fbpx

Τελικά, ποιός “πληρώνει” το μάρμαρο;

| 20 Ιανουαρίου 2014
ADVERTISEMENT

Ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα με πάνω και τα κάτω μας και τους κλασσικούς καυγάδες μας. Κάναμε ότι θέλαμε ή μάλλον ότι αποφασίζαμε εμείς και δεν δίναμε λογαριασμό στους άλλους. Και κυλούσε η ζωή μας καλά.

Γίνεται το μοιραίο, το αναπόφευκτο και μένω μόνη να έχω όλες τις αποφάσεις δικές μου και βέβαια και τη διαχείριση των οικονομικών – ότι ονειρεύεται κάθε παντρεμένη γυναίκα δηλαδή. Και μαζί με τις λάμπες και τις βρύσες που μαθαίνεις να αλλάζεις αναγκαστικά μαθαίνεις και πως λειτουργούσαν τα οικονομικά σου εννοώ της οικογένειάς σου τόσα χρόνια. Γιατί πολλές φορές έχουμε πει πως μπορεί να πέσεις από τα σύννεφα. Το τρως και αυτό , δεν έχεις άλλη επιλογή άλλωστε.


ADVERTISEMENT

Όταν όμως καλείσαι να πληρώσεις σπασμένα της οικογενείας του αποθανόντος , εκεί τι κάνεις; Δηλαδή δάνεια που μπορεί να υπάρχουν ή αγορές που έχεις κάνει εσύ για άλλους για να εξυπηρετήσεις και διάφορα τέτοια που κάνουμε όλοι μας στην καθημερινότητά μας.

Λες απλά τι να κάνουμε και κάνεις τουμπεκί ψιλοκομμένο για να μην χαλάσεις τις σχέσεις σου μαζί τους και συνεχίζεις και τα πληρώνεις ή τους τα λες και ότι βρέξει ας κατεβάσει; Γιατί τα λέω χύμα και τσουβαλάτα είναι εύκολο αλλά έχεις και ένα παιδί που καλό θα ήταν να έχει επαφή με την οικογένεια του πατέρα του. Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να σκεφτώ μόνο εγώ αλλά και οι άλλοι.

Και όταν έρθεις σε μια κατάσταση όπως η δική μου, χήρα με ένα παιδί που τρέχεις και δεν φτάνεις, πόσο ψύχραιμος μπορεί να είναι κάποιος για να κάνει μια «πολιτισμένη» συζήτηση για τέτοια θέματα; Και πόσο «πολιτισμένος» μπορείς να μείνεις όταν από την άλλη μεριά βλέπεις να σφυρίζουν αδιάφορα ή απλώς να λένε εμείς δεν ξέρουμε τίποτα και φυσικά δεν πληρώνουμε τίποτα. Γιατί άντε να αποδείξεις πως τα πράγματα είναι όπως τα λες.


ADVERTISEMENT

Και εσύ γίνεσαι κακιά και επιθετική που αμαυρώνεις και την μνήμη του νεκρού , που δεν σέβομαι τον πόνο του άλλου και τέτοια ευτράπελα.

Να δεχτώ ότι είμαι στρίγγλα , κακιά που δεν σέβομαι τίποτα και όλα τα παραπάνω. Ποιος όμως θα πληρώσει το “μάρμαρο”; Γιατί να καλούμαι εγώ να πληρώσω τις dolce vites των άλλων;

Και αφού φτάσεις σε αυτό το σημείο και γίνεσαι μαλλιά κουβάρια με την οικογένειά του, το παιδί τι φταίει να είναι στην μέση μιας τέτοιας κατάστασης; Γιατί να μην έχει κάτι από την οικογένεια του πατέρα του; Πως είναι δυνατόν ένα παιδί που είναι και το μόνο που έχει μείνει από αυτόν, να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα πίσω από τα μάρμαρα – αυτή την φορά τα μάρμαρα του τάφου. Είναι δυνατόν ο νεκρός να έχει μεγαλύτερη σημασία από έναν ζωντανό; Επειδή έχουν πρόβλημα με μένα δεν θέλουν να δουν και το παιδί.

Προσωπικά δεν το δέχομαι αλλά και ούτε το ανέχομαι και κυρίως για το παιδί μου. Δεν ανέχομαι ψεύτικες αγάπες και ενδιαφέρον για το παιδί μου από ανθρώπους μάλιστα που θα μπορούσαν να ήταν και στήριγμά του. Εκτός από την απώλεια του πατέρα του πρέπει να νιώσει και την απώλεια άλλων προσώπων;

Τελικά το «μάρμαρο» είναι πολύ ακριβό για το παιδί αλλά και για μένα γιατί εμείς οι δύο το πληρώνουμε και υπόλοιποι σφυρίζουν ανέμελα κρυμμένοι πίσω από την απώλεια ενός ανθρώπου.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ