Έφυγα και δεν χρειαζόταν πια να φοβάμαι εκείνον που ξάπλωνε δίπλα μου!
Χώρισα λοιπόν! Μια μέρα μετά από ένα ακόμα καβγά, ένα ακόμα κακοποιητικό επεισόδιο εις βάρος μου ξύπνησα το πρωί και είχε ανοίξει για μένα το ‘παράθυρο’ της συνειδητοποίησης. Εκείνο που περιγράφουν οι ψυχολόγοι όταν μιλούν για τον φαύλο κύκλο της κακοποίησης.
Καθόμουν κι έπινα τον καφέ μου όπως κάθε πρωί πριν πάω στη δουλειά, αλλά δεν μπορούσα όπως συνήθως να απωθήσω τα βραδινά γεγονότα. Στο μυαλό μου πεταγόταν επίμονα η ερώτηση “Μέχρι πότε θα ζεις έτσι;” Ήταν λες και κάποιος με είχε αρπάξει από τους ώμους και με ταρακουνούσε βίαια να συνέλθω. Από εκεί και μετά ξεκίνησα να μαζεύω τα πράγματα μου κρυφά, να προετοιμάζω τα παιδιά μου κρυφά, γιατί παλιότερα που είχα επιχειρήσει να φύγω ήταν τρομακτικές οι αντιδράσεις του πατέρα τους. Ήξερα πλέον πως ότι έκανα έπρεπε να γίνει μυστικά και να ανακοινωθεί τελευταία στιγμή…
Δείτε σχετικά: Γιατί τα θύματα κακοποίησης επιστρέφουν στο θύτη.
Διάβασα πρόσφατα πως αυτό συνιστούν στα θύματα κακοποίησης οι ειδικοί, εγώ το είχα μάθει από εμπειρία. Ήταν δύο δύσκολοι μήνες, ένιωθα σαν κάτι να πεθαίνει μέσα μου, είχα χάσει 3-4 κιλά αλλά συνέχιζα με προσήλωση. Το τελευταίο βράδυ στο σπίτι φοβόμουν πολύ γιατί είχα πλέον ανακοινώσει τα σχέδια μου, αλλά η αντίδραση ήταν ήπια. Μάλλον επειδή δεν πίστεψε πως όντως θα φύγω ή θεώρησε πως ήταν για λίγο. Στο ταξί για το σπίτι της μητέρας μου ένιωσα πως ξεριζωνόμουν, όλη μου η ζωή ήταν εκεί και των παιδιών μου επίσης. Εκείνη όμως την πρώτη νύχτα στο σπίτι της, ξάπλωσα για πρώτη φορά μετά από χρόνια ήρεμη, ήξερα πως δεν χρειαζόταν πια να φοβάμαι στο ίδιο μου το κρεβάτι, να φοβάμαι εκείνον που ξάπλωνε δίπλα μου.
Έχουν περάσει τρία χρόνια και η ζωή μου πήγε προς το καλύτερο. Φυσικά οι οικονομικές δυσκολίες ήρθαν χέρι χέρι με το διαζύγιο, αλλά ξαναγυρίσαμε στη γειτονιά μας σε δικό μας σπίτι και η ζωή μας κυλά ήρεμα, φυσιολογικά και συχνά ευτυχισμένα. Τα παιδιά είναι πιο ισορροπημένα από ποτέ κι έχουν σχέσεις με τον πατέρα τους, που είναι βέβαια δύσκολος άνθρωπος αλλά έχουν κι εμένα να τα στηρίζω. Γιατί τώρα στέκομαι στα πόδια μου, χαίρομαι τη ζωή κι εγώ φυσικά δεν έχω καμιά σχέση μαζί του πέρα από τα απολύτως απαραίτητα . Κάποιες στιγμές μόνο, ελάχιστες μου περνάει φευγαλέα η σκέψη μήπως ονειρεύομαι και ξυπνήσω πάλι στον εφιάλτη.
Υ.Γ. Ήθελα απλώς να το μοιραστώ και να το βγάλω από μέσα μου, να’σαι καλά Κυριακή για το site σου που μου έχει δώσει πολύ κουράγιο!
Ντίνα
Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ
Σχόλια