Είμαι μόνη μαμά και επιστήμονας, και το άγχος μου, με έχει τρελλάνει. Νομίζω μένω πίσω στη καριέρα μου…

Πρίν από δύο χρόνια, η ζωή μου πήρε μια αναπάντεχη τροπή: Έγινα μόνη μαμά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η καριέρα μου είχε μια φανταστική άνοδο. Είχα πάνω από μια δεκαετία που είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό μου, και ήμουν υπεύθυνη σε μια ερευνητική ομάδα. Τα παιδιά ήταν πάντα μέσα στο πλάνο της ζωής μου, μαζί (όπως ήλπιζα) με μια πετυχημένη καριέρα. Το διαζύγιο δυστυχώς δεν ήταν. Αλλά μερικές εβδομάδες αφού μου δόθηκε μια ακαδημαϊκή θέση, ανακάλυψα ότι ο σύντροφος μου με τον οποίο είχα δύο παιδιά, είχε παράλληλη σχέση. Εκεί που πίστευα ότι μετά από δέκα χρόνια είχα μια όμορφη οικογένεια, και μια καριέρα που κάθε μέρα με πήγαινε ολοένα και πιο ψηλά, βρέθηκα ξαφνικά σε μια νέα μειονεκτική θέση.

Η καριέρα μου και η ψυχική μου υγεία, ήταν σε μια μόνιμη αναστάτωση. Είχα βασιστεί σε έναν συνδυασμό ημιαπασχόλησης στη δουλειά, με μειωμένες ευθύνες και ώρες, όπου δούλευα από το σπίτι, έχοντας την υποστήριξη από μερικούς συναδέλφους μου.

Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι έπρεπε να ζητήσω περισσότερη βοήθεια από αυτόν που ήταν εκτός αυτού του πλάνου. Αλλά τι χρειαζόμουν; Ήμουν τόσο τυφλή που δεν είχα ιδέα. Στην πραγματικότητα, δεν έχω δουλέψει λιγότερο τα τελευταία δύο χρόνια. Είχα ταξιδέψει περισσότερο, είχα αναλάβει τις ευθύνες μου, αλλά η παραγωγικότητα μου, ήταν στα χειρότερα της. Έχανα πάντα τις προθεσμίες μου. Οι παρουσιάσεις μου καθυστερούσαν πάντα και είχα πολύ λίγο χρόνο, για να προετοιμάσω τις διαλέξεις μου. Με έχουν διώξει από το γραφείο κακήν κακώς δύο φορές, με μισοτελειωμένα χαρτιά να είναι πεταμένα στο γραφείο μου, και σχεδόν έτοιμα για παρουσίαση.

Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα ελάχιστου χρόνου που είχα στην διάθεση μου, αλλά άγχος. Η μνήμη μου και η αφοσίωση υστερούσαν, και η δυνατότητα μου να χειρίζομαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα, είχε χαθεί. Πλέον μου παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο να τελειώσω τη δουλειά μου. Είχα αρχίσει πλέον να πιστεύω ότι η ερευνητική μου καριέρα (ίσως και η μητρότητα) ήταν ένα άθλημα αντοχής.

Τα χειρότερα έχουν περάσει, αλλά τα πράγματα είναι ακόμα δύσκολα. Έχω δύο παιδιά που μένουν μαζί μου σχεδόν πέντε και παραπάνω μέρες την εβδομάδα. Πρέπει να τα πάω σχολείο, να καθαρίσω και να τους ετοιμάσω το φαγητό,  να κρατήσω το σπίτι, τους φίλους και την οικογένεια (μαζί με τον πρώην μου) όσο πιο κοντά γίνεται. Είμαι επίσης υπεύθυνη για μια ερευνητική ομάδα έξι ατόμων. Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει από το άγχος για τα παιδιά μου, την ομάδα μου, τα χρήματα, το εργαστήριο αλλά και για το σπίτι μου.

Όπως πολλοί εδώ που ζω, το εργαστήριο, η καριέρα μου και η πορεία του προσωπικού μου είναι μονίμως στην άκρη του γκρεμού οικονομικά. Δεν έχω πια την υποστήριξη (οικονομική και συναισθηματική) ενός συντρόφου, και συχνά ξαπλώνω την νύχτα και ανησυχώ ότι θα αντιμετωπίσω την καταστροφή αν μια μελέτη μου αποριφθεί. Θα είμαι σε θέση να δουλέψω σκληρά και να πληρώσω το δάνειο μου; Ή μήπως δεν θα είμαι πια ανταγωνιστική και θα χάσω την θέση μου;

Σε μια άλλη δουλειά, ίσως να είχα τους φίλους ή την οικογένεια μου για να βασιστώ, όπως όμως και άλλοι ακαδημαϊκοί, το δίκτυο υποστήριξης μου είναι σε παγκόσμιο επίπεδο. Αρκετοί από τους πιο κοντινούς μου φίλους είναι επιστήμονες και ζουν σε διαφορετικές χώρες. Το messenger είναι καλό, αλλά δεν μπορώ να σε πάρω μια αγκαλιά σε μια αγχώδη μοναχική Παρασκευή.

Οπότε αυτή είναι η ζωή μου πια: Δουλειά στο εργαστήριο, υποστήριξη στο προσωπικό, να διδάξω τους μαθητές μου, να γράψω χαρτιά, να κάνω διαλέξεις, εξετάσεις, να διοργανώσω συνέδρια και να πάω σε αυτά, να βαθμολογήσω γραπτά, και πολύ γραφειοκρατία. Μετά να πάρω τα παιδιά μου από το σχολείο, να ετοιμάσω το δείπνο, να τα βοηθήσω με τα μαθήματα τους, να πλύνω τα πιάτα, και να οργανώσω την επόμενη μέρα. Έπειτα θα κάτσω στο γραφείο μου να τελειώσω την δουλειά που άφησα στην μέση όταν πήρα τα παιδιά από το σχολείο.

Ζω έτσι δύο χρόνια και έχω ξεκινήσει να νιώθω ότι η ερευνητική μου καριέρα (ίσως και η μητρότητα) δοκιμάζουν τις αντοχές μου. Πρέπει όμως να συνεχίσω. Αλλά δεν μπορώ όμως να φανταστώ ότι θα συνεχίσω να ζω έτσι χωρίς συνέπειες στην ψυχική ή σωματική μου υγεία. Μήπως να έβρισκα μια άλλη δουλειά; Παρόλο που θεωρώ πως το παιχνίδι αυτό έχει τελειώσει για μένα. Με ένα σπίτι που έχει άπειρους λογαριασμούς, και με παιδιά να φροντίσω, έχω περιορισμένη ελευθερία να εξερευνήσω νέες επαγγελματικές ευκαιρίες.

Οπότε γιατί να μην κάνω ένα διάλειμμα; Θα πρέπει όταν δεν θα είναι τα παιδιά εδώ να βρώ λίγο χρόνο για εμένα. Αλλά ο χρόνος μακριά τους, είναι άδειος και καταθλιπτικός. Προσπαθώ να ζω μια φυσιολογική ζωή, με μεγάλες ταχύτητες αδρεναλίνης. Εκείνες οι ώρες είναι μια ευκαιρία για να βγώ ένα ραντεβού – αλλά ποιός θα ήθελε να βγεί ραντεβού με μια γυναίκα που είναι μανιακή με την επιστημονική καριέρα της, και έχει δύο παιδιά  την Κυριακή το πρωί στις 10:00; Ίσως να υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται, αλλά δεν έχω τον χρόνο για να τον βρώ.

Οι μόνοι γονείς που κάνουν ακαδημαικά επαγγέλματα είναι σημάδι πιο σύγχρονων καιρών. Ακόμα δεν είμαστε συνηθισμένοι, αλλά δεν είμαστε πια σπάνιοι. Ο πήχης ανεβαίνει και τα Πανεπιστήμια αρχίζουν αν καταλαβαίνουν πως να μας βοηθήσουν να δουλέψουμε, και να προσφέρουμε όλες τις γνώσεις μας. Αν όμως όλοι οι μόνοι γονείς εκεί έξω νιώθετε το ίδιο άγχος με εμένα, τότε πραγματικά θα συνεχίσουμε να έχουμε πρόβλημα.

Πηγή : https://www.theguardian.com/