fbpx

Ευχαριστώ τους γονείς μου που χώρισαν φιλικά!

| 23 Ιουνίου 2016
ADVERTISEMENT

Ήμουν πάντα ευγνώμων και περήφανη για τον τρόπο που οι γονείς μου επέλεξαν να τελειώσουν τη σχέση τους ως ζευγάρι και μπορώ να εκτιμήσω τις προκλήσεις περισσότερο σήμερα, μέσα στη δική μου οδυνηρή διάλυση του γάμου μου, με τον πατέρα των παιδιών μου.

Πριν από ένα διαζύγιο, είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τις συναισθηματικές επιπτώσεις που θα υποστεί. Τον πόνο και τις ενοχές του χωρισμού, άσχετα με την αιτία ή τους λόγους που οδήγησαν στο διαζύγιο. Ο χωρισμός γίνεται πολύ πιο οδυνηρός και δύσκολος από τη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ενήλικες που δεν μπορούν να δεχτούν την πράξη τους ως μια ώριμη ανθρώπινη εξέλιξη.


ADVERTISEMENT

Οι γονείς μου δεν φέρθηκαν ανώριμα κατά τη διάρκεια του διαζυγίου τους και πραγματικά τους παραδέχομαι για τον τρόπο που χειρίστηκαν την κατάσταση σε σχέση με εμάς, πριν μας το ανακοινώσουν.

Τους πήρε πολλά χρόνια για να φτάσουν στον χωρισμό γιατί πραγματικά αγαπούσε ο ένας τον άλλον. Ωστόσο, μια μέρα συνειδητοποίησαν πως δεν ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Στις αρχές των είκοσι χρόνων τους, είχαν εκπληρώσει τις φαντασιώσεις της παιδικής ηλικίας τους, αλλά στα τέλη των τριάντα τους, με τέσσερα παιδιά και πολλά μαθήματα ζωής στην πλάτη τους, άρχισαν να πειραματίζονται για να δουν αν θα μπορούσαν να ξαναβρούν  το κομμάτι του εαυτού τους, πέρα από τον ρόλο της μαμάς και του μπαμπά. Βίωσαν τον πόνο της απόρριψης, την κατάθλιψη, νευρικές κρίσεις και κινήθηκαν σε άλλα περιβάλλοντα, πόλεις και χώρες, προσπαθώντας να κάνουν τον γάμο τους να λειτουργήσει για άλλα 10 χρόνια, ώσπου στο τέλος συμφώνησαν ότι ήταν καιρός να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες. Δεν είχα ιδέα του τι συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια και έμεινα έκπληκτη που αισθάνθηκα ανακούφιση, όταν άκουσα την είδηση του χωρισμού τους.

Δεν υπήρξαν ποτέ καυγάδες, έλλειψη σεβασμού ή άλλες ενδείξεις που θα μας έκαναν να φοβόμαστε για τους ίδιους ή για τους εαυτούς μας. Ωστόσο, μπορούσα να ακούσω τους στεναγμούς της μητέρας μου μέσα από τις κλειστές πόρτες. Παρατηρούσα και εξοργιζόμουν από την νωθρότητα του πατέρα μου. Μπορούσα να αντιληφθώ, σχεδόν υποσυνείδητα, ότι δεν ήταν πραγματικά εκεί που ήθελε να είναι. Ήταν ανήσυχος, ανικανοποίητος, κολλημένος, δεν ήταν παρών. Έβγαλα νόημα, όταν κατάλαβα τελικά πως το ζητούμενο ήταν να βρούν την προσωπική τους ευτυχία.  Δεν μου φάνηκε εγωιστικό ή ανέφικτο. Ήταν σαν να βγάζεις τον ατμό από το καπάκι για να αποσυμπιεστεί η χύτρα ταχύτητας.


ADVERTISEMENT

Ήμουν 17 ετών όταν χώρισαν και σχεδόν έτοιμη να ανοίξω τα φτερά μου. Ίσως αν είχε γίνει νωρίτερα να το έπαιρνα πιο βαριά, να μην καταλάβαινα, δεδομένου ότι γύρω στα 12, ένιωθα υπερήφανη που οι γονείς μου ήταν ακόμα μαζί, με τόσους πολλούς άλλους γονείς χωρισμένους γύρω μου. Αυτό που θυμάμαι είναι η ενστικτώδης αίσθηση που είχα, ότι κανείς δεν πρέπει να καθορίσει την πορεία του άλλου από μια λανθασμένη αίσθηση του καθήκοντος. Κανείς δεν πρέπει να θυσιάσει την ευτυχία ή την αίσθηση της εκπλήρωσης του για τον άλλον ή ακόμα και για μένα, ακόμη και αν αυτό πονάει.

Οι γονείς μου προσπάθησαν, αλλά ο πόνος της προσποίησης για χάρη των παιδιών ήταν πολύ μεγάλος. Αποφάσισαν τελικά να χωρίσουν και να δώσουν ο ένας στον άλλον την ευκαιρία να ευτυχήσουν και να εξελιχθούν. Και αυτός είναι ο λόγος που είμαι ευγνώμων: αποφάσισαν να αφήσουν ο ένας τον άλλο και συνέχισαν να είναι φίλοι. Συνέχισαν να στηρίζουν ο ένας τον άλλο και να επικοινωνούν. Ήταν σε θέση να το κάνουν αυτό, όχι μόνο για χάρη μας, αλλά επειδή πραγματικά αγαπούσε ο ένας τον άλλον, όπως όταν ήταν ζευγάρι και μπορούσαν να συνεχίσουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο μετά το διαζύγιο.

Έμαθα ότι η αληθινή αγάπη επιτρέπει στον άλλο την ελευθερία του, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να χωρίσεις. Και όλοι μάθαμε ότι όταν μπορείς να το κάνεις αυτό, δεν θα χάσεις ποτέ το άλλο άτομο και στην πραγματικότητα δεν χωρίζεται μια οικογένεια. Στην πραγματικότητα, με την πάροδο του χρόνου, η οικογένεια μπορεί μες από το διαζύγιο, να αναπτυχθεί και να ωριμάσει.

Οι γονείς μου γνώρισαν υπέροχους  ανθρώπους μετά και ξεκίνησαν μια νέα ζωή μαζί τους. Είμαι ευγνώμων για τον σύντροφο της μητέρας μου, που δεν αντιδρούσε άσχημα, όταν ο πατέρας μου την αποκαλούσε “αγάπη μου” και “γλυκιά μου”, χρόνια μετά τον χωρισμό τους, απλά από συνήθεια και ειλικρινή αγάπη. Οι «δύο αγάπες» της μητέρας μου, έγιναν ακόμη και συνεργάτες. Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι έλεγαν ότι αυτό ήταν παράξενο, ή «μοντέρνο». Εγώ απλά σκεφτόμουν ότι ήταν τέλειο.

Σήμερα, βιώνοντας τον πόνο του διαζυγίου μου, μπορώ να εκτιμήσω το πόσο τυχερή ήμουν που  οι γονείς μου έζησαν μαζί και στη συνέχεια χώρισαν, ως φίλοι. Ξέρω ότι είναι πολύ σπάνιο. Μου έδειξε ότι, παρά το διαζύγιο ήμασταν ακόμα μια οικογένεια με έναν ευρύτερο τρόπο. Ναι, τα παιδιά σίγουρα αισθάνονται και βιώνουν την απώλεια, αλλά αυτό συνδέεται με τον τρόπο που χειρίζονται οι γονείς τον χωρισμό και το διαζύγιο. Με την πάροδο του χρόνου και οι  δύο γονείς δείχνουν αγάπη και σεβασμό ο ένας στον άλλο, δίνουν στα παιδιά την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν ότι στη ζωή είναι όλα σχετικά και ότι, στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να αποφασίσουν εάν θα επικεντρωθούν στην απώλεια, ή στις νέες ευκαιρίες. Ευτυχώς, για την οικογένειά μου, όλοι αποφασίσαμε να κοιτάξουμε μπροστά.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ