…αυτός είναι ο λόγος που ο γιος μου μεγαλώνει χωρίς τη μητέρα του

Σαν σήμερα, πριν από 25 μήνες, η γυναίκα μου σκοτώθηκε σε τροχαίο και από εκείνη την μέρα, ενώ έχω μιλήσει για τη θλίψη μου δεν έχω μιλήσει για το ποιά πιστεύω πως είναι τα αίτια του δυστυχήματος. Σήμερα το απόγευμα ένας ηλικιωμένος κύριος βρέθηκε κατηγορούμενος που προκάλεσε τον θάνατό της, λόγω επικίνδυνης οδήγησης.

Αυτό που συνέβη τον Νοέμβριο του 2012 ήταν αναμφίβολα μια τραγωδία για όλους μας και όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της δίκης,  δεν θα μπορέσει ποτέ να θεραπεύσει τον πόνο που νιώθουμε. Η απώλεια είναι δυσβάσταχτη ειδικά για τον 4 ετών γιο μου, που σε ηλικία 2 ετών και από τη μια μέρα στην άλλη, άρχισε να μεγαλώνει ξαφνικά, χωρίς τη μητέρα του. Με έχει εξοργίσει το γεγονός ότι η δίκη άργησε να γίνει όχι επειδή θα γύριζε η γυναίκα μου πίσω αλλά γιατί όταν τα γεγονότα είναι πρόσφατα, η μνήμη είναι ακόμα “νωπή” κι έτσι είναι πιο εύκολο να συλλεχθούν στοιχεία, είναι πιο εύκολο να θυμηθείς λεπτομέρειες και να αναφέρεις τα γεγονότα όσο το δυνατόν πιο πιστά.

Δεν αμφιβάλλω ότι ο άνθρωπος που σκότωσε κατά λάθος τη γυναίκα μου , υποφέρει, ως συνέπεια των  πράξεων του. Όμως ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου, έχουμε δει ενδείξεις πραγματικής μετάνοιας από μέρους του.  Ο γιος μου είναι σήμερα 4 ετών και πρίν 2 χρόνια, έχασε τη μητέρα του εξαιτίας κάποιου, που οδηγούσε επικίνδυνα. Μπορώ ωστόσο να τον συγχωρήσω γι’ αυτό, όμως δεν μπορώ ούτε να συγχωρήσω ούτε να ξεχάσω ότι και εκείνος και η οικογένεια και ο δικηγόρος του, έκαναν τα πάντα και είπαν ένα κάρο ψέμματα ώστε ο κατηγορούμενος να μην φτάσει στα δικαστήρια ή να έχει τη μικρότερη ποινή. Είναι αυτός άνθρωπος που μετάνιωσε; Είναι αυτή δικαιοσύνη που χειρίστηκε με ευαισθησία το θέμα, τον καιρό που έπρεπε και όχι 2 χρόνια μετά; Δεν νομίζω…

Υπήρξαν και ακόμα υπάρχουν, άνθρωποι που μας έχουν στηρίξει πραγματικά, που μας έχουν δείξει αμέριστη καλοσύνη και συμπαράσταση και θέλω να τους ευχαριστήσω γι’ αυτό. Δεν θέλω να περάσω την υπόλοιπη μου ζωή, κουβαλώντας πικρία και θυμό.

Αυτό όμως που σκότωσε την γυναίκα μου ήταν η ανικανότητα ενός 83χρονου άνδρα να ξεχωρίσει το γκάζι από το φρένο σε ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε εδώ και τριάντα χρόνια. Κι αυτός είναι ο λόγος που ο γιος μου θα μεγαλώσει χωρίς την μητέρα του. Ίσως να ήταν καλός οδηγός και να μην είχε τρακάρει ποτέ στο παρελθόν. Ίσως όμως να είναι και η στιγμή να αναρωτηθούμε πόσο πραγματικά ικανά είναι κάποια άτομα να οδηγούν.

Όσο σκληρό κι αν ακουστεί αυτό, πιστεύω πως έχει έρθει η στιγμή τόσο για τους ηλικιωμένους όσο για οποιονδήποτε πάσχει από κάποια σοβαρή αρρώστια, να πάψει να οδηγά. Πρίν με κατηγορήσετε για ρατσισμό ή περιθωριοποίηση, σκεφτείτε ότι μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν δημόσιος κίνδυνος. Δεν είναι το γήρας ή η ασθένεια το πρόβλημα αλλά ο χρόνος αντίδρασης που χρειάζονται όταν κάτι απρόβλεπτο συμβεί. Τα αντανακλαστικά τους, που δεν λειτουργούν 100% και που  εξαιτίας τους, πιθανόν να υπάρξουν και άλλα παιδιά που θα μεγαλώσουν χωρίς τη μητέρα, τον πατέρα ή και τους δύο γονείς τους.

Ένας ηλικιωμένος μπορεί να σου φτιάχνει καφέ ενώ έχεις ζητήσει τσάι. Ή να βάζει  γατοτροφή στον σκύλο. Ή να σε αποκαλεί με λάθος όνομα ή να ξεχνάει το όνομά σου και  ίσως όλα αυτά να σε κάνουν να χαμογελάσεις. Είναι όμως δύσκολο να χαμογελάσεις όταν ένας 83χρονος άντρας μπερδεύει το γκάζι με το φρένο και εξαιτίας αυτού, σκοτώνει την 33χρονη σύζυγο σου και μητέρα των παιδιών σου. Και το κακό είναι ότι  αυτός ο άνθρωπος, είχε το νόμιμο δικαίωμα να οδηγεί, όμως απ’ ότι φαίνεται το δικαίωμα του ενός μπορεί να στερήσει το δικαίωμα κάποιου άλλου στην ζωή. Και δυστυχώς για την οικογένεια μου, αυτή η αδικία δεν μπορεί ν’ αποκατασταθεί.

Σας ευχαριστώ!

Πηγή: http://lifeasawidower.com/