Απαγωγή παιδιών από τους γονείς τους και γονείς που έμειναν πίσω

Μόνο τον τελευταίο χρόνο, περισσότερα από 500 παιδιά απήχθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία από τον έναν γονέα. Η εφημερίδα “The Guardian” μίλησε με τους γονείς που έμειναν πίσω.

Όταν το τηλέφωνο της Louise Monaghan χτύπησε από τον πρώην σύζυγό της, οι χειρότεροι φόβοι της επαληθεύτηκαν: Στην οθόνη του τηλεφώνου, εμφανιζόταν ο αριθμός μιας άλλης χώρας. Ο πρώην άντρας της είχε πάρει την 6χρονη κόρη τους May και είχε φύγει. Η αστυνομία της Κύπρου όπου ζούσε η Louise δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, για εκείνους ήταν ακόμη μία οικογενειακή διαμάχη που θα έλυνε το ζευγάρι, μόνο του. Ούτε η κυβέρνηση της Ιρλανδίας από όπου και καταγόταν η Louise, μπορούσε να εκδόσει διαβατήριο για τη May χωρίς την υπογραφή του πατέρα της. Η Louise διαμαρτυρήθηκε ότι αυτός από τον οποίο ήθελαν να υπογράψει, ήταν ο άνθρωπος που απήγαγε την κόρη τους αλλά η απάντηση που πήρε ήταν «Συγγνώμη αλλά οι κανόνες είναι κανόνες!»

Η Louise Monaghan με την κόρη της May, στη Κύπρο “Θα αλλάξουμε τα ονόματά μας και θα μετακομίσουμε. Εάν θέλεις να χαθείς μπορείς!”. Φωτογραφία: Ειρήνη Βουρλούμη για τη Guardian.

Η Louise χώρισε από τον Μουσταφά, πρίν περίπου ένα χρόνο. Κατά τη διάρκεια της 7χρονης σχέσης τους, τη χτυπούσε συχνά. Μια φορά που τη χτύπησε τόσο πολύ μέχρι που έπεσε αναίσθητη, ο Μουσταφά νόμιζε ότι την είχε σκοτώσει. Τελικά η Louise βρήκε το κουράγιο να το καταγγείλει και ύστερα παρακαλούσε τον εισαγγελέα για επιείκεια διότι ο Μουσταφά την απείλησε πως αν έμπαινε στη φυλακή, θα σκότωνε κι εκείνη και τη κόρη τους. Του δόθηκε μία εξαγοράσιμη ποινή και η επικοινωνία του με την May συνεχίστηκε 3 μέρες την εβδομάδα για 3 ώρες. Η Louise λέει ότι η May μισούσε όλες τις φορές που ήταν μαζί του. Πάθαινε κρίσεις πανικού και υπέφερε από «Τριχοτιλομανία» έναν καταναγκασμό όπου το άτομο τραβάει τα μαλλιά του. Η May είχε ένα μεγάλο καραφλό κενό στο κεφαλάκι της.

Αφότου χώρισαν ο Μουσταφά κατασκόπευε τη Louise, κρυβόταν πίσω από τους θάμνους απέναντι από το διαμέρισμά της, την ακολουθούσε στο αυτοκίνητό της, την τρομοκρατούσε. Η Louise ενημέρωσε την κόρη της όσο ευγενικά και μαλακά μπορούσε. Δεν χρησιμοποίησε ποτέ τη λέξη «Απαγωγή» ούτε είπε στη κόρη της ότι ο μπαμπάς της ήταν κακός. Το μόνο που της είπε ήταν ότι ο μπαμπάς της δεν επιτρεπόταν να τη βάλει σε αεροπλάνο ή πλοίο και ότι αν συνέβαινε αυτό, έπρεπε να φωνάξει , να πλησιάσει τους περαστικούς και να τους ζητήσει να πάρουν τη μαμά της. Ήξερε το νούμερό μου απ’ έξω και το επαναλαμβάναμε συνέχεια. Όταν ο Μουσταφά  την απήγαγε και το έμαθα, παρακαλούσα να κάνει αυτό που είχαμε πεί…».

Όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου άκουσα τον Μουσταφά στην άλλη άκρη της γραμμής να μου λέει ήρεμα ότι θα περνούσαν τα σύνορα για τη Συρία από όπου και καταγόταν. Τον ρώτησα «Έχεις τη May;» «Φυσικά και την έχω, μου απάντησε, θα ζήσει στη Συρία μαζί μου!». «Ωραία, μπορώ να της μιλήσω;» τον ρώτησα. Όταν η May ήρθε στο τηλέφωνο, τη ρώτησα «Κοριτσάκι μου, πού είστε;» «Είμαστε σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο μαμά» «Έχει και αεροπλάνα εκεί;» τη ρώτησα. «Ναι μαμά, ναι» και έβαλε τα κλάμματα καθώς το ακουστικό έκλεινε με βία.

Η ιστορία που ακολούθησε μοιάζει με θρίλερ του κινηματογράφου. Διότι πράγματι το βιβλίο της Louise «Stolen: Escape From Syria» έγινε ταινία. Ο τρόπος όμως που τα έζησε, δεν μπορεί να συγκριθεί. Η Louise, πέρασε τα σύνορα της Συρίας, κορόιδεψε τον Μουσταφά λέγοντάς του ότι τον αγαπάει ακόμη και θέλει να είναι ξανά μαζί, εκείνος τη χτυπούσε και την άφηνε δεμένη και νηστική σε μια αποθήκη, προδομένη από τους ανθρώπους που είχε πληρώσει να τη φυγαδεύσουν μαζί με το παιδί και ύστερα κατάφερε να αποδράσει με τη μικρή May και να περάσουν τα βουνά του Λιβάνου μέσα από βομβιστικές επιθέσεις εν καιρώ πολέμου.

Δύο χρόνια μετά, η Louise έχει επιστρέψει στη Κύπρο. Η May πηγαίνει σχολείο και η ζωή τους επανέρχεται σιγά-σιγά στους κανονικούς της ρυθμούς. Συναντηθήκαμε στο Δουβλίνο, εκεί που μένει η αδερφή της Louise και γνωρίσαμε τη May, ένα ήσυχο κοριτσάκι με μακριά μαύρα μαλλιά και μυστήριο χαμόγελο. Την κοιτούσα και δεν μπορούσα να διακρίνω τι είχε περάσει. Ίσως το μόνο που μαρτυρά την ιστορία της, είναι η σιωπή της.

Η Louise κάνει εντατική ψυχοθεραπεία. Μιλάει για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη ως παιδί, πόσο εσωστρεφή την έκανε αυτό, για τον θάνατο της μητέρας της σε τροχαίο, για τον πρώτο της γάμο με κάποιον με τον οποίο ήταν περισσότερο φίλοι παρά σύζυγοι. Προσπαθεί να καταλάβει πώς κατέληξε με έναν άντρα σαν τον Μουσταφά.

Στα 20 της η Louise άφησε την Ιρλανδία και πήγε στη Κύπρο για να γίνει στέλεχος πωλήσεων σε ένα μεγάλο ταξιδιωτικό γραφείο. Είχε δύο αυτοκίνητα, έναν πολύ καλό μισθό και πολλούς καλούς φίλους. Τότε γνώρισε τον Μουσταφά «Δεν θέλω να λέω ούτε το όνομά του» λέει σιγανά. Αισθάνεται αμηχανία,  ντρέπεται και που τον ερωτεύτηκε.

«Ήταν όμορφος» λέει η Mandy, αδερφή της Louise.
«Πήγαμε μαζί  στην Ιρλανδία και το βράδυ που βγήκαμε σε ένα μπαράκι, έπρεπε να δείς το ύφος των φιλενάδων μας όταν τον είδαν! Ακόμη κι όταν απήγαγε τη May οι φίλοι μας έλεγαν “Ντροπή του και έδειχνε τόσο ωραίος άντρας!”» λέει η Louise.

Από την αρχή ο Μουσταφά ήθελε να την ελέγχει αλλά η Louise έλεγε στον εαυτό της πως ήταν τυχερή που βρέθηκε ένας άντρας να τη νοιάζεται με πάθος. Η διαφορά κουλτούρας που είχαν-εκείνη Ιρλανδή Καθολική εκείνος Σύριος Μουσουλμάνος-ήταν η συχνή δικαιολογία της Louise για τις πράξεις του άντρα της,  «Ύστερα τον παντρεύτηκα και έγινα ιδιοκτησία του» λέει.

Μετά την απαγωγή, η Mandy πήγε στη Κύπρο για να είναι με τη Louise και να καταστρώσουν μαζί ένα σχέδιο διάσωσης.  Πήγαν αεροπορικώς στη Τουρκία, οδήγησαν μέχρι το Hatay, μία πόλη στα σύνορα της Συρίας, όπου η Louise άφησε τη Mandy.  Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2011, 5 μέρες μετά την απαγωγή της κόρης της από τον Μουσταφά, η Louise μπήκε στη Συρία, πέρασε από χιλιάδες ανθρώπους και όταν βρήκε τη May, έμαθε από τη κόρη της, ότι ο μπαμπάς της τη χτύπησε στο αεροπλάνο «Στα μπράτσα, στους ώμους, έχει ακόμη μελανιές από τα χέρια του» λέει η Louise.

Η Louise και η May πέρασαν 5 εβδομάδες στη Συρία. Πολύ συχνά ο Μουσταφά, κλείδωνε τη Louise στην αποθήκη και έπαιρνε τη May μαζί του «Υποθέτω ότι την πήγαινε να δούν τους γονείς του. Και νομίζω πως το έκανε για να με βασανίζει, να μου δείχνει ότι αυτός ήταν το αφεντικό. Νόμιζα ότι δεν θα την ξαναέβλεπα…».

Η Mandy λέει ότι όταν η May γύρισε από τη Συρία ήταν σε άθλια κατάσταση. Είχε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της. Και τώρα; Τώρα η May, δεν θέλει να μιλάει γι΄ αυτό. Πολύ σπάνια το αναφέρει. Παρ’ όλα αυτά η Louise λέει ότι η May είπε στη ψυχοθεραπεύτριά της, πως αγαπάει ακόμη τον μπαμπά της.

Ένα μήνα από τη στιγμή που η Louise και η Mary επέστρεψαν στην Ιρλανδία, ο Μουσταφά προσπάθησε να φύγει από τη Συρία και να περάσει τα σύνορα της Τουρκίας. Μπήκε φυλακή για δύο εβδομάδες ενώ στη Κύπρο είναι υπόδικος για απαγωγή ανηλίκου. Επειδή όμως λόγω των γεγονότων η μισή Συρία έχει καταστραφεί, τον άφησαν ελεύθερο. Ωστόσο υπάρχει ακόμη διεθνές ένταλμα σύλληψης εις βάρος του.

Neil Winnington: “Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αφήσει τα ίχνη του στο διαδίκτυο φτιάχνοντας ένα blog με βίντεο, ταινίες, τραγούδια, ποιήματα και φωτογραφίες, ελπίζοντας ότι μια μέρα η κόρη του θα τα δεί και θα τα ακολουθήσει”. Φωτογραφία: Shaw + Shaw για την Guardian

Αν μπείτε στο λογαριασμό του Neil στο facebook, θα δείτε το βίντεο ενός 2χρονου κοριτσιού με κόκκινα μαλλάκια, να τρώει παγωτό στη παραλία να  κάνει τραμπολίνο και να φτιάχνει πύργους στην άμμο με τον μπαμπά της. Το συγκεκριμένο βίντεο γυρίστηκε το Μάιο του 2008, δύο μήνες πρίν η κόρη του Neil Winnington,  Emily, απαχθεί από τη μητέρα της και μεταφερθεί στη Ρωσσία. Εκείνη τον διαβεβαίωσε ότι θα επέστρεφαν μετά τις διακοπές τους αλλά δεν την πίστεψε. Ο Neil ισχυρίζεται ότι η πρώην γυναίκα του στον είχε απειλήσει στο παρελθόν πως αν δεν της έδινε το μισό του μισθό, δεν θα έβλεπε ξανά την Emily. «Με απειλούσε ότι θα πήγαινε στα δικαστήρια της Ρωσίας και θα ζητούσε να αφαιρεθεί το επώνυμο της Emily από το πιστοποιητικό γέννησής της. Έτσι η Emily δεν θα ήξερε καν ότι έχει Βρετανό πατέρα!».

Ο Neil δεν έχει ιδέα πώς είναι η Emily σήμερα ή που ζεί «Στις 25 Σεπτεμβρίου, έκλεισαν 5 χρόνια από την ημέρα που την είδα τελευταία φορά» λέει και υποθέτει ότι δεν θα τον αναγνώριζε. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αφήσει τα ίχνη του στο διαδίκτυο φτιάχνοντας ένα blog με βίντεο, ταινίες, τραγούδια, ποιήματα και φωτογραφίες ελπίζοντας ότι μια μέρα θα τα δεί και θα τα ακολουθήσει.

Όπως στις περισσότερες περιπτώσεις απαγωγής από τον γονέα, έτσι και η περίπτωση του Neil είναι μονόπλευρη. Η πρώην σύζυγός του (δεν λέει το όνομά της, την αναφέρει ως «η μητέρα της Emily») δεν μπορεί να πεί την εκδοχή της, απλούστατα διότι έχει εξαφανιστεί. Ο Neil  υποθέτει ότι είναι στη Ρωσία αλλά δεν είναι σίγουρος, δεν το γνωρίζει. Η Βρετανική κυβέρνηση δεν τον βοήθησε πολύ και ο Neil εξηγεί «Πρίν 3 χρόνια, όλα τα δώρα γενεθλίων και Χριστουγέννων που έστελνα στην Emily, γύριζαν πίσω με την ένδειξη “Λάθος διεύθυνση”. Όταν ξεκίνησαν οι περικοπές στο Υπουργείο Εξωτερικών, κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσω με την Emily, κόπηκε. Όταν πράγματι έστειλαν κάποιον για μια τυπική προξενική επίσκεψη, η μαμά της  Emily αρνήθηκε να τους δώσει ακόμη και φωτογραφίες της κόρης μου».

Παρά το γεγονός ότι η Ρωσία έχει υπογράψει τη σύμβαση της Χάγης του 1996 η οποία ορίζει ότι τα παιδιά που απάγονται πρέπει να επιστρέφουν στη συνήθη χώρα διαμονής  τους, λαμβάνονται υπόψιν μόνο τα περιστατικά που συνέβησαν μέσα στο προηγούμενο έτος «Επομένως, τα περίπου 150 παιδιά, συμπεριλαμβανομένης και της Emily, που απήχθηκαν και μεταφέρθηκαν στη Ρωσία πρίν από το τελευταίο έτος, δεν έχουν καμία ελπίδα» λέει ο Neil ο οποίος δεν γνωρίζει σε ποιόν και πού πρέπει να στραφεί.

Ο Neil λέει ότι όλο αυτό είναι ειρωνικό. Έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο σαν τηλεοπτικός παραγωγός αλλά γνώρισε τη μαμά της Emily στο Birkenhead, μόλις μερικά μίλια από το πατρικό του. Εκείνη επέστρεψε στη Ρωσία να γεννήσει την Emily και  σε αυτό το σημείο άρχισαν τα πράγματα να χαλάνε. «Νομίζω πως είχε επιλόχειο κατάθλιψη και ότι η μητέρα της, της έσπερνε αμφιβολίες». Ο γάμος τους διαλύθηκε όταν ο Neil ανακάλυψε ότι η γυναίκα του είχε εξωσυζυγική σχέση.

Αφότου απήχθη η Emily, ο Neil σταμάτησε να δουλεύει. Βρέθηκε χρεωμένος με £20,000, έχασε το σπίτι και το αυτοκίνητό του και σταμάτησε να βγαίνει. «Είχα πάθει νευρικό κλονισμό και για να είμαι ειλικρινής, σήμερα έχω μάθει να το ελέγχω. Δεν νομίζω πως θα το ξεπεράσω ποτέ. Έχω μιλήσει με άλλους γονείς στην ίδια θέση με εμένα. Και εκείνοι περιμένουν να ξαναδούν τα παιδιά τους. Είναι μια προσμονή που δεν φεύγει ποτέ» λέει και η φωνή του «σπάει». «Τα πρώτα δύο χρόνια, έζησα σαν ερημίτης. Δεν μπορούσα να βλέπω παιδιά και μέχρι και σήμερα αν δω ένα παιδί να κλαίει για παράδειγμα στο σούπερ μάρκετ, βάζω τα κλάματα δεν μπορώ…»

Όπως όλοι οι γονείς με τους οποίους μιλάμε, ο Neil γνωρίζει απ έξω τα στατιστικά στοιχεία των παιδιών που έχουν απαχθεί από τους γονείς τους. Το 2011, στη Βρετανία, η Αστυνομία έλαβε κλήσεις για 512 περιστατικών στα οποία εμπλέκονταν περισσότερα από 700 παιδιά. Τη χρονιά που απήχθη η Emily, τα παιδιά αυτά ήταν 300.

Σήμερα ο Neil είναι καλύτερα. Έχει πιάσει καινούρια δουλειά, συμμετέχει σε εκστρατείες κατά της απαγωγής παιδιών από τους γονείς τους και έχει πείσει τον εαυτό του πως μια μέρα θα ανοίξει τη πόρτα και θα βρεί την Emily. Έχει σχέση σήμερα;

«Θα μείνω ελεύθερος για την υπόλοιπη ζωή μου» λέει ο Neil «Θα ήταν προδοσία για την Emily αν γυρνούσε και με έβρισκε με άλλη οικογένεια, δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου». Αλλά δεν θα μπορούσε να κάνει οικογένεια και ακόμη να αγαπά τη κόρη του;  «Όχι, διότι η Emily ήταν αυτό που πάντα ήθελα. Αν έκανα άλλη οικογένεια, θα σήμαινε ότι είχα σταματήσει να παλεύω για εκείνη!».

Πηγή: Theguardian.com