Σου έχει τύχει να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να ερωτευτεί; Να μη σου τύχει!

Και ναι κυρίες και κύριοι, μου συνέβη και αυτό. Σε ποιόν, σ’ εμένα, που όταν ερωτεύομαι τα διαλύω όλα, τώρα έχω υψώσει τοίχο με σύρματα που κόβουν όποιον πάει να τον πηδήξει (μεταφορικά και μή). Κι έχω βάλει και σεκιούριτι απ’ έξω αλλά και η προεδρική φρουρά να με φυλάει, αυτός ο τοίχος έχει μια μικρή ρωγμή. Συναίσθημα τη λένε, κι όποτε αυτός με πλησιάζει…μπάζει. Από παντού.

Μου αρέσει πολύ σαν άντρας και σαν άνθρωπος. Μμμ…λάθος δεν μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Και είχε καιρό να μου αρέσει πραγματικά κάποιος. Μου αρέσει ο χαρακτήρας του, το χαμόγελό του, το έξυπνο χιούμορ του, η σπάνια ευγένειά του, το ότι φαίνεται σίγουρος για τον εαυτό του. Νομίζω πως και εκείνος είναι γοητευμένος, με κοιτάζει διαφορετικά από τους άλλους. Το έχω δει ξανά αυτό το βλέμμα, το γνωρίζω. Πρίν ένα χρόνο αν τον συναντούσα, θα είχα πέσει με τα μούτρα. Φέτος που φυσάω και το γιαούρτι, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να τον ερωτευτεί. Γιατί δεν του επιτρέπω να ξαναπληγωθεί.

Γνώρισα κάποτε ανθρώπους που ισχυρίζονταν πως δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να ερωτευτεί και τους αμφισβητούσα. Έλεγα “Γιατί την άδεια θα σου δώσεις; Αυτά έρχονται μόνα τους!”. Αμ δε! Μόνα τους έρχονται αλλά αν δεν τους ανοίξεις, δεν μπορούν να μπούν…

Κι εγώ δεν τους ανοίγω. Γιατί φοβάμαι ότι θα (ξανα)πληγωθώ, θα (ξανα)βασανίσω τον εαυτό μου με αναπάντητα γιατί, θα (ξανα)βγω η κακιά και θα γίνω για άλλη μια φορά η καλύτερη πελάτισσα του φαρμακείου της γειτονιάς, αφού δέκα καλές στιγμές, θα τις πληρώσω ΕΝΦΙΑ. Τη ξέρω τη μοίρα μου, δεν θα τη μάθω τώρα.

Μα μια φορά αν με προσεγγίσει, τον σκέφτομαι εκατό. Θα μου περάσει λέω, δεν είναι τίποτα, θα το ξεχάσεις, ενθουσιασμός είναι. Και μετά ξυπνάω και ψάχνω μήνυμά του. Ωραία…

Όπως και να’χει, κατάλαβα καλά τί σημαίνει αυτό το “δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ερωτευτεί”. Δεν σημαίνει πως δεν θα ερωτευτείς ποτέ ξανά. Σημαίνει απλά πως σε αυτή τη φάση, ίσως και σε πολλές επόμενες, το βλέπεις να’ ρχεται, το αισθάνεσαι, το ξέρεις και ακριβώς γι’ αυτό, προσπαθείς να το βάλεις στη σακούλα, να τη δέσεις και να κάτσεις πάνω της, μήπως και κοπάσει.

Τώρα αν θα χαλάσει από το βάρος ή θα μεγαλώσει και θα εκραγεί η σακούλα, μόνο ο χρόνος θα σου πει. Και φοβάμαι πως αν γίνει τελικά το δεύτερο και μπλέξουμε…βαράτε βιολιτζήδες!

Προς το παρόν, έχω το τοίχο μου, την ασφάλειά μου. Τον κοιτάζω και ξέρω πως κανείς πια δεν πρόκειται να με πονέσει, αν δεν το διαλέξω πρώτα εγώ. Ναι εγώ, ο πιο αισθηματίας άνθρωπος του κόσμου, απέκτησα λογική και μάλιστα τετράγωνη. Γιατί κάποτε λίγο έλειψε να χάσω τη ζωή μου, για έναν τίποτα. Γιατί σ’ αυτό το κόσμο υπάρχει ο κάποιος, υπάρχει και ο τίποτας. Εσύ άραγε ποιός να΄σαι και που θα με πας;