Είναι κακό να «κάνεις τη ζωή σου»;

Παλιότερα αλλά και στις μέρες μας, όταν ένας γονιός χωρίζει ή χάνει τον άνθρωπό του, ειδικά η μητέρα, ακούγεται από τον περίγυρο ένας ψίθυρος του τύπου «Πήρε διαζύγιο και τώρα κάνει τη ζωή της» ή «Έχει παρατήσει τελείως τα παιδιά και κάνει τη ζωή της» ή «Από τότε που πέθανε ο άντρας της, βγαίνει συνέχεια και κάνει τη ζωή της». Κι αυτή η φράση «κάνει τη ζωή της» σε απλά Ελληνικά σημαίνει « πηγαίνει για έναν καφέ με φίλους» ή «πηγαίνει για ψώνια μόνος του». Μιλάμε δηλαδή για ζωάρα όχι αστεία!

Είσαι 35 κι έχεις δυο παιδιά. Η ζωή τα έφερε έτσι που έχασες τον άνθρωπό σου οπότε έχεις δύο επιλογές: Ή να τρελλαθείς και να τον ακολουθήσεις ή να συνεχίσεις τη δική σου ζωή για χάρη σου και για χάρη των παιδιών σου. Κανένας νοήμων άνθρωπος και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία δεν μονάζει επειδή έτσι βολεύονται οι γονείς του, οι συγγενείς του ή η γειτόνισσα του τρίτου. Δεν είναι υγιές να κλειστείς από τα 35 και τα 40 σου σε τέσσερις τοίχους, να μην μιλάς σε άνθρωπο, να κλαίς όλη μέρα, να σε βλέπουν τα παιδιά με τα μούτρα στο πάτωμα και να περιμένεις να πας 70 για να΄ρθει ο Χάρος να σε πάρει.

Είσαι 40 κι έχεις ένα παιδί. Η ζωή τα έφερε έτσι που διάλεξες τον λάθος άνθρωπο, οπότε έχεις δύο επιλογές: Ή να τρελλαθείς και να περιφέρεσαι στο σπίτι με ένα τσιγάρο στο χέρι ή να συνεχίσεις τη ζωή σου δείχνοντας στο παιδί σου μια πραγματικότητα που βιώνουμε αρκετοί άνθρωποι, ότι δηλαδή και οι γονείς χωρίζουν αλλά προχωράνε. Κανένας νοήμων άνθρωπος και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία, δεν μονάζει επειδή κάπως κάπου κάποτε έκανε στη ζωή του μια λάθος επιλογή. Ακόμη κι οι εγκληματίες, κάποια στιγμή βγαίνουν από τη φυλακή. Εσύ γιατί να μείνεις ισοβίτης; Επειδή η κοινωνία θεωρεί πως όποια χωρισμένη μητέρα, βάφεται ντύνεται και βγαίνει είναι πόρνη ή πως όποιος χωρισμένος μπαμπάς αφήνει μια ώρα το παιδί στη μάνα του να πάει να πιεί έναν καφέ με φίλους του, είναι ανεύθυνος;  Αν είναι κακό εκτός από γονιός να είσαι και άνθρωπος, τότε ναι, είναι «κακό» να κάνεις τη ζωή σου. Επίσης κακό είναι να ανακατεύεσαι και στο πώς θα ζήσει ο καθένας, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Όταν χωρίζεις, χωρίζεται κι ο κόσμος σου. Οι περισσότεροι φεύγουν από κοντά σου και μακροπρόθεσμα τη θέση τους παίρνουν άλλοι. Το ίδιο συμβαίνει και όταν χάνεις τον άνθρωπό σου με τη διαφορά ότι τα παιδιά σου δεν θα τον ξαναδούν ποτέ κι αυτό πρέπει να το εξηγήσεις πολλές φορές ξανά και ξανά. Όπως πρέπει να εξηγήσεις στα παιδιά γιατί χώρισες με τη μαμά ή τον μπαμπά, που πήγε ο άλλος γονιός ή γιατί δεν θα ξαναρθεί και ταυτόχρονα να εξηγήσεις στον εαυτό σου, πώς θα βγάλετε το μήνα, πώς θα πληρώσεις τους λογαριασμούς και πότε επιτέλους θα βρείς δουλειά. Αν λοιπόν μέσα σε τόσες δυσκολίες ένας άνθρωπος βρίσκεται και υπόλογος που έχει προσωπική ζωή, αν τελικά με όλα αυτά, καταφέρει να έχει, τότε μάλλον το πρόβλημα δεν είναι αυτός που «κάνει τη ζωή του» αλλά εκείνοι που δεν «κάνουν» τη δική τους.