απέρριπτα με την επιλογή μου, να ζήσω με τη μαμά μου, κι έτσι έκανε πίσω. Αυτό με οδήγησε, σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής μου, όπως είναι η εφηβεία , να γίνω μια εξαιρετικά επαναστατική έφηβη. Η γιαγιά μου πέθανε εκείνη την εποχή και η ζωή πήρε πραγματικά δύσκολο δρόμο για μένα. Χρειαζόμουν τον πατέρα μου και  δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν ήθελε να είναι εκεί για μένα. Στη συνέχεια, θυμόμουν εκείνη τη νύχτα. Τα δάκρυα του. Και ευχόμουν να μπορούσα να αλλάξω την απόφασή μου.

Για πολλά χρόνια, ο μπαμπάς μου και εγώ, σπρώχναμε μακριά ο ένας τον άλλον. Ήμουν πολύ καλή στο να καταλογίζω όλα τα λάθη μου σε εκείνον, κάτι που εκείνος δεν θυμάται. Τώρα που είμαι μαμά με μεγάλα παιδιά, καταλαβαίνω γιατί θυμάται τα παιδικά μου χρόνια με διαφορετικό τρόπο από ό,τι ήταν. Όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό, προσαρμόζοντας κάθε αλλαγή με το περιβάλλον μας. Επίσης ξέρω τώρα, ότι δεν είναι όλοι συναισθηματικά σε θέση να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις και τις απρόσμενες ανατροπές που η ζωή μας φέρνει, με τον ίδιο τρόπο. Μην με παρεξηγήσετε, δεν δικαιολογώ την κακή συμπεριφορά. Λέω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, περιμένοντας από κάποιον να  βρεθεί συναισθηματικά στο ίδιο επίπεδο με εμάς, είναι σαν να επιμένουμε, πως μια χελώνα μπορεί να γίνει καμηλοπάρδαλη. Μερικοί άνθρωποι είναι απλά ανίκανοι να χειριστούν τα ίδια θέματα με τον τρόπο που τα χειριζόμαστε εμείς.

Είμαι τόσο χαρούμενη που κατάφερα να δω πέρα ​​από όλα αυτά και να φτιάξω την σχέση, ανάμεσα σε μένα και τον μπαμπά μου. Βρήκα έναν τρόπο να τον συγχωρέσω και νομίζω ότι με συγχώρεσε και εκείνος. Πραγματικά το ελπίζω. Υπέφερε από εγκεφαλικό επεισόδιο αρκετά χρόνια πριν από το θάνατό του και η δυναμική της σχέσης μας μετατοπίστηκε. Του έλεγα συχνά πως τον αγαπούσα  και προσπάθησα να είναι καλή κόρη. Όταν πορεύεσαι στην ζωή  με θυμό και πικρία είναι σαν να κολυμπάς με βάρη τυλιγμένα γύρω σου. Αν θέλεις όμως να προχωρήσεις, δεν μπορείς να το κάνεις πια αυτό αλλιώς καταστρέφεις τον εαυτό σου και παρασύρεις στον κατήφορο και τους γύρω σου.

Έτσι, αν τα παιδιά σας έχουν τον πατέρα τους στη ζωή τους, ακόμη και αν περνάτε από ένα δύσκολο διαζύγιο,  προσπαθήστε να σκέφτεστε πώς αυτό θα τα επηρεάσει για το υπόλοιπο της ζωής τους. Τα πράγματα που κάνουμε και οι επιλογές μας, μας ακολουθούν για χρόνια και μερικές φορές έχουν τη δύναμη να χτυπήσουν το παρόν μας. Αξίζει ο θυμός μας, τον κόπο;

Όλοι κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε και ο μπαμπάς μου έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Ξέρω πως με αγαπούσε και εγώ τον αγαπώ πολύ.

«Θα ήθελα πολύ να μάθω πώς ο μπαμπάς μου με έβλεπε όταν ήμουν 6. Θα ήθελα πολύ να μάθω χιλιάδες πράγματα. Όταν ένας γονέας πεθαίνει, ένα ντουλάπι γεμάτο από όλα τα συναρπαστικά πράγματα που τον αφορούν, παύει να υπάρχει. Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο απελπισμένα θα ήθελα μια μέρα να μπω μέσα σε αυτό. “

-David Mitchell, τα ρολόγια των οστών

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ