Δεν θέλω πια να είμαι μαμά!

Διαβάζω συνέχεια άρθρα για το πόσο δύσκολη είναι η μητρότητα. Άρθρα για το πόσο σκληρή δουλειά είναι να είσαι μητέρα και πόσο εξαντλητική. Όπως δηλαδή είναι. Και στο τέλος, ο κλασσικός επίλογος της αρθρογράφου, ότι παρά τη κούραση και τις δυσκολίες, δεν θα το άλλαζε με τίποτα στον κόσμο. Ότι αγαπάει τα παιδιά της μέχρι θανάτου, ότι η μητρότητα έχει πολλά βάσανα αλλά είναι η καλύτερη εμπειρία ζωής και ότι δεν θα γυρνούσε ποτέ πίσω το χρόνο, στην εποχή που δεν ήταν μαμά.

Εγώ όμως θα τον γυρνούσα. Θα τα άλλαζα όλα. Γιατί κατά βάθος, δεν μου αρέσει να είμαι μαμά!

Αγαπώ τα παιδιά μου και γράφω ανώνυμα γιατί δεν θέλω να διαβάσουν ποτέ αυτά που γράφω, γιατί δεν θέλω να νομίσουν πως δεν τα αγαπώ. Αλλά θέλω να μου φύγει το βάρος που έχω στο στήθος, το φορτίο που είναι μεγαλύτερο απ’ όσο μπορώ σαν άνθρωπος να αντέξω. Από τότε που έγινα μητέρα, και εδώ και 12 χρόνια, δεν μπορώ να αποφύγω το συναίσθημά μου, το συναίσθημα ότι δεν θα έπρεπε να είμαι μητέρα.

Δεν είναι ένα απλό μαμαδίστικο παράπονο που κάνουν τόσες μητέρες, λέγοντας ότι πηγαίνουν τουαλέτα έχοντας πάντα θεατές ή ότι διανύουν άπειρα χιλιόμετρα από μπαλέτο σε τάε κβο ντο και τούμπαλιν. Είναι γεγονός ότι ναι, η ζωή μου ήταν καλύτερη πρίν τα παιδιά και πολύ συχνά ονειρεύομαι εκείνες τις μέρες. Εκείνη τη ζωή.

Φροντίζω τα παιδιά μου και ο μπαμπάς τους, οι θείοι, οι παππούδες τους, τα λατρεύουν. Είναι ευτυχισμένα και ευπροσάρμοστα πλάσματα, καλά στη σωματική και ψυχική τους υγεία. Είναι κανονικά παιδιά. Εγώ έχω το πρόβλημα. Που αισθάνομαι ότι παίζω ένα ρόλο που δεν ήμουν προορισμένη να παίξω , που μου λείπει αυτό το περιβόητο μητρικό ένστικτο που έχουν όλες οι άλλες εκτός από μένα…

Είμαι σίγουρη πως θα με πείς κακή μητέρα, πως θα με συμβουλεύσεις να φύγω από το σπίτι και να αφήσω τα παιδιά μου στον πατέρα τους. Ότι είναι καλύτερα να ζούν χωρίς εμένα γιατί πιθανόν να είμαι συναισθηματικά απρόσιτη και ψυχρή. Όμως δεν θα το κάνω, και πάλι μετά δεν θα είμαι ευτυχισμένη, είτε είμαι στο σπίτι με δυο παιδιά είτε μόνη μου χωρίς παιδιά. Οι ενοχές θα με τρώνε μέρα με τη μέρα, κι έτσι προτιμώ να μένω εδώ και να «υποφέρω» χωρίς να το μεταφέρω στην οικογένειά μου, χωρίς να την αναστατώσω.

Κι όταν τα βράδια, τα βάζω για ύπνο και τα παιδιά κοιμούνται γαλήνια, μπορώ να ονειρεύομαι τις μέρες πρίν τη μητρότητα. Τις μέρες που θα έπρεπε να κρατήσουν για πάντα!

Πηγή: http://www.scarymommy.com/