“Αν κρατήσεις και το δεύτερο παιδί, χωρίζουμε!” μου είπε ο άντρας μου

Όλα ξεκίνησαν μια Παρασκευή πρωί. Ήταν Ιούνης του 2013. Πρόσφατα είχα κάνει κάποιες εξετάσεις αίματος και περίμενα τα αποτελέσματα. Εκείνο το πρωί άλλαξε όλη μου η ζωή.

Ο γιατρός με συνεχάρη. Ήμουν έγκυος. Μου είπε ότι θα έπρεπε να κλείσω άμεσα ραντεβού με τον γυναικολόγο μου εξαιτίας της προϊστορίας μου. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη αν και ένιωθα κάποιο άγχος καθώς η εγκυμοσύνη δεν ήταν προγραμματισμένη.

Ο σύζυγος μου δεν χάρηκε με τα νέα. Μου είπε ότι δεν ήθελε το μωρό, δεν ήθελε καν να το συζητήσει. Απαίτησε να μην το πω σε κανένα.

Πήγαμε σε κάτι φίλους μας εκείνο το Σαββατοκύριακο και δεν είπαμε κουβέντα για την εγκυμοσύνη.

Μερικές μέρες αργότερα προσπάθησα να του μιλήσω αλλά δεν δεχόταν κουβέντα. Καβγαδίσαμε. Δεν είχαμε ποτέ τσακωθεί έτσι.

Δυο βδομάδες μετά, ο κόσμος μου όλος κατέρρευσε.

“Δεν θέλω άλλο παιδί. Εξ αρχής δεν ήθελα να κάνουμε παιδί,” μου είπε δείχνοντας την 20 μηνών κορούλα μας. “Σε παντρεύτηκα και αποκτήσαμε τη μικρή επειδή εσύ το ήθελες. Αν θες να κρατήσεις το μωρό τότε θα χωρίσουμε. Διάλεξε, ή τον γάμο μας ή το μωρό,” μου είπε πριν φύγει.

Δείτε σχετικά: Όσα κανείς δεν θα σου πει για την έκτρωση.

Ένιωσα λες και με είχαν χαστουκίσει. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο σύζυγος μου μόλις μου είχε πει κάτι τέτοιο, ότι μου είχε δώσει ένα τέτοιο τελεσίγραφο. Ο σύζυγος μου, ο πατέρας της κόρης μου, μου είχε ζητήσει να διαλέξω ανάμεσα στον γάμο μας και στο παιδί μας.

Ο πόνος που ένιωσα ήταν απερίγραπτος. Λες και κάποιος μου είχε ξεριζώσει την καρδιά. Πως μπορούσα να διαλέξω; Πως μπορούσε να με βάλει να διαλέξω ξέροντας την απώλεια που είχα ζήσει; Είχε ξεχάσει τις δυο αποβολές μου;

Τις επόμενες μέρες δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου. Ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, έτρωγα με το ζόρι και προσπαθούσα να αποφασίσω τι να κάνω.

Είχα ένα μικρό ατύχημα με το αυτοκίνητο και χρειάστηκε να έρθει ασθενοφόρο. Δυστυχώς αυτό συνέβη κοντά στην δουλειά του άντρα μου. Έπρεπε να πληροφορήσω τους τραυματιοφορείς για την εγκυμοσύνη μου και κατά συνέπεια μαθεύτηκε στην δουλειά του ότι περιμέναμε παιδί.

Ένα απόγευμα, αφού ο σύζυγος μου επέστρεψε από την δουλειά, του ζήτησα να μιλήσουμε. Του ανακοίνωσα ότι είχα πάρει την απόφαση μου και ότι είχα κλείσει ραντεβού για να κάνω έκτρωση. Μου είπε ότι έκανα το σωστό και ότι θα ανακοίνωνε στους γνωστούς και τους φίλους μας ότι είχα πάλι αποβάλλει.

Επειδή η οικογένεια του, δεν ήξερε για την εγκυμοσύνη και δεν ήθελε να το ακούσουν από τρίτους, πήρε τηλέφωνο την μητέρα του και της είπε ότι αν και ήμουν έγκυος το έμβρυο δεν ήταν βιώσιμο και θα έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο για να με βοηθήσουν να το αποβάλλω.

Δεν το ήθελα όλο αυτό. Ήθελα το μωρό μου.

Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Δεν θυμάμαι πολλά από την επόμενη μέρα. Ο σύζυγος μου με πήγε στο νοσοκομείο και μετά πήγε στο σπίτι ενός φίλου μας. Μίλησα με τον γιατρό και έγινε η επέμβαση. Το μετάνιωσα αμέσως. Μέσα μου ήξερα ότι ο γάμος μου είχε τελειώσει.

Ήρθε να με πάρει μαζί με την κόρη μας. Είχε μαζί του λουλούδια και η κάρτα έγραφε, “Σε σκέφτομαι”. Ένιωσα αηδία.

Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω. Ήμουν συντετριμμένη.

Προσπάθησα να τον συγχωρέσω. Να σώσω τον γάμο μας αλλά δεν μπορούσα. Έπαθα κατάθλιψη. Δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι. Μίσησα και τον εαυτό μου και τον σύζυγο μου για το τελεσίγραφο του.

Δεν μπορούσα να κοιμάμαι μαζί του. Κοιμόμουν στο σαλόνι.

Άρχισε να με κατακρίνει επειδή πάχυνα, επειδή όλη την ημέρα την περνούσα περιφερόμενη στο σπίτι φορώντας τις πιτζάμες μου. Μου έλεγε ότι ήμουν ένα μάτσο χάλια και ότι κανένας δεν θα ήθελε να είναι μαζί μου. Μου έδειχνε φωτογραφίες του εαυτού μου, όταν ήμουν όμορφη και αδύνατη και μου φώναζε, “Που είναι η γυναίκα που ερωτεύτηκα;”

Πάλευα καθημερινά να μην κλάψω. Δεν ήθελα πια να νιώθω πληγωμένη. Δεν ήθελα να νιώθω πόνο. Το μόνο φως στη ζωή μου ήταν η κόρη μου. Κρατήθηκα στη ζωή επειδή δεν ήθελα να την αφήσω, δεν ήθελα να χάσω το χαμόγελο της.

Μια μέρα που ο άντρας μου πάλι μου φώναζε και με κατέκρινε και εγώ έκλαιγα, η κόρη μου κλαίγοντας με ρώτησε, “Σε έκανε πάλι να κλάψεις ο μπαμπάς, μανούλα;” Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τα προβλήματα μου δεν επηρέαζαν μόνο εμένα. Επηρέαζαν και εκείνη.

Έτσι λοιπόν πήρα την απόφαση μου. Λίγο αφού η κόρη μου έκλεισε τα 3, είπα στον σύζυγο μου ότι ήθελα να φύγει από το σπίτι. Δεν μου ήταν εύκολο, αλλά δεν μπορούσα να τον συγχωρέσω για εκείνο το τελεσίγραφο και για την συναισθηματική κακοποίηση που είχα υποστεί.

Πούλησα το σπίτι και νοίκιασα ένα διαμέρισμα. Δεν είχα χρήματα και δεν ήταν εύκολο να τα βγάλουμε πέρα. Την θέρμανση την άνοιγα μόνο όταν ήταν στο σπίτι η μικρή.

Σιγά-σιγά άρχισα να ξαναβρίσκω τη συναισθηματική μου ισορροπία. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να συμφιλιωθώ με την απόφαση που πήρα και δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω ποτέ. Κάθε μέρα απαιτεί προσπάθεια, όμως χάρη στην κόρη μου και τους φίλους μου έχω καταφέρει να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Έχω δουλειά μπροστά μου αλλά πήρα κάποια πολύτιμα μαθήματα που με διαμόρφωσαν στον άνθρωπο που είμαι τώρα.

Το διαζύγιο μου σύντομα θα εκδοθεί και αν και λυπάμαι που ο γάμος μου έληξε και δεν είμαστε πια μια οικογένεια, συνειδητοποίησα ότι άξιζα πολύ περισσότερα από αυτά που δεχόμουν και αποδεχόμουν τόσο καιρό. Μια μέρα ελπίζω να βρω κάποιον που θα αγαπήσει και εμένα και την κόρη μου άνευ όρων, που θα μας σταθεί στα εύκολα και στα δύσκολα. Δεν θέλω κάποιον που να είναι τέλειος, απλά κάποιον που να είναι τέλειος για εμένα.

Πηγή: http://divorcedmoms.com/