Εγώ πρίν το πένθος

Την άκουγα να λέει ιστορίες για μένα, πράγματα από το παρελθόν. Πόσο κοινωνική ήμουν, πόσο γελαστή. Ότι έκανα τα καλύτερα πάρτυ και ότι το χιούμορ μου, σου έκοβε την ανάσα. Έλεγε πόσο χαρούμενη ήταν που επέστρεψε πάλι στη γειτονιά μου και πόσο της είχα λείψει. Της είχα λείψει γιατί ήμασταν καλοί φίλοι και περνούσαμε τόσο καλά μαζί.

Αυτή η κοπέλα είναι μία φίλη που γνώρισα όταν μετακόμισα πρώτη φορά σε αυτή τη περιοχή πρίν 8 χρόνια. Ήμασταν φίλες πρίν χάσω τον άντρα μου και τον μεγάλο μου γιό. Αυτή η κοπέλα ήταν φίλη με τον παλιό μου εαυτό, με εμένα όπως ήμουν πρίν χρόνια. Μετακόμισε ένα μήνα πρίν το δυστύχημα κι εκείνη ήταν η τελευταία φορά που με έβλεπε μέχρι που γύρισε ξανά εδώ, πρίν λίγες μέρες.

Σε ποιόν έλεγε όλα αυτά για μένα; Σε μια κοινή γνωστή μας. Μια γνωστή που δεν ήξερε το «πρίν» μου. Κι όσο η φίλη μου διηγούνταν αστείες και τρελλές ιστορίες για μένα, τόσο η κοινή μας γνωστή απορούσε. Δεν με αναγνώριζε σε αυτές τις ιστορίες, δεν ήμουν εγώ αυτή που είχε γνωρίσει. Κατά μία έννοια, ούτε εγώ με αναγνώριζα στις διηγήσεις της φίλης μου. Γιατί αυτό το άτομο, αυτό που ήμουν κάποτε, δεν υπάρχει πια…

Πρίν 2,5 χρόνια έχασα τον άντρα μου και τον 15χρονο γιό μας σε τροχαίο ατύχημα. Από τότε συνέβησαν πολλά. Βγήκα από το πένθος και την απελπισία γιατί έπρεπε να μεγαλώσω το δεύτερο παιδί μου, τη κόρη μου. Έφτιαξα όπως μπορούσα, μια νέα ζωή για εμάς. Σιγά σιγά, σταδιακά μια νέα πραγματικότητα εντελώς διαφορετική και μακριά από γιορτές, φάρσες και ξέφρενες ιστορίες γέλιου.

Πλέον δεν είμαι παγωμένη και δεν μετράω τη κάθε μέρα μακριά τους. Δεν κλαίω πια και έχω, κάπως, προχωρήσει. Αλλά έχω αλλάξει για πάντα. Δεν γίνεται  να περάσεις από κάτι τόσο συγκλονιστικό- όπως είναι το να χάνεις τον άντρα σου και το ίδιο σου το παιδί -και να βγείς στην άλλη πλευρά, αλώβητος και ίδιος. Στιγμές σαν αυτή σημαδεύουν τη ζωή σου για πάντα όσο και να προχωράς, όσο καλύτερα κι αν είσαι ή αισθάνεσαι. Κι έτσι πάντα θα υπάρχει το «εγώ πρίν» και «εγώ μετά», με το δυστύχημα να είναι πάντα το σημείο αναφοράς. Αυτό που θα με χωρίζει πάντα από το πόσο αστεία και διασκεδαστική ήμουν.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι το «εγώ πρίν». Δεν θυμάμαι δηλαδή τον εαυτό μου πως ήταν όταν ο άντρας μου και το παιδί μου ζούσαν. Ίσως γιατί ο δρόμος για να φτάσω σε αυτό που είμαι σήμερα ήταν σκληρός και για να τον βρώ έπρεπε να μην κοιτάζω πίσω μου. Όμως αυτή την εβδομάδα που συνάντησα ξανά αυτή τη κοπέλα και άκουσα όσα έλεγε για μένα, θυμήθηκα ξανά πώς ήμουν πρίν. Ο τρόπος που μιλούσε για μένα, με έκανε να θυμηθώ πόσο γεμάτη ζωή ήμουν κάποτε. Πόσο θετικός άνθρωπος, ακόμη και όταν έκανα 8 χρόνια και πολλές εξωσωματικές για να γεννήσω τον πρώτο μου γιό. Και συνειδητοποίησα ότι μου είχα λείψει.

Και ήταν περίεργο που στο ίδιο δωμάτιο καθόμασταν όλοι μαζί, οι άνθρωποι από το παρελθόν μου και οι άνθρωποι από το παρόν μου. Φίλοι και γνωστοί πρίν το δυστύχημα και μετά, άνθρωποι που γνώρισαν σε μένα δύο διαφορετικούς εαυτούς.  Οι καινούριοι μου φίλοι, αυτοί που γνώρισα μετά το δυστύχημα, είχαν εκπλαγεί από όσα άκουγαν για μένα. Εμένα που έκανα πολλά πάρτι, μαγείρευα και σήμερα δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μια γιορτή, δεν μαγειρεύω και δεν βγαίνω εύκολα πια. Το «εγώ πρίν» δεν έχανε ευκαιρία για πάρτι και το «εγώ μετά» αν μπορεί να απορρίψει μια πρόσκληση θα το κάνει.

Δεν γίνονται θαύματα ούτε μαγικές μεταμορφώσεις. Αλλά μπορώ να πλησιάσω λίγο σε αυτό που ήμουν. Όχι για τους φίλους μου αλλά για μένα και κυρίως για το παιδί μου. Κάποτε μου άρεσε να βρίσκομαι με ανθρώπους που αγαπούσα. Ίσως ήρθε η ώρα να τους καλέσω μια μέρα, να τους μαγειρέψω και να τους αγαπήσω ξανά. Και να γνωρίσουν και εκείνοι λίγο από το «εγώ πρίν».

Πηγή: http://www.hellogrief.org

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.