fbpx

Δεν είχα να ταΐσω τα παιδιά μου

| 11 Δεκεμβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Πρίν περίπου 4 χρόνια,  στην αρχή της κρίσης, παρά τα δύο μεταπτυχιακά και τη προϋπηρεσία μου στη δημοσιογραφία, μου ζητήθηκε από την εφημερίδα που εργαζόμουν να δουλεύω πια σαν εξωτερική συνεργάτις κι αυτό σήμαινε λιγότερα κείμενα, λιγότερα χρήματα. Εν τω μεταξύ βρισκόμουν στη μέση ενός διαζυγίου στο οποίο μου είχε επιδικαστεί διατροφή αλλά ο πρώην δεν έδινε φράγκο και οι δύο μου κόρες τότε ήταν 4 και 10 ετών. Οι οικονομίες μου, τελείωσαν γρήγορα οπότε πολλές μέρες είχα μόνο 6 ευρώ για να φάμε και έτσι δεν έτρωγα. Όμως δεν ένιωθα ότι δεν έτρωγα επειδή δεν είχα λεφτά αλλά επειδή μου άξιζε. Μου άξιζε να τιμωρηθώ που έβαλα τα κορίτσια μου στη διαδικασία να πηγαινοέρχονται σε δύο σπίτια και έτσι η πείνα ήταν η τιμωρία μου. Επίσης η πείνα με εξιλέωνε, ένιωθα σαν λύκαινα που έκανε τα πάντα για να ταΐσει τα μικρά της και δεν σκεφτόμουν τί θα γινόντουσαν τα παιδιά μου αν πάθαινα κάτι εγώ.

Κι έτσι, όταν πια σταμάτησα να έχω και τα 6 ευρώ, αναγκάστηκα να καταπιώ τη περηφάνεια μου να πάρω τα κορίτσια και να πάμε στο συσσίτιο του Δήμου. Πάλεψα πολύ μέσα μου για να φτάσω ως εκεί αλλά δεν είχα άλλη λύση, τα παιδιά κάπως έπρεπε να φάνε. Επίσης δεν ήταν μόνο η περηφάνεια ήταν και άλλα ζητήματα. Αν με έβλεπε κάποιος γνωστός και το έλεγε στον πρώην μου και μου έπαιρνε την επιμέλεια; Όσο περιμέναμε στην ουρά ίδρωνα και ξε-ίδρωνα, είχα κοκκινήσει και κοιτούσα συνέχεια γύρω μου σαν να μας κυνηγούσαν.


ADVERTISEMENT

Περάσαμε στη “τραπεζαρία”  και πλησιάζαμε εκεί που μοίραζαν το φαγητό. Είχε δύο ειδών φαγητά, σαλάτα, ψωμί και χυμό. Γύρω μου ήταν οικογένειες, σαν τη δική μας, που έτρωγαν και έδειχναν χαρούμενες. Τα αδέρφια πειράζονταν μεταξύ τους, κάποιοι φίλοι πιο πέρα έλεγαν ιστορίες. Ήταν σαν να είχαμε πάει σε ένα εστιατόριο με ανθρώπους της διπλανής πόρτας, σαν εμένα, σαν εσένα. Βασικά όχι δεν ήταν σαν εστιατόριο, ήταν σαν μία αίθουσα όπου είχε μαζευτεί μία μεγάλη παρέα για φαγητό.

“Ίσως να μην είναι τόσο θλιβερό αυτό που ζω” σκέφτηκα καθώς μία υπάλληλος του Δήμου, μου έβαζε σούπα σε ένα πλαστικό μπώλ.
Δεν ένιωθα ότι κάποιος με κρίνει ούτε ντροπή. Ίσα ίσα είδα πολλούς άλλους γονείς με τα παιδάκια τους. Είδα οικογένειες να κάνουν το καλύτερο που μπορούν κάτω από τόσο άσχημες συνθήκες. Δεν είχε σημασία που ήμουν μονογονέας, μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, άστεγοι ήμασταν όλοι εκεί για να φάμε, να προστατευτούμε από το κρύο και να βρούμε μια παρέα, έναν άνθρωπο να μας καταλάβει.

Κι έτσι αυτός ο θυμός, αυτό το πικρό αίσθημα ότι έχεις αποτύχει σαν άνθρωπος και σαν γονιός, όσο περίμενα με τα κορίτσια στην ουρά, ως δια μαγείας έφυγε. Και έφυγε και η πείνα και η αδυναμία που ένιωθα. Περίμενα να δω ανθρώπους με ακραία βιώματα αλλά το μόνο που είδα ήταν ανθρώπους σαν εμάς, με ένα διαζύγιο, μια απόλυση, έναν πλειστηριασμό που τους έφερε εδώ για φαγητό. Δεν χρειάζεται κάτι ακραίο για να φτάσεις μέχρι εδώ. Αρκεί ένα μόνο γεγονός στη καθημερινότητά σου, για να σου ανατρέψει ολόκληρη τη ζωή.


ADVERTISEMENT

Αυτά που σας γράφω συνέβησαν κάποτε. Σήμερα έχω μία αξιοπρεπή δουλειά, έχω μια στέγη πάνω απ’ το κεφάλι μου και έναν μικρό αλλά υποφερτό μισθό και τα φέρνω βόλτα ίσα ίσα. Όμως δεν είμαι η ίδια. Πλέον συμμετέχω εθελοντικά στο συσσίτιο του Δήμου και προσπαθώ να στέλνω χρήματα σε διάφορους οργανισμούς σίτισης. Μπορεί να επιβιώσαμε ως οικογένεια αλλά έμαθα ότι παρά τα πτυχία και την εργασιακή εμπειρία, δεν είμαι τίποτα άλλο παρά μερικές μισθοδοσίες και ένα εκατοστό απόσταση από το να ζήσω στους δρόμους. Έμαθα ότι σήμερα, δεν γίνεται να ζείς από τις οικονομίες σου, όπως γινόταν κάποτε.

Και ήρθα εδώ να σας το πω. Να σας πω ότι αν σήμερα χάσω τη δουλειά μου, είναι θέμα χρόνου να γυρίσω στο συσσίτιο του Δήμου όχι σαν εθελόντρια αλλά σαν πεινασμένη ίσως και σαν άστεγη. Ότι είμαστε μόλις ένα βήμα από το να μην μπορούμε να ταΐσουμε τα παιδιά μας. Ότι μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί και να μην έχεις τίποτα και τότε το διαζύγιο θα σου φαίνεται λεπτομέρεια.  Ότι με το να τιμωρείς τη μεσαία τάξη είναι σαν να εκφοβίζεις  μία οικονομία που δεν βάζει κανέναν αληθινό απατεώνα φυλακή. Αλλά θέλω να σας πω ότι δεν είναι ντροπή να είσαι φτωχός ή να περιμένεις στα συσσίτια. Ότι το να βρεθείς μια μέρα χωρίς λεφτά, δεν είναι ενός είδους ηθική αποτυχία ούτε το να δεχτείς τη φιλανθρωπία κάποιου,σε κάνει μικρό ή ασήμαντο. Εμένα με έκανε να μεγαλώσω. Γιατί έβαλα το “εγώ” μου τόσο μακριά για να ταΐσω τα παιδιά μου, που το ξέχασα εκεί που το άφησα. Γιατί το μόνο που με ένοιαζε ήταν να ταΐσω τα παιδιά μου με ένα φαγητό που το κράτος, μας παίρνει από το στόμα και μετά γυρίζει και μας το δίνει ονομάζοντάς το “πρόνοια”. Δεν είναι το συσσίτιο ντροπή. Ντροπή είναι αυτοί που σε φτάνουν σε σημείο να πεινάς!

Αθανασία

Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ